ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1159

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” เหลียงซินเวยมองผู้ชายที่เดินเข้ามาด้วยความแปลกใจ

กู้เนี่ยนยิ้ม “ขับรถผ่านพอดี เห็นคุณกำลังคุยโทรศัพท์ ก็เลยลงมาดู”

เขาสังเกตดูเธอ “คุณกำลังจะกลับบ้านเหรอ?”

เหลียงซินเวยจับสายกระเป๋า พยักหน้ายิ้ม “อืม”

“ให้ผมไปส่งไหม?”

“ไม่ต้องค่ะ ใกล้ถึงแล้ว” เหลียงซินเวยชี้ไปที่ตึกหอพักที่อยู่ไม่ไกล ปฏิเสธความหวังดีจากเขาอย่างยิ้มแย้ม

กู้เนี่ยนมองเธอ แล้วถาม “จะถือสาไหมถ้าผมขอกินข้าวด้วยสักมื้อ?”

“หา?” เหลียงซินเวยรับไม่ทัน

ท่าทางมึนงงของเธอ ดูน่ารัก

รอยยิ้มที่มุมปากของกู้เนี่ยนก็กว้างขึ้น “ผมล้อคุณเล่น คุณรีบกลับบ้านเถอะ”

เหลียงซินเวยถึงตอบสนองทัน รีบพูดว่า “ถ้าหากคุณไม่รังเกียจ ก็กินข้าวด้วยกันได้ค่ะ”

“ไม่ต้องแล้วครับ คุณกลับบ้านเถอะ”

เหลียงซินเวยก็เกรงใจไม่กล้าไปบังคับเขา “ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะคะ”

กู้เนี่ยนโบกมือ “ลาก่อน”

“ลาก่อน”

เหลียงซินเวยหันตัวเดินไปทางหมู่บ้านที่พักอยู่

กู้เนี่ยนดึงมือกลับ ใส่เข้าในกระเป๋ากางเกง ยืนมองร่างเธอที่เดินจากไปอยู่ที่เดิม มุมปากยังคงยิ้มบางๆ

จนมองไม่เห็นแล้ว เขาถึงหันตัวเดินกลับไปที่รถที่จอดอยู่ข้างทาง

......

“ติ้ง”

ประตูลิฟต์เปิด เหลียงซินเวยเดินออกไป เธอก้มหน้าหยิบกุญแจในกระเป๋า พอเงยหน้า ก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ก็ค่อยๆหยุดเดิน

ขมวดคิ้วขึ้น “คุณมาได้ยังไง?”

เย่เฉินหยุนยกถุงในมือขึ้นมา พูดอย่างยิ้มแย้ม “ครั้งที่แล้วคุณบอกว่าอานอานชอบเลโก้ ผมก็เลยซื้อมาให้เขา”

เหลียงซินเวยเดินเข้าไป ตอนที่เดินผ่านเขา ก็พูดอย่างเรียบเฉย “คุณไม่จำเป็นต้องเปลืองเงิน”

“ผมชอบเด็กอานอานคนนี้มาก มีความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยอยู่ตลอด”

ได้ยินแล้ว เหลียงซินเวยก็ตัวเกร็ง หรือว่าเขารู้อะไรแล้ว?

เห็นเธอถือกุญแจไว้ไม่เปิดประตู เย่เฉินหยุนก็ถามอย่างแปลกใจ “เวยเวย คุณทำอะไรอยู่ ทำไมไม่เปิดประตู?”

เหลียงซินเวยเรียกสติกลับมา รีบเปิดประตู เข้าไปคนเดียว ก็รีบหันมาขวางเย่เฉินหยุนไว้

เย่เฉินหยุนมองเธอ แล้วขมวดคิ้ว “เวยเวย นี่คุณหมายความว่ายังไง?”

“คุณเย่ ตอนนี้ดึงมากแล้ว ผู้ชายอย่างคุณเข้ามา เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย”

เย่เฉินหยุนหัวเราะ “เวยเวย คุณคิดมากไปแล้ว ผมแค่อยากเอาของขวัญให้อานอาน ไม่ได้คิดอย่างอื่น”

“ก็ไม่ได้เหมือนกัน” เหลียงซินเวยใจแข็งไม่ยอมให้เขาเข้ามา “ของขวัญก็ไม่ต้องแล้ว คุณกลับเถอะ”

พูดจบ ก็ปิดประตูทันที

“เวยเวย” เย่เฉินหยุนเกือบชนประตู

เขาก็เลยต้องกดกริ่งประตู

“กลับไปเถอะ” ในประตูเป็นเสียงของเหลียงซินเวย

เย่เฉินหยุนเปิดปาก อยากพูดว่าอย่างน้อยก็รีบของขวัญไว้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

เขาก้มหน้าดูถึงที่ถือในมือ ถอนหายใจ ช่างเถอะ วันหลังค่อยให้ละกัน

มองดูประตูที่ปิดแน่น เขาหันตัวจากไป

“แม่ คุยกับใครเหรอครับ?”

ได้ยินเสียงข้างนอก อานอานก็เดินออกมาจากห้อง มองเห็นเหลียงซินเวยยืนอยู่หน้าประตู เดินเข้ามาถามอย่างแปลกใจ

เหลียงซินเวยหันกลับไป ยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีอะไร การบ้านทำเสร็จหรือยัง?”

“ทำเสร็จแล้ว”

เหลียงซินเวยเดินเข้าไป จับหัวของเขา “ถ้าอย่างนั้นก็ดูคอมสักพัก รอแม่ทำกับข้าวเสร็จค่อยเรียกนะ”