ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1143

เนื่องจากกระดูกแขนเคลื่อน หนึ่งอาทิตย์กว่าหลังจากนั้น เจียงสื้อสื้อก็อยู่แต่ในบ้าน ไม่ปไหนไม่ได้เลย ทุกวันก็เอาแต่อ่านหนังสือ ตากๆ แดด

แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขดี

ในวันนี้ กู้เนี่ยนขับรถส่งเธอไปตัดเฝือกที่โรงพยาบาล ตอนที่ขับรถผ่านร้านดอกไม้ เธอก็บอกให้กู้เนี่ยนจอดรถ

“ฉันจะลงไปซื้อช่อดอกไม้ค่ะ”

“ครับ”

จอดรถเสร็จ กู้เนี่ยนก็รีบลงมาเปิดประตูรถให้เธอ แล้วเดินตามเธอเข้าร้านไป

“คุณหญิงครับ อยู่ๆ ทำไมคุณถึงนึกอยากจะซื้อดอกไม้ขึ้นมาเหรอครับ?” กู้เนี่ยนองดูเจียงสื้อสื้อที่กำลังเลือกดอกไม้อยู่จึงได้ถามไปด้วยความสงสัย

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา “วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนฉันคนหนึ่ง”

“อ๋อ” กู้เนี่ยนเข้าใจในทันที “แล้วคุณจะไปร่วมงานวันเกิดของเพื่อนคนนี้รึเปล่าครับ?”

“เธอไม่ได้จัดงานวันเกิดค่ะ” เจียงสื้อสื้อชะงักไป “บางทีเธออาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็นึกถึงตอนที่อานอานโทรหาเธอเมื่อคืน

“น้าสื้อสื้อครับ ผมมีเรื่องอยากให้น้าช่วยครับ”

“ว่ามาเลย”

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของแม่ ผมอยากให้น้ากับเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนมาเล่นที่บ้านครับ” น้ำเสียงของอานอานนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เธอตอบตกลงไปในทันที

เจียงสื้อสื้อเลือกกุหลาบขึ้นมาช่อหนึ่ง แล้วหันไปถามความเห็นจากกู้เนี่ยน “เป็นยังไงคะ? สวยรึเปล่า?”

กู้เนี่ยนจ้องมองอย่างจริงจัง “สวยครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาช่อนี้แหละ”

หลังจ่ายเงินเสร็จ เธอก็เดินกอดดอกไม้ออกจากร้าน

ในตอนนั้น ได้มีชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา จนเกือบชนเธอเข้า

โชคดีที่กู้เนี่ยนนั้นตอบสนองเร็ว รีบดึงตัวเธอหลบออกได้ทัน

เธอกันไปมองชายคนนั้นที่เดินเข้าร้านดอกไม้ไป ไม่รู้ว่าพูดอะไรกับพนักงานบ้าง พนักงานก็เอาดอกทิวลิปสีขาวช่อใหญ่มาให้ชายคนนั้น

ความหมายของทิวลิปสีขาวก็คือความบริสุทธิ์ใจ ความรักที่เสียไป

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น หันกลับมา แล้วเดินไปยังทิศทางที่รถจอดอยู่

หลังขึ้นรถ เจียงสื้อสื้อก็พูดขึ้นว่า “กลับไปรับเด็กสองคนที่บ้านก่อน จากนั้นคุณค่อยส่งเราไปที่บ้านของเพื่อนฉันนะคะ”

กู้เนี่ยนมองเธอที่อยู่ในกระจกมองหลัง แล้วพยักหน้า “ครับ”

รถถูกสตาร์ท แล้วขับไปยังถนนอย่างราบรื่น

……

เมื่อวานทำงานกะกลางคืน วันนี้เป็นวันหยุด เหลียงซินเวยตื่นมาทำงานบ้านแต่เช้า จนบ่ายสามถึงทำเสร็จ

“แม่ครับ คืนนี้แม่มีธุระอะไรมั้ยครับ?”

เหลียงซินเวยเพิ่งนั่งลงไปพักที่โซฟา อานอานก็รีบเข้ามาถามทันที

“มีอะไรรึเปล่าจ้ะ?” เหลียงซินเวยหันไปมองเขา

“ไม่มีอะไร ผมแค่ถามไปอย่างนั้นเองครับ”

“แม่ไม่มีธุระอะไร แม่จะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอนั่นแหละ” เหลียงซินเวยยกมือขึ้นมาขยี้หัวเขา

“ครับ ผมไปทำการบ้านแล้วครับ”

อานอานวิ่งเข้าไปในห้อง ปิดประตู หยิบสมาร์ทวอชทช์สำหรับเด็กของตัวเองออกมาเพื่อโทรหาเจียงสื้อสื้อ

“อานอาน”

ทันทีที่รับสาย น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเจียงสื้อสื้อที่อยู่อีกฟากก็ดังออกมา

อานอานรีบพูดไปว่า “น้าสื้อสื้อครับ คืนนี้แม่ของผมจะอยู่บ้านครับ”

“จ้ะ” เจียงสื้อสื้อหันไปมองเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้พวกเราอยู่ระหว่างทางที่ไปบ้านเธอแล้ว”

“จริงเหรอครับ?” อานอานลืมตาโตด้วยความดีใจ