ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 118

บทที่ 118 งานสถาปนามหาลัย

คืนก่อนงานสถาปนาหนึ่งวัน เจียงสื้อสื้อรีบเลิกงานและกลับบ้าน

เห็นห้องว่างๆ สายตาก็เธอก็มีประกายของความทุกข์ใจ และไม่รู้ทำไม ตอนเจียงสื้อสื้ออยู่เงียบๆ ก็จะคิดถึงจิ้นเฟิงฉิน

ชีวิตธรรมดาไม่กี่วันมานี้ทำให้เธอเจ็บปวดและเสียใจ จิ้นเฟิงฉินและเสี่ยวเป่าเหมือนจะหายออกไปจากโลกของเธอแล้ว พวกเขาจะไม่มาเจอกันแล้วจริงๆ เหรอ?

เป็นตัวเองที่ผลักเขาออกไปแท้ๆ แต่ว่าตอนนี้ในใจของเจียงสื้อสื้อกลับสับสน

ตอนนี้ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเสี่ยวเป่าหรือว่าจิ้นเฟิงฉินที่โทรมา

แต่ก็ไม่ใช่ เป็น ลู่เจิง สายตาของเจียงสื้อสื้อเป็นประกายพอเรียกสติกลับมาได้ถึงรับสายโทรศัพท์

“รุ่นพี่ลู่”

“สื้อสืเอ พรุ่งนี้เป็นวันสถาปนาแล้ว ถึงตอนนั้นอย่าลืมนะ! ใช่สิ บ้านเธออยู่ที่ไหน พรุ่งนี้พี่จะไปรับเธอนะ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ไม่ต้องหรอกค่ะ รุ่นพี่ลู่ พรุ่งนี้พี่ต้องบรรยาย น่าจะมีเรื่องอื่นที่ต้องเตรียม! ฉันไปเองได้ค่ะ ถึงตอนนั้นก็เจอกันในห้องประชุมนะคะ”

“งั้นก็ได้ พักผ่อนเร็วๆนะ เธอไปถึงมหาลัยแล้วอย่าลืมส่งข้อความมาบอกพี่นะ”

“ค่ะ”

วางสายโทรศัพท์ ใบหน้าของ ลู่เจิงก็อบอุ่นมาก

หลังจากเรียนจบ ลู่เจิงฝันว่าได้เจอเจียงสื้อสื้อหลายครั้ง แต่ว่าตอนที่ตื่นขึ้นมาในใจกลับว่างเปล่า เขาคิดมาตลอดว่าเธออยู่กับหลานซือเฉินอย่างมีความสุข

ลู่เจิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งจะได้เจอกันอีก แถมเจียงสื้อสื้อยังโสดอีกด้วย เขาต้องจับโอกาสนี้ไว้ให้ดี

……

วันนี้ เจียงสื้อสื้อมาถึงมหาลัยJตอนบ่าย

ประตูมหาลัยคึกคักมาก สมาคมไม่น้อยตั้งแผงขายของต่างๆ นานา ห้องประชุมด้านนั้น ตอนบ่ายสามงานบรรยายยถึงจะเริ่ม แต่ข้างนอกเปิดอยู่ คนมาไม่น้อยเลย ทั้งมหาลัย พูดได้ว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่มากๆ”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมา เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่ในมหาลัย ก็เคยจัดงานสถาปนา แต่ว่าสถานที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

เดินเข้ามหาลัย เจียงสื้อสื้อส่งข้อความให้ ลู่เจิง หลังจากนั้นก็เดินเล่นรอบๆ มหาลัย

มองเห็นทุกอย่างที่คุ้นตา สายตาของเธอก็เป็นประกาย เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะคิดถึงชีวิตในรั้วมหาลัย ตอนนั้น คนข้างๆ เธอไม่เยอะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่หลังจากนั้นก็ไปต่างประเทศ ไม่ได้เจอตั้งหลายปี ทั้งสองคนติดต่อกันบางครั้งบางคราว จนมาถึงตอนนี้ ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว

เดินไปเดินมา เจียงสื้อสื้อไปหอพักมหาลัย สนาม ระหว่างทางเห็นคู่รักไม่น้อย สวมชุดโรงเรียนและจับมือกัน คุยเล่นสนุกสนานอยู่บนทาง ทำให้เธออิจฉามาก

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจ เหมือนกับเห็นตัวเองในอดีต

ตอนนั้น เธอและหลานซือเฉินก็คบหากัน พวกเขาเข้าเรียนด้วยกัน เรียนด้วยกัน กินข้าวกลับบ้านด้วยกัน หลานซือเฉินดีกับเธอมาก ทั้งสองคนตัวติดกันทุกวัน

ตอนนั้นหลานซือเฉินเป็นประธานคณะการจัดการ มีผู้หญิงไม่น้อยแอบชอบเขา ดังนั้นทุกคนเลยอิจฉาเธอ

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ยอดเยี่ยมในทุกๆ ด้าน ทั้งสองคนเติบโตทาด้วยกัน และมีการหมั้นมาย คนไม่น้อยที่ชมว่าทั้งคู่เหมาะสมกัน เป็นคู่กิ่งทองใบหยก

เธอเคยคิดอย่างบริสุทธิ์ว่า เธอจะเดินไปกับหลานซือเฉินจนนาทีสุดท้าย แต่ว่าสุดท้าย.....กลับเป็นหลานซือเฉินที่ร่วมมือกับเจียงนวลนวลผลักลงเหวลึก

ผู้หญิงที่อิจฉาเธอบางคนก็เปลี่ยนมาเป็นเยาะเย้ย...... เรื่องอดีตเข้ามาในสมองเธอทีละฉากทีละฉาก คิดถึงหลานซือเฉินและเจียงนวลนวล มุมปากของเจียงสื้อสื้อก็มีรอยยิ้มประชดประชันออกมา เธอยังคงยืนนิ่งๆ อยู่ที่เดิม และไม่รู้ว่าคิดไปนานแค่ไหน

……

ตอนนี้ ประตูหลังของมหาลัย จิ้นเฟิงฉินก็ปรากฏตัวอย่างเงียบๆ

เขาสวมชุดเล่น ไม่มีความเท่เหมือนวันปกติ มีความผ่อนคลายมากขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลายังคงหล่อจนเลอะเลือน ร่างกายมีความสง่า เขาอยู่ในฝูงชน และกลับเป็นจุดสนใจ เมื่อลงรถก็มีคนไม่น้อยที่สังเกตเห็น