ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 162

บทที่ 162 ป่วยแล้ว

มองภาพในห้องอาหารนี้ จู่ๆ สายตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกายระยิบระยับอย่างอดไม่ได้

ซูชิงหยิงมองเห็นเธอ ยิ้มกว้างอย่างใจดีและพูดทักทาย “คุณเจียงพวกคุณก็มาทานอาหารเช้าเหรอคะ? มาทานด้วยกันไหมคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินหมุนตัวมามองเจียงสื้อสื้อ กำลังจะเปิดปากพูด.......

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธอย่างอึดอัด

หลังจากพูดจบ เธอกับ สวีหน้า ก็ไปหาที่นั่งที่อื่นนั่งลง

เห็นสถานการณ์แบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองเงาที่อยู่ไม่ไกล ดูเหมือนเขารู้สึกไม่ผิด เจียงสื้อสื้อเหมือนกำลังหลบเขา เหตุผลมันคืออะไรกันแน่นะ?

เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงแววตาของจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่ากลับไม่กล้าสบตาเขา

สวีหน้าก็พูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่สื้อสื้อ นั่นคือท่านประธานจิ้นกรุ๊ปและคุณหญิงตระกูลซูใช่ไหมคะ? ประธานจิ้นหล่อจัง! คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะเจอพวกเขาที่นิวยอร์ก แถมพวกเขายังอยู่โรงแรมเดียวกับพวกเราด้วย บังเอิญจริงๆ! ใช่สิ พี่สื้อสื้อ พี่รู้จักพวกเขาไหม? เมื่อกี้คุณซูยังเรียกพี่ให้ทานอาหารเช้าด้วยกันด้วย?”

“เมื่อก่อนทำงานเคยพูดคุยกัน ไม่ได้สนิทขนาดนั้น” เจียงสื้อสื้อพูดอย่างเย็นชา โกหกอย่างหน้าไม่อาย

สวีหน้าตอนนี้ถึงได้คิดถึงเมื่อก่อน เจียงสื้อสื้อและจิ้นกรุ๊ปเคยทำงานร่วมกัน ก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ เพียงแค่สายตามักจะหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินด้านนั้นบ่อยๆ

เจียงสื้อสื้อทานอาหารเช้าแต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็ไม่รู้ทำไม ยังไงก็ไม่มีกะจิตกะใจ

หลังจากสวีหน้าสังเกตเห็นว่าเธอเฉื่อยชาก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “พี่สื้อสื้อ ดูพี่สิเมื่อก่อนจะอดหลับอดนอนมากเกินไปแน่ๆ ถึงจะยุ่งขนาดไหนก็ต้องดูแลร่างกายนะ! อีกสักพักพี่อยากไปหาหมอไหม?”

“ไม่ต้องหรอก” เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าและเปิดปากพูดว่า “อีกสักพักพี่ค่อยขึ้นไปพักผ่อนก็โอเคแล้ว เธอลองติดต่อคนทางฝั่งSRต่อ”

แค่พูดถึงเรื่องงาน เจียงสื้อสื้อก็เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง และไม่รู้ว่าคนทางฝั่งSRกรุ๊ปเห็นแผนงานใหม่ของพวกเขารึยัง

สวีหน้าพยักหน้ารับ ตอนที่อาหารเช้าทานถึงครึ่ง เสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น สวีหน้าลุกขึ้นและออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก

……

หลังจาก สวีหน้าออกไป สายตาของเจียงสื้อสื้อก็ไปมองจิ้นเฟิงเฉินด้านนั้นอย่างไม่รู้ตัว และก็สบตาเข้ากับเขาพอดี สักพัก เจียงสื้อสื้อก็กวาดตาไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน ก้มหน้าลงและทานอาหารเช้าต่อ

ฝั่งนี้ ซูชิงหยิงมองสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน มือของเธอที่จับอุปกรณ์ทานอาหารอยู่นั้นก็กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ทานอาหารเช้าอยู่ดีๆ แต่ความคิดของจิ้นเฟิงเฉินกลับอยู่ที่เจียงสื้อสื้อ เธอลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตาตั้งแต่เช้าตรู่ ซูชิงหยิงโกรธจนอยากระเบิดอารมณ์ออกมา แต่กลับทำได้แค่อดทนเอาไว้

……

สวีหน้าคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็เดินเข้ามาพูดอย่างดีอกดีใจว่า “พี่สื้อสื้อ ข่าวดีค่ะข่าวดี!”

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อมอง สวีหน้าด้วยความสงสัย “เป็นอะไรไป?”

“ผู้ช่วย SR กรุ๊ปโทรเข้ามา เขาบอกว่าประธานของพวกเขาเห็นแผนงานที่พี่ทำแล้ว นัดพวกเราคุยเรื่องโครงการอย่างละเอียด แต่ว่าไม่ใช่ตอนกลางวัน เป็นตอนกลางคืนสองทุ่ม ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมฮิลตันซิสเตอร์ พี่สื้อสื้อ ในที่สุดความพยายามของพี่ก็ไม่เสียเปล่า ฉันบอกแล้วว่าถ้าอีกฝั่งเห็นแผนงานที่พี่ทำต้องตกลงเจอกับพวกเราแน่”

ได้ยินแบบนี้ สายตาของเจียงสื้อสื้อก็มีประกายของรอยยิ้ม

“ใช่ไหม?”

“ค่ะ แต่ว่าผู้ช่วยบอกว่าประธานของเขามีเวลาให้เราแค่สิบห้านาที ทำได้หรือไม่ได้ก็อยู่ที่พวกเราแล้ว”

“สิบห้านาทีก็เพียงพอแล้ว” เจียงสื้อสื้อยิ้ม อดไม่ได้ที่จะอารมณ์ดีขึ้นมา