ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1331

"ต่อไปผมจะหาเวลามาอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอบ่อยๆ" จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ให้คำสัญญากับเธอ

เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมา "คุณพูดได้ต้องทำให้ได้นะคะ อย่าเป็นแบบพอฟื้นความจำแล้วก็กลายเป็นคนบ้างานอีก"

"ไม่หรอกครับ"

ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพวกเธอ จิ้นเฟิงเฉินได้รู้สึกถึงความเงียบสงบความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาชอบความรู้สึกของการที่ทั้งครอบครัวอยู่ด้วยกัน

"หม่ามี๊ หนูอยากดื่มน้ำ" เถียนเถียนกินข้าวปั้นไปหมดก้อนหนึ่ง ก็ได้พูดด้วยเสียงออดอ้อน

เจียงสื้อสื้อยิ้ม "ค่ะ หม่ามี๊เทน้ำให้หนู"

"ผมขอด้วยฮะ" เสี่ยวเป่าก็ได้ยกมือเล็กๆ

เจียงสื้อสื้อก็ได้เทน้ำให้พวกเขาคนละแก้ว แล้วมองพวกเขาดื่มน้ำจนหมดด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"กินอิ่มกันหรือยังคะ?" เจียงสื้อสื้อถาม

เถียนเถียนพยักหน้า "อิ่มแล้วค่ะ"

"งั้นก็พักผ่อนสักพักนะคะ เดี๋ยวสายหน่อยค่อยออกไปเที่ยว"

เจียงสื้อสื้อก็ได้ลูบหัวเล็กๆ ของเธอ พูดกับจิ้นเฟิงเฉิน "คุณก็ดื่มซุปหน่อยค่ะ ถ้ายังรู้สึกไม่สบายล่ะก็ พวกเราก็กลับบ้าน"

"ไม่แล้วครับ ผมไม่เป็นไร" จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากที่จะขัดความสนุกของเด็กสองคน

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ

จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาถึงได้เก็บของแล้วกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน เถียนเถียนกอดบอลเดินอยู่ข้างหน้าพร้อมเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อเดินอยู่ข้างหลัง ค่อยๆ เดิน

อยู่ๆ บอลตกแล้ว กลิ้งไปที่กลางถนน

เถียนเถียนจะวิ่งไปเก็บ

พวกเจียงสื้อสื้ออยากจะห้ามแต่ก็ไม่ทันแล้ว

เวลานี้ มีรถคันหนึ่งได้ขับมาแต่ไกล

"เถียนเถียน!" เจียงสื้อสื้อตกใจมากๆ โยนของในมือลง แล้วก็วิ่งไปทางเถียนเถียน

มีร่างหนึ่งก็ได้เร็วกว่าเธอ ได้วิ่งจากข้างเธอ

เป็นจิ้นเฟิงเฉิน

รถคันนั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามา

ใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้บีบจนแทบหลุดออกมา

เห็นจิ้นเฟิงเฉินอุ้มเถียนเถียนขึ้น ปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วก็โดดกลิ้งไปข้างๆ รถก็ได้ขับผ่านข้างตัวของพวกเขาไปพอดี

เจ็บ!

ความเจ็บปวดก็ได้เข้ามาในหัว จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว

"เฟิงเฉิน เถียนเถียน!"

เจียงสื้อสื้อก็ได้จูงมือเสี่ยวเป่าวิ่งมา แล้วก็ได้รีบลากเถียนเถียนขึ้นมา เห็นว่าเธอไม่เป็นไร ก็ได้มองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

เถียนเถียนตกใจมาก ใบหน้าเล็กๆ ก็ได้ซีดขาวไม่มีเส้นเลือด เธอได้ส่ายหน้า "หม่ามี๊ แด๊ดดี้......"

เจียงสื้อสื้อได้นั่งลง ประคองจิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นนั่ง ถามอย่างร้อนใจว่า "เฟิงเฉิน ล้มโดนต้องไหนแล้วหรือเปล่า?"

พอถามแบบนี้ เธอก็เห็นว่าแขนของเขาก็ได้มีแผลถลอก เลือดก็ได้ซึมออกมาเล็กน้อยแล้ว

เธอก็ได้ปวดใจเลยทันที "ทำไมล้มจนเจ็บแบบนี้......"

"ผมไม่เป็นไร ผมก็แค่......" จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยกมือนวดขมับ "หัวของผมปวดมากๆ"

"กระแทกโดนหัวแล้วหรือเปล่าคะ?"

เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบยื่นมืออยากจะไปตรวจเช็กหัวของเขา แต่กลับโดนเขาคว้ามือมาได้

"เปล่า เมื่อกี้หัวของผมก็ได้มีภาพบางอย่างผุดขึ้นมา"

"ภาพ?" เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก จากนั้นก็รู้สึกตัว "คุณคิดอะไรออกแล้วหรือเปล่า?"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปสักพัก ถึงได้ส่ายหน้า "เร็วเกินไป ผมจำไม่ได้ และก็นึกอะไรไม่ออก"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

เจียงสื้อสื้อก็ได้เม้มปาก ถามอย่างเป็นห่วง "หัวยังปวดมากไหมคะ?"

"อืม"