ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1359

ไม่นาน อิ้งเทียนที่ตรวจสอบทุกอย่างอยู่ในต่างประเทศก็มีความคืบหน้ามากขึ้น

"คุณชายครับ พวกเราตรวจสอบเจอคนที่ติดต่อกับ เทียนหลังแล้ว เป็นเพื่อนสมัยเรียนคนหนึ่งของซ่างกวนหยวน"

ปัง!

จิ้นเฟิงเฉินตบโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นด้วยความโมโห "เป็นเธอจริงๆ ด้วย!"

ตอนแรกพวกเขาก็แค่คาดเดาเท่านั้น ไม่กล้ามั่นใจเลยว่าเรื่องครั้งนี้มันจะเกี่ยวข้องกับซ่างกวนหยวน เพราะคิดว่าเธอเองก็น่าจะมีความเกรงกลัวต่อตระกูลจิ้นอยู่บ้าง คงไม่กล้าทำอะไรที่มันเกินไปอย่างนี้

แต่ในความเป็นจริง ซางกวนหยวนไม่ให้ความสำคัญกับตระกูลจิ้นด้วยซ้ำ! จิ้นเฟิงเหรายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาหันไปมองทางจิ้นเฟิงเฉิน "พี่ ครั้งซ่างกวนหยวนทำเกินไป พี่คิดจะทำยังไง?"

สีหน้าของจิ้น้ฟิงเฉินดูเคร่งขรึม ดวงตาของเขาดูเยือกเย็นราวกับน้ำค้าง เขาเม้มริมฝีปากจนกลายเป็นเส้นตรง

ซึ่งสามารถสัมผัสได้ถึงออร่าที่ดุร้ายจากตัวเขาได้อย่างชัดเจน

จิ้นเฟิงเหรารู้ว่าพี่ชายของเขาโกรธมาก

เขายกริมฝีปากยิ้ม ตอนนี้ ตระกูลซ่างกวนต้องซวยมากแน่ๆ

ในตอนนั้น อิ้งเทียนก็กล่าวว่า "คุณชาย จะให้ทำยังไงครับ บอกผมมาได้เลย"

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เขา ก่อนจะพูดว่า "ไปตรวจสอบเพื่อนสมัยเรียนของซ่างกวนหยวนให้ละเอียด จากนั้นก็ส่งคนไปสะกดรอยตามตระกูลซ่างกวนรวมถึงตัวซ่างกวนหยวน"

"ครับ" อิ้งเทียนรับคำสั่งก่อนจะออกไป

"พี่ พี่คิดที่จะทำยังไง?" จิ้นเฟิงเหราถามด้วยความสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง"

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว "พี่ก็จะส่งคนไปลักพาตัวซ่างกวนหยวนเหรอ"

จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบ แต่เขาทำแค่หรี่ตาลง และในดวงตาของเขาก็ดูมืดมน

เจตนาของซ่างกวนหยวนเลวร้ายเกินกว่าสิ่งที่เขาคิดไว้ ถ้าเป็นไปได้ เขาต้องทำให้เธอได้ลิ้มรสการที่ไร้อำนาจและความกลัว

......

หาไม่เจอ!

หาที่ไหนก็หาไม่เจอ!

คนที่ฟางยู่เชินส่งมา ไม่มีใครสามารถหาตัวของเหลียงซินเวยและอานอานเจอ

"ยังไม่เจออีกเหรอ?" ซางยู่เชินมองที่ส้งหยาวอย่างผิดหวัง

ส้งหยาวส่ายหัว

"เหอะ" ฟางยู่เชินหัวเราะ และล้มตัวลงบนโซฟา "เธอมีความอดทนจริงๆ พบซ่อนตัวขึ้นมาไม่ว่าฉันจะหายังไงก็หาไม่เจอ"

เมื่อเห็นความเศร้าโศกและความผิดหวังของเขา ส้งหยาวก็รู้สึกอึดอัด เขาจึงพูดปลอบโยนว่า "ประธาน บางทีวันหนึ่งคุณเหลียงอาจจะกลับมาหาคุณด้วยตัวเอง"

"เป็นไปได้เหรอ?" ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นและมองที่เขา

"แน่นอนว่ามันเป็นไปได้" ส้งหยาวฝืนยิ้ม "คุณเหลียงชอบคุณมาก เธอจะปล่อยความสัมพันธ์นี้ไปง่ายๆ ได้อย่างไร?"

"ชอบฉันมากเหรอ? ปล่อยไม่ได้งั้นเหรอ?" ฟางยู่เชินทำเหมือนว่าได้ยินเรื่องตลก ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา ในรอยยิ้มเต็มไปด้วยความขมขื่น "ถ้าเธอปล่อยไม่ได้จริงๆ เธอคงไม่ซ่อนตัวหรอก และไม่ยอมให้ฉันหาเจอสักที"

บางทีเธออาจจะไม่ชอบเขาเลยก็ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะจากไปอย่างใจร้ายแบบนี้เหรอ?

ส้งหยาวคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ท่านประธาน นายคิดว่ามันแปลกๆ ไหม?"

"แปลกตรงไหน?"

"จากความสามารถของคุณเหลียง เป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย?"

เมื่อส้งหยาวพูดถึงเรื่องนี้ ฟางยู่เชินก็พบว่า

มีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไปจริงๆ

เขาขมวดคิ้ว "หรือว่าจะมีคนช่วยเธอ?"

เขายิ่งคิดก็ยิ่งดูไม่ปกติ

คนที่สามารถทำให้เหลียงซินเวยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ถ้าอย่างนั้นคนที่ช่วยเธอในเมืองหลวงนี้ก็น่าจะเป็นคนใหญ่คนโต

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฟางยู่เชินก็ลุกขึ้นทันที และสั่งว่า "ส้งหยาว ส่งคนไปจับตาดูเย่เฉินหยุน และรายงานให้ฉันทันทีหากมีอะไรเกิดขึ้น"

"ครับ"