ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1351

"กลับบ้านกัน?" เถียนเถียนทำหน้าบึ้ง "พวกเราจะไปที่ประเทศYไม่ใช่เหรอคะ?"

"ไฟล์บินถูกยกเลิกน่ะ พวกเราต้องไปซื้อไฟล์บินเวลาอื่น" จิ้นเฟิงเฉินหาเหตุผลทั่วไปมาพูด

เถียนเถียนไม่มีข้อสงสัยใดๆ ทั้งนั้น เธอมีใบหน้าที่ผิดหวัง "อืม ก็ได้"

"พวกเราจะไปที่ประเทศYแน่นอน ก็แค่เปลี่ยนวันที่ไปน่ะ" เจียงสื้อสื้อรับประกัน

เถียนเถียนพยักหน้า แสดงให้รู้ว่าตัวเองเข้าใจแล้ว

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินได้กล่าวขอบคุณพนักงานของทางห้างสรรพสินค้า พวกเขาทั้งครอบครัวก็ออกจากห้างสรรพสินค้า และกลับไปที่บ้านโดยตรง

เมื่อกลับถึงบ้าน จิ้นเฟิงเฉินก็ให้เด็กทั้งสองคนขึ้นไปเล่นบนบ้าน "คุณไปนั่งรอผมที่ห้องรับแขกนะ" หลังจากที่รอให้เด็กทั้งสองขึ้นไปแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็หันมาพูดกับเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขก และเธอก็เห็นว่าเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยา

เขากุมมือของเธอไว้ ก่อนจะตรวจเช็คบาดแผลตรงฝ่ามือและแขน เมื่อเขาเห็นคราบเลือดที่แห้งแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วทันที นัยน์ตาของเขามีแต่ความเจ็บปวด

"เจ็บมากใช่ไหม" จิ้งเฟิงเฉินเงยหน้าสบตาเธอ

เธอส่ายหน้าเบาๆ "ไม่เจ็บแล้ว"

ตอนที่เพิ่งจะเป็นแผลถลอก มันเจ็บมากจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว

"อวดดี"

จิ้นเฟิงเฉินพูดเบาๆ ก่อนจะเปิดกล่องยา หยิบไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์และสำลีทางการแพทย์ออกมา

"อาจจะเจ็บอยู่บ้าง อดทนไว้นะ" จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

ถึงแม้ว่าตัวเธอจะเป็นคนพูดเอง แต่ภายในใจของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เธอสมควรที่จะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

"โอ้ย!"

เพิ่งจะพูดว่าตัวเองไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ใครจะไปคิดว่าเธอจะเสียหน้าเร็วขนาดนี้

เวลาที่สำลีชุบไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์สัมผัสกับแผล มันเจ็บมากจริงๆ

"ผมจะทำเบาๆ นะ" จิ้งเฟิงเฉินพูด

"ไม่เจ็บ" เจียงสื้อสื้อฉีกยิ้ม แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

จิ้นเฟิงเฉินเห็น และก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หลังจากทายาแล้ว เขาก็พูดว่า "ช่วงนี้ก็อยู่บ้านพักผ่อนเยอะๆ ส่วนเรื่องไป ประเทศYก็พับแผนไปก่อนชั่วคราว"

"เถียนเถียน..."

เจียงสื้อสื้อกังวลว่าเถียนเถียนจะเสียใจ

"ผมจัดการเอง" จิ้นเฟิงเฉินพูด

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "ค่ะ"

หลังจากที่เก็บกล่องยาแล้ว จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะถามว่า "คนที่เจอในวันนี้คุณรู้จักหรือเปล่า"

"ไม่รู้จัก"

เขาได้พูดถึงเรื่องที่เกือบจะโดนลักพาตัวไปในวันนี้ เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างไม่แน่ใจ "ฉันคิดว่าบางทีอาจจะเป็นคนของซ่างกวนหยวน"

เมื่อได้ยินชื่อของซ่างกวนหยวน แววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ดูเยือกเย็น

ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบที่เขาคิดไว้ไม่มีผิดเลย เป็นคนที่ไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ

"ถ้าเป็นคนของซ่างกวนหยวนจริงๆ เราอยู่กันที่นี่ก็คงไม่ปลอดภัย" จิ้นเฟิงเฉินพูด

"แล้วจะทำยังไง"

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขาด้วยความสงสัย

เขาเก็บกล่องยา ก่อนจะพูดด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อน "ผมจัดการเอง คุณขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "ค่ะ"

เธอที่ตกใจเพราะเรื่องราวในวันนี้ แค่ลงไปนอนบนเตียงเธอก็หลับไปเลยทันที

จิ้นเฟิงเฉินห่มผ้าให้เธอ หลังจากที่เธอหลับไป เขาถึงได้เดินออกมา

เขาไปที่ห้องหนังสือ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรไปหาจิ้นเฟิงเหรา

ในสายโทรศัพท์ มีเสียงหยอกล้อของจิ้นเฟิงเหราดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

"นี่พี่ พี่ควรจะไปสวีทกับพี่สะใภ้ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีเวลาโทรมาหาผม?"

"เฟิงเหรา ตอนนี้ที่ที่พี่อยู่ไม่ปลอดภัย พี่ต้องเปลี่ยนบ้านที่อยู่"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จิ้นเฟิงเฉินรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง และก็จริงจังขึ้นทันที "ทำไม เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า"