ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 141

บทที่ 141 คืนนี้ผมจะนอนที่โซฟา

แม่จิ้นถอนหายใจ เพราะคิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำไมจิ้นเฟิงเฉินถึงชอบใจเจียงสื้อสื้อขนาดนี้ ทั้งๆที่ภูมิหลังหลังผู้หญิงคนนี้ออกจะซับซ้อนขนาดนั้น “คุณแม่ครับ ทำไมคุณแม่ถึงอคติกับคุณเจียงมากขนาดนี้ แม้ว่าฐานะทางบ้านของเธอจะเทียบกับคุณชิงหยิงไม่ได้ แต่เธอก็มีข้อดีนะครับ”

แม่จิ้นถอนใจอย่างเย็นชา “มีข้อดีอะไรกัน”

เจียงสื้อสื้อที่เธอเห็นก็คือ มักจะสร้างความเดือดร้อน ซ้ำยังชอบพูดกลับคำพูด

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยิน ก็เอ่ยปากพูด “มีเยอะมากครับ เช่นเป็นคนจริงจัง ขยัน มีแรงจูงใจ คุณแม่ดูสิ พวกเธอสองแม่ลูกถูกตระกูลเจียงไล่ออกมาอย่างโหดร้าย แม่ของเธอป่วย ช่วงหลายปีมานี้คุณเจียงแบกรับภาระอยู่คนเดียว ทั้งดูแลแม่ของเธอแล้วยังสำเร็จการศึกษาได้ ภายใต้การโจมตีของตระกูลเจียง ถ้าเป็นคนอื่น คงทำไม่ได้

ถ้าให้พูดอีก คุณแม่คุณดีๆนะครับ ทั้งคนของตระกูลเจียงและตระกูลหลานต่างเกลียดเธอ คงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้คุณเจียงอับอายขายหน้าต่อหน้าเรา เพื่อให้เราเข้าใจผิด คุณแม่อย่าเชื่อแต่คนอื่นนะครับ คุณแม่ต้องสัมผัสเธอด้วยตัวเองจึงจะพบว่าความดีของเธอ”

ดวงตาแม่จิ้นสั่นไหวเล็กน้อย นี้ก็จริง พูดตามจริง เจียงสื้อสื้อเด็กคนนี้ก็น่าเวทนา แต่นี้ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะได้อยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน

แม่จิ้นคิดเสมอว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจียงสื้อสื้อนั้นซับซ้อนเกินไป

“คุณแม่ครับ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เสี่ยวเป่ารักเธอ พี่ชายก็รักเธอ เมื่อก่อนพวกคุณก็เห็นว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้เข้าใกล้พี่ชาย เขาจะตีตัวออกห่างใช่ไหม แล้วยังมีเสี่ยวเป่า หลังจากที่เขาได้เจอกับคุณเจียง จากที่เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยชอบพูด แต่ช่วงนี้กลับร่าเริงขึ้นมา”

พวกคุณอยากเห็นเขาโสดไปตลอดชีวิต ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของพ่อจิ้นและแม่จิ้นก็เปลี่ยนเป็นลังเลอยู่ชั่วขณะ เรื่องนี้ พวกเขาจัดการไม่ได้แล้วจริงๆ สุดท้ายแม่จิ้นจึงพูดอย่างหงุดหงิดว่า “เอาล่ะๆ แม่จะไม่ยุ่งแล้ว”

พูดจบ แม่จิ้นก็แยกออกไปจากห้องหนังสือ พ่อจิ้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

จิ้นเฟิงเหราที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพูดอย่างยิ้มๆว่า “แม่ครับ ถึงแม่ไม่ได้เข้าไปยุ่งเรื่องของพี่ชายแล้ว งั้นมายุ่งเรื่องผมดีกว่าครับ ท้องผมหิวจะแย่อยู่แล้วครับ เมื่อไหร่จะได้กินข้าวครับ”

เมื่อพูดแล้ว คุณพ่อคุณแม่นี่ก็จริงๆเลย มีเรื่องอะไรทำไมไม่พูดกันหลังทานข้าวเสร็จ มาพูดตอนนี้ทำให้พี่ชายโกรธจนกินข้าวไม่ได้และออกไปแล้ว

แต่แบบนี้ก็ดี พี่ชายเขาอาจจะไปหาพี่สะใภ้แล้ว

............

ทางด้านนี้ หลังจากจิ้นเฟิงเฉินออกมา เขาก็ขับรถออกไปเลย

รถแล่นไปอย่างไร้จุดหมายได้สักระยะหนึ่ง อารมณ์ของจิ้นเฟิงเฉินก็ค่อยๆสงบลง

ในใจของเขาก็อดที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ ที่เจียงสื้อสื้อซ่อนจากตัวเขากับเสี่ยวเป่า เพื่อจะตัดความสัมพันธ์กับเขา ไม่ยอมบอกกับเขาเลยว่าเหตุผลเป็นเพราะแม่ของเขาไปหาเธอและพูดแบบนั้นกับเธอ

แค่คิดก็รู้แล้วว่า เธอในตอนนั้นคงเสียใจมาก

จิ้นเฟิงเฉินหยุดรถบนถนน เขาจุดบุหรี่และโทษตัวเองในใจ ทำไมถึงไม่สืบหาเหตุผลให้เร็วกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ทำให้เธอทนทุกข์อยู่นานขนาดนี้

และไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน เมื่อคิดไปคิดมา จิ้นเฟิงเฉินจึงดับบุหรี่ในมือ หลังจากนั้นก็กลับหัวรถ มุ่งหน้าไปบ้านของเจียงสื้อสื้อ

..................

ซึ่งตอนนี้ เจียงสื้อสื้อก็เพิ่งจะทำอาหารเสร็จ เมื่อได้ยินเสียงออดที่ประตู เธอจึงลุงขึ้นไปเปิดประตู และยังไม่ทันจะดึงสติอะไรกลับมา ก็ถูกคนจากด้านนอกกระโจนเข้ามากอดแล้ว

เจียงสื้อสื้อตกใจไปหนึ่งครั้ง เมื่อได้สัมผัสลมหายใจที่คุ้นเคยจากปลายจมูก เธอมองจิ้นเฟิงเฉินและจึงถามขึ้น “คุณมาได้ยังไง เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ”