ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1097
กลับไปที่ชั้นบน เจียงสื้อสื้อกลัดกลุ้มใจไม่หยุด
ตอนแรกคิดว่าจะฉวยโอกาสที่ภรรยาเบอ์รเกนมาหนีออกไปจากที่นี่ ใครจะไปรู้ว่าเกือบเอาชีวิตไม่รออด
ไม่ได้ เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้
เธอเหล่มองพ่อบ้านที่อยู่ตรงหางตา สมองครุ่นคิดอย่างหนัก ทันใดนั้น ดวงตาสว่างวาบ
“พ่อบ้าน”
เธอหยุดฝีเท้า หมุนตัวมา มองพ่อบ้านด้วยรอยยิ้ม
สีหน้าพ่อบ้านงุนงง “ทำไมเหรอ”
“ฉันขอร้องอย่างหนึ่ง”
“อะไร”
“ฉันขอเดินไปไหนมาไหนอย่างอิสระในคฤหาสน์ได้มั้ย”
พ่อบ้านส่ายหน้า ปฏิเสธคำขอร้องเธออย่างเด็ดขาด “ไม่ได้!”
“ทำไมไม่ได้” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว
“ในเมื่อคุณเบอร์เกนเอาตัวคุณขังไว้ในห้อง นั่นก็หมายความว่าคุณก็อยู่ได้เพียงแค่ในห้อง ”
เจียงสื้อสื้อพูดอย่างไม่พอใจ “พวกคุณต้องการใช้ฉันทำการทดลอง หรืออย่างจะทำให้ฉันอึดอัดตายกันแน่ ในห้องไม่มีอะไรเลย มีฉันอยู่แค่คนเดียว ฉันเบื่อขนาดไหน”
“ผมจะให้คนมาติดตั้งโทรทัศน์ในห้องคุณ”
“ฉันไม่ต้องการ” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธ “ฉันก็แค่อยากเคลื่อนไหวอย่างอิสระในคฤหาสน์ ในเมื่อมีคนคอยเฝ้าอยู่มากมายขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหนีไปได้หรอก”
พ่อบ้านส่ายหน้าอีก “ไม่ได้ก็คือไม่ได้ครับ”
“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้” เจียงสื้อสื้อถามเขา
“ขอโทษครับ ไม่ได้จริงๆ”
เจียงสื้อสื้อจ้องเขาครู่หนึ่ง จู่ๆก็ส่งเสียงไห้ร้องออกมา “ฮือๆ”
“ทำเกินไปแล้วนะ กล้ารังแกฉันแบบนี้!”
พ่อบ้านตกใจทันที เขาเคยชินกับการจัดการกับผู้ชาย ไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เผชิญหน้ากับคุณหญิง เขาก็ยังไม่เคยวุ่นวา่ยเท่านี้
“เอาละ คุณเจียง คุณไม่ต้องแล้ว!”
แต่เจียงสื้อสื้อเหมือนไม่ได้ยิน ยิ่งร้องเสียงยิ่งดังขึ้น “ทำไมฉันถึงได้น่าสงสารขนาดนี้! สองสามวันก่อนหน้าที่จะทำการทดลองให้ฉันได้มีอิสระบ้างจะเป็นอะไรไปนะ”
พ่อบ้านถูกเสียงร้องไห้รบกวนจนปวดหัว ถ้าไม่ใช่เพราะเบอร์เกนสั่งเขาให้ดูแลเจียงสื้อสื้อให้ดี เขาอยากจะหันหน้าเดินหนีไปจริงๆ
เจียงสื้อสื้อร้องไห้พลาง แอบมองปฏิกิริยาของพ่อบ้านพลาง
เห็นสีหน้าเขารำคาญ เธอก็แกล้งตะเบ็งเสียงร้องไห้ดังยิ่งขึ้น
“พอแล้ว!” ทันใดนั้นพ่อบ้านก็ตะโกนเสียงดัง
เสียงร้องไห้ก็หยุดลง
เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อนอง
พ่อบ้านถอนหายใจอีก “พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว ผมรับปากคุณก็ได้”
เจียงสื้อสื้อเปลี่ยนจากเสียงร้องไห้เป็นเสียงหัวเราะในชั่วพริบตา จับแขนของเขาไว้ “ขอบคุณค่ะ พ่อบ้าน”
“ก่อนที่คุณเบอร์เกนจะกลับมา ผมอนุญาตให้คุณมีอิสระไปมาในคฤหาสน์ได้ แต่ว่าทันทีที่คุณเบอร์เกนกลับมา คุณต้องอยู่ในห้องอย่างเชื่อฟัง รู้มั้ยครับ”
“ฉันรู้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแรงๆ
“อย่างนั้นก็ดี” พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ถึงได้ตอบรับคำขอร้องแบบนี้ของเธอ
ไม่รู้จริงๆว่าถ้าคุณเบอร์เกนรู้เข้า จะด่าว่าเขาอย่างไร
เจียงสื้อสื้อเช็ดน้ำตา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ถามว่า “อย่างนั้นตอนนี้ฉันลงไปดูทีวีที่ชั้นล่างได้แล้วใช่มั้ยคะ”
พ่อบ้านพยักหน้า “ได้”
“ขอบคุณค่ะ”
เจียงสื้อสื้อวิ่งไปข้างล่างอย่างดีใจ
พ่อบ้านได้แต่ถอนหายใจตามลงไป
……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！