ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1095

เจียงสื้อสื้อหลังพิงกับประตู ถอนหายใจยาวๆ

เธอมองห้องที่ว่างเปล่า เศร้าเสียใจ น้ำตาซึมเต็มขอบตาทันที

วินาทีต่อมา เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแรงๆ “ไม่มีอะไรต้องร้อง ไม่นานเฟิงเฉินก็จะมาช่วยฉันออกไป”

เธอเชื่อใจจิ้นเฟิงเฉิน เป็นเช่นนั้นมาตลอด

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้จากที่นี่ไปด้วยตนเอง แต่ถูกซ่างกวนหยวนพาตัวไป

……

มาถึงเมืองที่เจียงสื้อสื้ออยู่ กู้เนี่ยนและฝู้จิงเหวินก็รีบไปที่คฤหาส์ที่ตั้งอยู่ริมทะเลของเบอร์เกนทันที

“คฤหาสน์อยู่ริมทะเล ไม่เป็นผลดีต่อพวกเราอย่างมาก” กู้เนี่ยนมองไปยังพื้นผิวทะเลนอกหน้าต่าง คิ้วค่อยๆขมวด

ริมทะเลปกติไม่มีสิ่งกีดขวางอะไร เมื่อกลุ่มของพวกเขาเคลื่อนไหว ก็จะถูกพบเห็นได้ง่ายมาก

“ต่อให้เสียเปรียบ พวกเราก็ต้องช่วยคนออกมา” ฝู้จิงเหวินพูด

เขาไม่อยากยื้อเวลาที่จะช่วยสื้อสื้อ เพราะความกังวลที่มากเกินไป

สื้อสื้อรอนานไม่ไหว

“แน่นอนว่าผมรู้” กู้เนี่ยนเข้าใจอารมณ์ใจร้อนอยากช่วยคนของเขา　“แต่ว่า พวกเราก็จะผลีผลามไม่ได้ ไม่ใช่เหรอ”

ฝู้จิงเหวินหันไปเหล่มองเขา ส่งเสียงตอบเบาๆว่า“อืม”

“อย่างไรพวกเราก็มาดูลาดเลาก่อน ต่อไปจะทำอย่างไรค่อยว่ากัน”

ตอนนี้พวกเขายังหาคฤหาสน์ของเบอร์เกนไม่พบ ความกังวลทั้งหมดก็แค่ตัวเองทำให้ตัวเองตกใจกลัว

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือ สภาพแวดล้อมรอบคฤหาสน์แย่กว่าที่พวกเขาคิดไว้เสียอีก

คฤหาสน์สร้างบนหน้าผาริมทะเล

ด้านหนึ่งติดกับหน้าผา ด้านล่างก็คือน้ำทะเลโหมซัด คิดอยากจะปีนขึ้นไปจากตรงนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

และด้านหน้าว่างเปล่าไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ พวกเขาคิดจะเข้าใกล้นั้นยากมาก

“นี่จะทำยังไงดี” กู้เนี่ยนวางกล้องส่องทางไกลลง มองฝู้จิงเหวินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ฝู้จิงเหวินก็คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ คิ้วเขาขมวดมุ่น “ผมตรงเข้าไปเลย บอกว่าต้องการพบเบอร์เกน”

พูดจบ เขาก็เตรียมจะเปิดประตู

“เดี๋ยวก่อน” กู้เนี่ยนกดที่หัวไหล่เขา “คุณไปแบบนี้ ถ้าเบอร์เกนถามคุณว่าคุณรู้จักที่นี่ได้ยังไง คุณจะตอบยังไง”

ฝู้จิงเหวินนิ่งเงียบอยู่สองสามวินาที “ผมก็จะบอกว่ามีคนบอกผม”

“ก็ยังไม่ได้ แบบนี้เท่ากับคุณไปตาย” กู้เนี่ยนหยิบกล้องส่องทางไกลมองไปทางคฤหาสน์ คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น “ไอ้เบอร์เกนนี่ก็ช่างระมัดระวังตัวมากเหลือเกิน ยังจัดคนมาเดินลาดตระเวนด้านนอกอีกด้วย นี่แมลงวันตัวเดียวก็บินเข้าไปไม่ได้”

“ผมขอดูหน่อย”

ฝู้จิงเหวินรับกล้องส่องทางไกลไปดู พอดู จึงพบว่าที่เขาพูดเป็นความจริง

มีคนลาดตระเวนอยู่ด้านนอกคฤหาสน์ นี่แค่เข้าใกล้เพียงนิดเดียว ก็อาจจะถูกยิงเป็นตัวต่อที่รังแตก

“มีรถมาแล้ว”

กู้เนี่ยนมองจากกระจกมองหลังเห็นว่ามีรถขับมา ก็รีบแย่งกล้องส่องทางไกลจากฝู้จิงเหวินมา ก้มดูโทรศัพท์แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

ฝู้จิงเหวินตะแคงข้างพิงพนักเก้าอี้ หลับตาแกล้งทำเป็นนอนหลับ

แต่ความจริงตอนที่รถขับผ่านไปนั้น เขาก็ลืมตา มองรถคันนั้นขับไปทางคฤหาสน์

เมื่อเห็นว่ารถคันนั้นจอดที่ด้านนอกคฤหาสน์ เขาก็ยืดตัวตั้งตรงทันที หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมา

เมื่อรถจอดสนิท คนขับรถลงจากรถเปิดประตูเบาะหลังรถ ก้มศีรษะอย่างนอบน้อม　“คุณหญิง”

ลี่ซาโน้มตัวลงมาจากรถ สายตาที่เฉียบแหลมจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่ของคฤหาสน์ผ่านแว่นกันแดด

“คุณชายไม่อยู่จริงเหรอ”

คนขับรถพยักหน้า “ใช่ครับ เที่ยงคืนคุณผู้ชายไปที่ซีซีลีแล้วครับ”

ลี่ซากระตุกมุมปาก “อย่างนั้นก็ดี พวกเราเข้าไปกัน”

เธอเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ถูกคนมาขวางเอาไว้