ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 120

บทที่ 120 มอบหัวใจให้

ฟังจบ เจียงสื้อสื้อก็พยักหน้ารับอย่างอึดอัด

จิ้นเฟิงฉินค่อยๆ ยิ้มออกมาที่มุมปาก โอบเจียงสื้อสื้อและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“พวกเราไปกันเถอะ!”

คนที่มุงดูเริ่มเยอะขึ้น มองเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงฉินจูงมือกันจากไป สายตาดูถูกของทุกคนเมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นอิจฉา กลับไปคิดคำพูดของจิ้นเฟิงฉินที่พูดเมื่อกี้อีกครั้ง การนินทาก็เปลี่ยนเป็นอีกฝั่ง

” โอ๊ยโอ๊ย ผู้ชายคนนั้นหล่อจัง! เมื่อกี้ตอนออกมาหล่อสะท้านไปหมด! อยากมีแฟนแบบนี้จังเลย”

“ใช่สิ! แถมยังไม่ไว้หน้าผู้ชายผู้หญิงคู่นั้นอีก! ที่แท้เป็นเธอที่แย่งสามีพี่สาวมา ความชั่วถูกเปิดเผยแล้ว”

“คิดว่าน่าจะไม่ดีเท่าเขา! มีน้องสาวแบบนี้ก็โชคร้ายไปแปดชาติแล้ว แต่ว่าสลัดผู้ชายเลวๆ ทิ้งแล้วเจอผู้ชายแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว”

“ได้ยินมาว่าทั้งสองคนยังจบจากมหาลัย J พวกเรามีรุ่นพี่แบบนี้ได้ยังไง ขายหน้าจริงๆ”

รอบๆ ไม่ได้มีแค่นักเรียน แถมยังมีแขกจากด้านนอกอีก และมีคนรู้สถานะจองหลานซือเฉินและเจียงนวลนวลทันที

ตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าใครพูดออกมา “นี่ไม่ใช่เจียงนวลนวลและหลานซือเฉินเหรอ? แม่ของเธอเป็นเมียน้อยทำลายครอบครัวคนอื่น ไม่คิดว่าน้องสาวก็เป็นเหมือนกัน แย่งแฟนพี่สาว งานเลี้ยงครั้งที่แล้วกลั่นแกล้งเธอ ตอนนี้ยังไม่ปล่อยอีก คนอะไรเนี่ย! เกินไปจริงๆ ประธานจิ้นพูดถูก ท้องแล้วยังไม่มีคุณธรรมให้ลูกตัวเองอีก”

ฟังเสียงทุกคนนินทาและสายตาพวกนั้น ใบหน้าของเจียงนวลและหลานซือเฉินก็ไม่ค่อยดีถึงขีดสุด ทั้งสองคนทำได้แค่รีบออกมาจากที่เดิม

คิดถึงเมื่อกี้ ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ซีดจาว ทำไมจิ้นเฟิงฉินต้องปกป้องเจียงสื้อสื้อทุกที่ ผู้หญิงคนนี้มีอะไรกันแน่นะ

หลานซือเฉินเดินอยู่ข้างหน้าเจียงนวลนวล สีหน้าของเขายังคงไม่ดี

“พี่ซือเฉิน รอฉันก่อน!” เจียงนวลนวลตะโกนออกมา

“บอกแล้วให้พูดน้อยลงหน่อยก็ไม่ฟัง? ดูสิ! ตอนนี้เป็นไง มาร่วมงานสถาปนาดีดีตอนนี้ทุกคนมาด่าพวกเรา ทุกคนรู้แล้วว่าผมหลินซือเฉินทอดทิ้งเธอ และคุณก็แย่งแฟนพี่สาวตัวเอง ดีใจไหม?” หลานซือเฉินหันหน้ากลับ พูดอย่างโมโห

“พี่ซือเฉิน ฉัน......”

เจียงนวลนวลคิดที่ไหนล่ะว่า จิ้นเฟิงฉินก็มาร่วมงานด้วย ตอนแรกเธอคิดว่าเจียงสื้อสื้อมาคนเดียว ตอนนี้ถูกต่อว่าก็ไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่มองหลานซือเฉินอย่างจนใจ

หลานซือเฉินแววตาเป็นประกายของความเบื่อหน่าย เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนอยู่กับเจียงนวลนวล ก็รู้สึกว่าเธอน่ารัก บริสุทธิ์ ทำให้คนรักใคร่ ไม่เหมือนเจียงสื้อสื้อเลย รู้จักแต่เรียน ความสนใจไม่ทีเลยสักนิด”

แต่ตอนนี้ หลานซือเฉินรู้สึกว่าเจียงนวลนวลเสแสร้ง ชอบหาความลำบาก เขาอดไม่ได้ที่จำเบื่อหน่าย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าต่อ

“พี่ซือเฉิน”

เจียงนวลนวลรีบเดินตามไป “รอฉันด้วยค่ะ! พี่ซือเฉิน......โถ่เอ้ย ท้องของฉัน......”

พูดจบ เจียงนวลนวลก็ลงไปจับท้องกับพื้น เธอขมวดคิ้วแน่น สีหน้าไม่ดี หลานซือเฉินรีบหมุนตัวกลับมา

“เป็นอะไร? ไม่สบายท้องเหรอ?” สีหน้าของเขาเป็นกังวล

“ไม่เป็นไรค่ะ น่าจะเพราะเดินเร็วเกินไป!” พูดจบ เจียงนวลก็มองหลานซือเฉินและพูดต่อว่า “พี่ซือเฉิน เลิกโกรธได้ไหมคะ? หลังจากนี้ฉันจะไม่เอาแต่ใจแล้ว ฉันจะเชื่อฟังพี่ค่ะ”

เจียงนวลนวลรู้ว่า หลังจากงานเลี้ยงครั้งที่แล้วที่เธอกลั่นแกล้งเจียงสื้อสื่อ หลานซือเฉินก็เริ่มลำคานเธอ แต่แล้วยังไง มีลูกอยู่ในมือ หลานซือเฉินทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี

เป็นไปตามที่คิด ท่าทีของหลานซือเฉินอ่อนลง เขาพยุงเจียงนวลนวลให้ลุกจึ้น