ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1161
“พี่สะใภ้ คุณร้องไห้แล้ว”
จิ้นเฟิงเหราพูดประโยคบรรยายไม่ใช่ประโยคคำถาม
เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นเช็ดขอบตาเธอ ก่อนจะเม้มปากยกยิ้ม “หวั่นชีงได้เพิ่มสมาชิกใหม่ให้กับครอบครัว ฉันดีใจต่างหากล่ะ”
“พี่สะใภ้ อยู่ต่อหน้าผมคุณไม่จำเป็นต้องแสร้งทำก็ได้ ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดถึงพี่ชายของผมอยู่ ใช่ไหมครับ”
“มันมองออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มแหย “ฉันแค่คิดว่าในวันที่มีความสุขแบบนี้ ไม่รู้ว่าพี่ชายของคุณเขากำลังทำอะไรอยู่”
จิ้นเฟิงเหรานิ่งคิดสักพัก ถึงได้พูดออกมา “พี่สะใภ้ พี่ชายจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”
เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “ฉันรู้ค่ะ”
แต่ว่า ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่
จิ้นเฟิงเหราอยากจะพูดอะไรอีก แต่เสียงของพยาบาลก็ดังขึ้นข้างหลังเขากะทันหัน “ญาติของคุณส้งหวั่นชีงอยู่ที่นี่ไหมคะ กลับไปที่พักคนป่วยพร้อมกับเธอได้แล้วค่ะ”
พอได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นมา “อย่าเพิ่งคุยกันตอนนี้เลย ไปดูหวั่นชีงกันก่อนเถอะค่ะ”
หลังจากเหน็ดเหนื่อยมากว่าหนึ่งชั่วโมง ส้งหวั่นชีงยังคงมีกำลังดีมาก ทันทีที่เธอกลับมาที่ห้องพักคนป่วย เธอจับมือของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ในที่สุดวันนี้ฉันก็รู้แล้วว่าการคลอดลูกมันยากลำบากมากแค่ไหน”
เจียงสื้อสื้อเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ แล้วพูดยิ้มๆ “มันลำบากมาก ดังนั้นหนึ่งเดือนหลังจากนี้คุณต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่ต้องคิดอะไรมาก รู้ไหม”
“ฉันรู้แล้วค่ะ” ส้งหวั่นชีงเหลือบมองทารกน้อยที่นอนอยู่ข้างๆเธอ แล้วขมวดคิ้ว “ทำไมยับยู่ยี่จัง ไม่ได้สืบทอดหน้าตาของฉันกับพ่อของเขาเลย”
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็หลุดหัวเราะออกมาทันที
“หวั่นชีง เด็กแรกเกิดทุกคนเกิดมาก็หน้าตาแบบนี้แบบนี้จ้ะ อีกไม่กี่วันก็สามารถเห็นชัดว่าเขาหน้าตาเหมือนใครแล้วจ้ะ” แม่ของจิ้นเฟิงเหราพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ
ส้งหวั่นชีงประหลาดใจเล็กน้อย “จริงเหรอคะ เด็กแรกเกิดทุกคนเกิดมาจะตัวแดงๆ ย่นๆแบบนี้เหรอคะ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “อืม ตอนที่เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเพิ่งเกิดก็เป็นแบบนี้ คุณคิดว่าตอนนี้พวกเขาดูเป็นยังไงบ้าง”
“คุณกับพี่ชายคนหนึ่งหล่ออีกคนหนึ่งสวย ลูกจะหน้าตาไม่ดีได้ยังไงกันคะ”
คำพูดของส้งหวั่นชีงทำให้เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมาอีกครั้ง “แล้ว เด็กคนนี้หน้าตาไม่ดีตรงไหน”
“ที่จริงแล้ว ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะดูดีหรือไม่” ส้งหวั่นชีงเบ้ปาก “ที่ฉันสนใจคือทำไมเขาถึงไม่ใช่ลูกสาว”
พอเธอคิดว่าเถียนเถียนน่ารักขนาดนั้น กอดแล้วตัวนุ่มนิ่ม อ่อนหวานสมกับชื่อที่ตั้งไว้ เธอเองก็อยากมีลูกสาวอย่างเถียนเถียนสักคนด้วย
“ถึงตอนนั้นค่อยมีอีกคนก็ได้” เจียงสื้อสื้อพูด
พอเธอได้ยินว่าจะให้เธอคลอดลูกอีกคน ส้งหวั่นชีงก็แสดงท่าทีต่อต้านทันที “ไม่เอาแล้วค่ะ”
หลังจากนั้น เธอก็ถอนหายใจ แล้วพูด “ช่างเถอะ ลูกชายก็ลูกชายเถอะ ยังไงก็เป็นลูกของตัวเอง”
จากนั้นในห้องพักคนป่วยก็มีเสียงหัวเราะดังไปทั่วทั้งห้อง
……
รอจนส้งหวั่นชีงหลับสนิท แม่จิ้นก็จูงมือเจียงสื้อสื้อออกไปข้างนอกห้อง
“สื้อสื้อ ลูกกลับบ้านไปเถอะ ที่นี่มีแม่กับเฟิงเหราอยู่ก็พอแล้ว”
เจียงสื้อสื้อยิ้มบาง “คุณแม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ... “
“ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะ” แม่จิ้นรีบพูดขัดขึ้นมา “เดี๋ยวพี่เลี้ยงก็มาถึงแล้ว ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีคนเยอะ ลูกกลับบ้านไปพักผ่อนให้เพียงพอเถอะนะ”
เธอพูดถึงอย่างนั้นแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงไม่ยื้ออีกต่อไป เธอยิ้มแล้วพยักหน้า “ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูกลับบ้านไปพักก่อนก็ได้ ถ้าคุณแม่เหนื่อย โทรหาหนู หนูจะมาดูแลแทน”
แม่จิ้นยิ้ม “ได้จ้ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！