ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1273

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ" เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแป้น แววตาอันสวยงามไหลรินไปด้วยความอบอุ่น

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ ยืนขึ้น สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ของเธอ "คุณมาได้ยังไงครับ?"

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น ไม่ตอบแต่ถามกลับ "คุณคิดว่าไงล่ะคะ?"

ขะ......เขาจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?

จิ้นเฟิงเฉินขยับริมฝีปาก ตอนที่ตั้งใจจะพูดอะไรออกมา น้ำเสียงที่ดีอกดีใจก็ดังขึ้น

"เฟิงเฉิน ใช่เธอจริงๆ ด้วย!"

หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าเขา เข้ามาจับมือเขาไว้ พร้อมกับใบหน้าที่ดีใจ

"นี่คือ......" จิ้นเฟิงเฉินมองหน้าเจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย

"เธอเป็นน้าสะใภ้เล็กของฉัน และเป็นน้าสะใภ้เล็กของคุณด้วยค่ะ" เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็งมาที่เขา

"น้าสะใภ้เล็กเหรอครับ?" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วอย่างแรง ความทรงจำในหัวไม่มีอะไรเกี่ยวกับหญิงวัยกลางคนคนนี้อยู่เลย

พอเห็นเขาจำตัวเองไม่ได้ แววตาของซ่างหยิงก็ดูผิดหวังทันที เธอปล่อยมือเขาออก ถอนหายใจออกมา "เธอได้ลืมฉันกับสื้อสื้อจนหมดสิ้นแล้วจริงๆ"

เมื่อได้ยินการกล่าวโทษจากคำพูดของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขอโทษไปทันที "ขอโทษครับ"

พอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อก็ถึงกับเกร็ง เมื่อเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเขา ในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที "นี่มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ"

ซ่างหยิงสังเกตไปรอบตัวของจิ้นเฟิงเฉิน คิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน "ถ้าเธอไม่ได้มีหน้าตาที่เหมือนกับเฟิงเฉินละก็ ฉันคงต้องสงสัยแน่เลยว่าเธอใช่เขาจริงๆ รึเปล่า"

จิ้นเฟิงเฉินนั้นรักเจียงสื้อสื้อเท่าไหร่ พวกเธอนั้นเห็นมาจนหมดแล้ว

พวกเธอไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะลืมเจียงสื้อสื้อไปแล้วจริงๆ

ตอนนี้พอได้มาเห็นกับตาตัวเอง ถึงได้มั่นใจว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นความจำเสื่อมไปแล้วจริงๆ

ซ่างหยิงดึงเจียงสื้อสื้อมาข้างหน้าเขา "มองเธอสิ จำได้รึเปล่าว่าผู้หญิงเป็นใคร?"

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเจียงสื้อสื้อ แล้วส่ายหน้า "จำไม่ได้แล้วครับ"

"นี่คือภรรยาของเธอ และเป็นผู้หญิงที่เธอรักมากที่สุดด้วย เธอลองตั้งใจนึกดูอีกทีซิ"

จิ้นเฟิงเฉินพยายามนึกถึงความทรงจำที่เกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อ แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง สมองก็ยังว่างเปล่าอยู่ดี

สุดท้าย เขาก็ส่ายหน้า "ขอโทษครับ ผมนึกไม่ออกจริงๆ"

"นี่! เด็กคนนี้นี่" ซ่างหยิงอยากที่จะโกรธ แต่ก็โกรธไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจอย่างแรง "ใจบาป ซ่างกวนหยวนนี่ช่างใจบาปจริงๆ"

ซ่างกวนหยวนกำลังลองชุดเจ้าสาวอยู่ในห้องลองชุด พนักงานช่วยเธอรูดซิปที่หลังขึ้นมา แววตาดูทึ่งมาก

"คุณซ่างกวนคะ พอคุณได้ใส่ชุดเจ้าสาวชุดนี้แล้ว มันช่างดูงดงามจริงๆ ค่ะ ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเห็นเข้า ต้องรู้สึกทึ่งและชอบมากแน่ๆ ค่ะ"

"จริงเหรอคะ?" ซ่างกวนหยวนก้มลงไปมองชุดเจ้าสาวที่ตัวเองกำลังสวมใส่ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

จะเป็นอย่างที่พนักงานพูดจริงๆ เหรอ พอเฟิงเฉินเห็นเข้าเขาจะรู้สึกทึ่งจริงๆ เหรอ?

เธอหายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้น "พรึบ" ดึงผ้าม่านออก

"เฟิงเฉินคะ!" เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉินนั้นสีหน้าก็ "พรึบ" ซีดเซียวไปทันที

เธอถกกระโปรงขึ้น แล้วรีบเดินเข้าไป

"เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?" เธอพรวดพราดเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วมองเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าที่ระแวง