ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1361

เรื่องงานแต่ง เหลียงซินเวยไม่กล้าแม้แต่จะคิด

เธอเก็บอารมณ์ แล้วยกมุมปากขึ้นแสยะยิ้ม "ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า พวกเราไปกินก๋วยเตี๋ยวกันเถอะ"

พูดจบ ก็เดินออกจากห้องอาหารไป

"เวยเวย เธอกำลังหนีอะไรอยู่กันแน่? " ฟางยู่เชินมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วถามขึ้นเบาๆ

เหลียงซินเวยชะงักฝีเท้า ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ

รอบๆ ตัวเริ่มเงียบลงอีกครั้ง

ผ่านไปเนิ่นนาน เหลียงซินเวยจึงหันกลับมามองเขาหนึ่งที "ฉันไม่ได้หนี แค่ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้"

"แบบนี้ก็คือหนีไม่ใช่เหรอ? " ฟางยู่เชินก้าวยาวเข้ามาตรงหน้าของเธอ แววตาจดจ้องมาที่ใบหน้าเนียนใสนั้น "พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ"

เหลียงซินเวยมองเขาอย่างเหลือเชื่อ "คุณบ้าไปแล้วเหรอ? "

"ทะเบียนบ้านผมก็เอามาด้วยแล้ว" ฟางยู่เชินล้วงเล่มทะเบียนบ้านออกมาจากกระเป๋าในเสื้อสูท

มองดูทะเบียนบ้านในมือของเขา เหลียงซินเวยก็สัมผัสได้ว่าเขาพูดจริง ไม่ใช่แค่สัญญาส่งๆ ตามอารมณ์เท่านั้น

เธอรู้สึกดีใจในใจ แต่เมื่อกลับมาคิดก็แอบรู้สึกว่าหมดหนทาง

"ยู่เชิน พ่อแม่ของคุณเห็นด้วยไหม? "

"ตกลงแล้ว" ฟางยู่เชินตอบกลับด้วยความรวดเร็ว

เหลียงซินเวยมีสีหน้าแปลกใจ "ตกลงแล้วเหรอ? "

"สองวันก่อนผมเข้าโรงพยาบาล พ่อและแม่ของผมจึงตกลงเรื่องของเรา"

เหลียงซินเวยได้ยินเพียงครึ่งประโยค ก็มีสีหน้าตกใจ รีบจับแขนของเขา ถามขึ้นด้วยความรีบร้อน "คุณเข้าโรงพยาบาล? แล้วเป็นอะไรไหม? "

"ไม่เป็นอะไรครับ" ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว "ถ้าไม่ใช่เพราะผมฉลาด พ่อกับแม่ก็คงไม่ยอมแน่ๆ "

ฟางยู่เชินพูดความจริงออกมาด้วยความรู้สึกผิด แต่ไม่ได้บอกเธอว่าเขาเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นลม

เหลียงซินเวยปล่อยมือออก ขมวดคิ้วแน่น "คุณไม่กลัวว่าถ้าพ่อกับแม่คุณรู้แล้วพวกท่านจะโกรธเหรอ? "

ฟางยู่เชินยกมุมปากยิ้มขึ้นมา "รอจนพวกเราจดทะเบียนกันแล้ว พวกเขาจะโกรธก็คงไม่ทันแล้ว"

"ยู่เชิน แต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ จะวู่วามไม่ได้ ถ้าหากว่าวันหนึ่งพวกเราแต่งงานกันแล้วจริงๆ ฉันหวังว่าพ่อแม่ของคุณจะยอมรับ"

"ผมไม่ได้วู่วาม" ฟางยู่เชินสูดลมหายใจเข้าลึก พูดด้วยความตั้งใจ "เวยเวย ผมอยากแต่งงานกับคุณจริงๆ และพ่อกับแม่ของผมก็ตกลงแล้ว"

เหลียงซินเวยเงียบไปชั่วขณะ แล้วจึงเริ่มพูดต่อ "ฉันยังไม่อยากแต่งงาน"

ฟางยู่เชินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เมื่อคิดในมุมของเวยเวยแล้ว เขาก็เข้าใจได้

"ไม่เป็นไร ไม่อยากแต่งงาน พวกเราก็คบกันไปสักพักก่อนก็ได้ รอคุณอยากแต่งเมื่อไหร่แล้วค่อยแต่ง"

"กินก๋วยเตี๋ยวกันเถอะ" เหลียงซินเวยยิ้ม พลางเดินมุ่งไปทางร้านอาหาร

มองตามแผ่นหลังของเธอ ฟางยู่เชินค่อยๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะเจอเธอแล้ว แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่เหมือนเดิม

จนกระทั่งกลางดึก ฟางยู่เชินจึงค่อยออกมาจากคฤหาสน์

ก่อนจาก เขากอดเหลียงซินเวยเอาไว้แน่น แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ "ห้ามหายไปไหนแบบไม่บอกกันอีกนะ ช่วงนี้ผมจะหาเวลาว่าง พาคุณและอานอานออกไปเที่ยว"

"ที่จริงก็ไม่ได้จำเป็น" เหลียงซินเวยผลักเขาออก แล้วเงยหน้าจ้องเขา พูดด้วยความตั้งใจ "ฉันไม่มีทางหนีออกไปอีกแน่นอน ไม่ต้องพยายามหาเวลาว่างมาอยู่กับพวกเราหรอก"

"แต่ว่าผมอยากอยู่กับคุณ"

เหลียงซินเวยเผยยิ้มออกมา "ค่ะ ตามใจคุณ"

"รีบเข้านอนล่ะ" ฟางยู่เชินพรมจูบลงบนหน้าผากของเธอหนึ่งที "ราตรีสวัสดิ์ครับ"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"