ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1319

จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถ เดินมายังเบื้องหน้าของซ่างกวนหยวน เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เธอไม่ต้องพยายามดิ้นรนหรอก ตอนนี้พวกเขาฟังแค่คำพูดฉันเท่านั้น"

ได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนหยวนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ "นายกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ?"

เป็นคนของเธอแท้ ๆ ทำไมถึงได้......

"นายทำอะไรกับพวกเขา?" ซ่างกวนหยวนถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

มุมปากจิ้นเฟิงเฉินกระตุกยิ้มถากถางเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ทว่าเอ่ยเป็นคำสั่ง "เอาตัวเธอไป"

ซ่างกวนหยวนกระวนกระวาย ตะโกนร้องเสียงดัง "จิ้นเฟิงเฉิน ชีวิตของนายฉันเป็นคนช่วยเอาไว้ นายกลับปฏิบัติต่อฉันแบบนี้เหรอ?"

"เธอวางใจได้ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก" จิ้นเฟิงเฉินหันหลังให้เธอ ในน้ำเสียงนั้นราบเรียบไร้ระลอกคลื่น

"ไม่ทำอะไรฉันงั้นเหรอ?" ซ่างกวนหยวนเผยรอยยิ้ม ในรอยยิ้มนั้นเปี่ยมด้วยความประชดประชัน "จิ้นเฟิงเฉิน ฉันดูถูกนายมากเกินไปจริง ๆ "

"พักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศดี ๆ อย่าทำเรื่องจำพวกที่ทำให้คนอื่นไม่ชอบอีก"

ซ่างกวนหยวนถูกส่งไปที่บ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งที่ชานเมือง นี่เป็นการจัดการชั่วคราวของจิ้นเฟิงเฉิน

เขามองดูซ่างกวนยวนถูกพาขึ้นตึกแล้วขังให้เข้าไปอยู่ในห้อง เขาถึงหันตัวแล้วจากไป

......

เจียงสื้อสื้อคิดว่าอาจจะต้องผ่านไปสักช่วงเวลาหนึ่งถึงจะพบกับจิ้นเฟิงเฉินได้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ พวกเขาได้พบกันอีกแล้ว

ตอนที่แม่บ้านพาเขามายังเบื้องหน้าตัวเอง พริบตาหนึ่งเธอนึกว่าเป็นภาพลวงตาเสียอีก เธอจึงหยิกที่ต้นขาตัวเองแรง ๆ หนึ่งที มันเจ็บจนเบ้าตาเธอแดงเรื่อขึ้นมาทันที

ทว่าในวินาทีถัดไป เธอก็ไม่สนใจความเจ็บ ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย "นายมาได้ยังไง?"

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย "ไม่ต้อนรับเหรอ?""

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา "ต้อนรับ ต้อนรับอยู่แล้ว"

เมื่อเห็นเธอยิ้ม จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มอย่างอดไม่อยู่

ตอนที่เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็กระโจนเข้าหาอย่างตื่นเต้น

จิ้นเฟิงเฉินย่อตัวลงนั่งยอง ๆ มือหนึ่งโอบไว้คนหนึ่ง

"แด๊ดดี้ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?" เถียนเถียนเอ่ยถามเจื้อยแจ้ว

"แด๊ดดี้กลับบ้านแล้ว ดีใจหรือเปล่า?" จิ้นเฟิงเฉินถาม

เถียนเถียนพยักหน้า "ดีใจ ดีใจอยู่แล้ว แต่ว่าหม่ามี๊ดีใจมากที่สุด"

เธอหันศีรษะมองยังเจียงสื้อสื้อ

แก้มของเจียงสื้อสื้อย้อมด้วยสีแดงปลั่งที่ไม่เป็นธรรมชาติ "นายอย่าไปฟังเด็กน้อยพูดจาเพ้อเจ้อ พวกเขาดีใจยิ่งกว่าฉันอีก"

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธอ สายตาอ่อนโยนเป็นพิเศษ "ฉันพูดจริง ๆ นะ ฉันกลับบ้านครั้งนี้ ไม่ใช่แค่อยู่เป็นเพื่อนพวกเธอวันเดียว"

คำพูดนี้เปล่งออกมา เจียงสื้อสื้อตกตะลึงก่อน จากนั้นตื่นตกใจด้วยความดีใจ "นาย......นายพูดจริงงั้นเหรอ? ซ่างกวนหยวนหล่อนยอมให้นายกลับมาเหรอ?"

"เธอไม่ต้องสนใจหล่อนหรอก เอาเป็นว่า ฉันจะไม่กลับไปตระกูลซ่างกวนแล้ว" จิ้นเฟิงเฉินเลือกที่จะปิดบังเรื่องซ่างกวนหยวน เพราะไม่อยากให้เธอกังวล

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าในระหว่างนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ขอเพียงเขากลับมาก็ดีแล้ว

น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาตามมุมดวงตา เธอรีบยกมือเช็ด ปาดน้ำตาแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ"

......

พอกู้เนี่ยนรู้ว่า BOSS กลับมาแล้ว ก็รีบมาตระกูลฟางทันที

พริบตานั้นที่เห็นจิ้นเฟิงเฉิน กู้เนี่ยนที่เป็นถึงผู้ชายเบ้าตาก็แดงไปหมด

เขายกมือเช็ดมุมตาที่ชื้นแฉะ มุมปากกระตุกยิ้มขึ้น "คุณท่านจิ้น ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว"

"เขาคือ?" จิ้นเฟิงเฉินหันศีรษะ มองเจียงสื้อสื้อด้วยความฉงน

เขาจำผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ได้ แค่รู้สึกว่ามีความรู้สึกที่คุ้นเคยอยู่

"เขาเป็นผู้ช่วยของนาย กู้เนี่ยน" เจียงสื้อสื้อตอบ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างนึกออกได้ทันดี สายตาขยับไปบนร่างของกู้เนี่ยน มุมปากยกขึ้นเป็นรัศมีวงกลมจาง ๆ เหมือนกับไม่ได้ยิ้ม "ช่วงเวลานี้ที่ฉันไม่อยู่ ลำบากนายแล้วสินะ"

"ไม่ลำบากเลยสักนิดครับ ขอเพียงคุณกลับมาอย่างปลอดภัย ผมไม่ลำบากเลยสักนิดจริง ๆ ครับ" กู้เนี่ยนเอ่ย

จิ้นเฟิงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้น "จากนี้อาจจะต้องรบกวนนายแล้ว เพราะฉันจดจำเรื่องในอดีตไม่ได้ จำเป็นต้องให้นายบอกฉันทีละเล็กทีละน้อย ฉันควรทำอะไรบ้าง"