ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1097
เจียงสื้อสื้อแม้จะฟังไม่เข้าใจว่าลี่ซากำลังพูดว่าอะไร แต่จากสีหน้าท่าทางของเธอก็พอจะมองออกว่าเธอกำลังดูถูกตนเอง
ทันใดนั้นก็เกิดความคิดแวบขึ้นมาในสมอง เจียงสื้อสื้อจงใจเชิดหน้า พูดด้วยท่าทางหยิ่งยโสว่า “เบอร์เกนชอบฉันมากเลยนะ”
คาร์อันได้ยินประโยคนี้ คิ้วค่อยๆขมวด ลังเลว่าจะแปลให้ลี่ซาตามความจริงหรือไม่
ลี่ซาส่งสายตามองมา เขาจึงต้องแปลเป็นภาษาอิตาลีอย่างเชื่อฟัง
หลังจากได้ฟังแล้วสีหน้าของลี่ซาก็เปลี่ยนไปทันที สายตาที่มองเจียงสื้อสื้อมีความเป็นศัตรูเพิ่มมากขึ้น เธอค่อยๆหรี่ตามอง “เธอบอกว่าเบอร์เกนชอบเธอเหรอ”
น้ำเสียงเธอไม่แน่ใจ
เห็นเจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ท่าทางฟังไม่เข้าใจ
“คาร์อัน แปลให้เธอฟัง” ลี่ซาสั่งอย่างรำคาญ
“ครับ” คาร์อันตอบรับอย่างนอบน้อม ยอมเป็นล่ามให้พวกเธอสองคน
ที่แท้เธอก็เชื่อในคำพูดของตนเอง
มุมปากเจียงสื้อสื้อยกขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ เธอรีบกระแอมเบาๆ สะกดกลั้นอาการอยากหัวเราะออกมา
“ใช่ เบอร์เกนชอบฉันมาก ไม่อย่างนั้นเขาจะจับฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมกัน”
“ไม่มีทาง!” เสียงลี่ซาแหลมขึ้นมา เธอมองเจียงสื้อสื้อตั้งแต่หัวจรดเท้า ในสายตามีความดูถูกเหยียดหยามอย่างที่สุด “เบอร์เกนจะไปชอบคนอย่างเธอได้ยังไง เธอก็แค่สินค้าทดลอง อย่าทำเป็นคางคกขึ้นวอเลย”
เจียงสื้อสื้อยิ้มริมฝีปากโค้ง ตอบอย่างใจเย็นว่า “นั่นเป็นข้ออ้างสำหรับคนภายนอกของเขา”
สายตาลี่ซาจับจ้องตรงไป เบิกตามองไปยังพ่อบ้าน “ที่เธอพูดจริงหรือไม่”
พ่อบ้านแทบจะตกใจตายแล้ว รีบส่ายหน้าไม่หยุด “ไม่ใช่แน่นอนครับ เธอ ที่เธอพูดจะเป็นเรื่องจริงได้อย่างไรกัน”
“คุณอย่าไปถามพ่อบ้านเลย เขาจะเข้าใจความคิดของเบอร์เกนดีได้อย่างไร” เจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นเขินอายลูบผมตนเอง “ความจริงแล้วฉันกับเบอร์เกนเคยเจอกันมานานแล้ว เขาคิดถึงฉันไม่เคยลืม จึงพยายามหาวิธีให้คนจับตัวฉันมา”
พูดมาถึงตรงนี้ เธอก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ผู้หญิงเรานี้นะ มีเสน่ห์มากเกินไปก็ไม่ได้”
คำพูดเหล่านี้จงใจแกล้งยั่วโมโหลี่ซา
เห็นได้ชัดเจนมากว่า เธอทำสำเร็จแล้ว
ใบหน้าลี่ซาที่แต่งหน้าสวยงามบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะความโกรธ แววตาหึงหวงจ้องมองเธอเขม็ง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันไม่เชื่อว่าเบอร์เกนจะชอบเธอ ฉันไม่เชื่อ!”
เธอพูดประโยคนี้ซ้ำๆไม่หยุด “ฉันไม่เชื่อ” ราวกับเป็นการล้างสมองตนเองอย่างนั้น
เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าถอนหายใจ “คุณไม่เชื่อก็ช่างเถอะค่ะ พูดกันตามความจริง คุณก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง สามีตัวเองกลับไปชอบผู้หญิงอื่น”
“นังแพศยา!”
ลี่ซาถูกยั่วโมโหจนถึงขีดสุดแล้ว พุ่งเข้ามา ยกเตรียมจะตบลงไป
“คุณหญิง!”
พ่อบ้านตาไวมือไวเข้าไปขวางเธอเอาไว้ “คุณหญิง คุณจะทำร้ายเธอไม่ได้นะครับ”
“ทำไม” ลี่ซาถลึงตาด้วยความโกรธใส่เขา
“เพราะเธอคือสินค้าทดลอง ถ้ามีความเสียหายนิดเดียว ผมจะอธิบายกับคุณชายอย่างไร”
พ่อบ้านอธิบาย ทำให้ลี่ซายิ่งโกรธหนัก พูดถากถางว่า “แกกลัวว่าฉันจะทำลายหัวใจของเบอร์เกนสินะ”
“ไม่ใช่ครับ” พ่อบ้านใกล้จะร้องไห้แล้ว “คุณหญิงเธอแกล้งพูดยั่วโมโหคุณ คุณเบอร์เกนจะไปชอบผู้หญิงชาวตะวันออกได้อย่างไรกันครับ หรือว่าคุณไม่เชื่อในความรู้สึกที่คุณเบอร์เกนมีต่อคุณ”
ลี่ซาดึงมือของตนเองกลับ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ใช่สิ ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจเบอร์เกนนะ
เห็นลี่ซาเชื่อคำพูดของพ่อบ้าน ค่อยๆสงบจิตสงบใจลง เจียงสื้อสื้อก็กลอกตา จู่ๆก็ร้องขึ้นมาว่า “โอ้ย ฉันลืมไปเรื่องหนึ่งเลย”
ลี่ซามองไป คิ้วขมวด “เธออยากจะพูดอะไรอีก”
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันลืมบอกคุณไปว่า คุณเบอร์เกนบอกฉันว่า เขายอมที่จะทานอาหารเย็นกับฉัน มากกว่าที่จะกลับไปหาคุณ”
ลี่ซานึกถึงเมื่อคืนขึ้นมา เธอโทรหาเบอร์เกน ให้เขากลับมาทานอาหารที่บ้าน แต่ถูกเบอร์เกนปฏิเสธ
ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเขามีงานที่ต้องจัดการ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！