ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 168

บทที่ 168 คุณตกลงรึยัง

นี่คือความคิดในใจของเจียงสื้อสื้อจริงๆ เธอรู้สึกว่าลู่เจิงยอดเยี่ยมมาโดยตลอด เขาสร้างบริษัทขึ้นมาเอง ผู้ชายที่อบอุ่นและหล่อเหลาขนาดนี้น่าจะเจอผู้หญิงที่ดีกว่า

ลู่เจิงลูบหัวเธอยิ้มและพูดว่า “เด็กโง่ พูดเหลวไหลอะไรน่ะ! เธอเองก็เหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”

ทำไมลู่เจิงจะฟังความหมายคำพูดของเจียงสื้อสื้อไม่ออก แต่ว่าถึงแม้จะมีความหวังเพียงน้อยนิด เขาก็ไม่อยากยอมแพ้

“ค่ะ รุ่นพี่ก็เหมือนกัน รีบกลับไปพักผ่อนนะคะ”

ลู่เจิงพยักหน้ารับ ต่อมาเจียงสื้อสื้อก็ออกจากที่เดิมและเดินไปทางโรงแรม

มองเงาของสาวน้อย สีหน้าของลู่เจิงก็สับสน เจอกันมาตั้งนาน อย่างน้อยเขาก็พอรู้เรื่องของเจียงสื้อสื้อ

เลิกกับหลานซื้อฉิน ถูกตระกูลเจียงไล่ออกมา ดูแลแม่ที่ป่วยหนักเพียงคนเดียว......ไม่กี่ปีนี้ เธอผ่านไปไม่ได้มีความสุขเหมือนที่ตัวเองคิดเอาไว้ ตรงกันข้ามมันกลับลำบากมากกว่า

ลู่เจิงคิดในใจ ถ้าหากเขากลับมาเร็วกว่านี้ อยู่เป็นเพื่อนเธอตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด ตอนนี้น่าจะพัฒนาไปไม่เหมือนตอนนี้

ดังนั้นวันนี้ถูกปฏิเสธ แต่ว่าในใจของลู่เจิงก็ยังคงไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งเงาของเจียงสื้อสื้อหายไป ลู่เจิงถึงขึ้นรถและขับรถออกจากประตูโรงแรมไป

ทั้งสองคนไม่รู้สึกเลยว่า หน้าต่างของโรงแรมมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองทั้งคู่อยู่ หลังจากที่ลู่เจิงออกไป สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยังคงลุ่มลึก

เขารู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่ตอบรับคำของลู่เจิง แต่ว่าในใจก็ยังไม่สบายใจ เขาไม่สบายใจที่สื้อสื้อมีรุ่นพี่แบบนี้ ทั้งสองคนรู้จักกันมานาน ลู่เจิงยังชอบเธออีก วันนี้ยังสารภาพรักกับเจียงสื้อสื้อต่อหน้าเขา

จิ้นเฟิงเฉินหึงหวง เจียงสื้อสื้อคือคนของเขา

……

ขึ้นลิฟต์มา ในหัวของเจียงสื้อสื้อยังคงสับสนวุ่นวาย ถึงแม้ลู่เจิงไม่อยากให้เธอรู้สึกลำบากใจ แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไงกัน!

เธอรู้นิสัยของลู่เจิงดี ผู้ชายคนนี้คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เจียงสื้อสื้อไม่รู้เลยว่าเมื่อก่อนเธอรับมือกับรุ่นพี่ยังไง

ลิฟต์มาถึงบนตึก ตอนที่เดินผ่านห้องของจิ้นเฟิงเฉิน ก้าวของเจียงสื้อสื้อก็หยุดลง

เรื่องคืนนี้มันอึดอัดจนเกินไป ลู่เจิงสารภาพรักกับเธอ แถมยังพูดต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉินอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจผิดอะไรไหม........

เจียงสื้อสื้อลดสายตาต่ำลง ตอนที่เธอออกมาจิ้นเฟิงเฉินและซูชิงหยิงก็ออกจากร้านอาหารไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาและซูชิงหยิงจะไปไหนกันหรือว่ากลับโรงแรมนะ

เจียงสื้อสื้อด่าตัวเองเงียบๆ ที่คิดเรื่องอึดอัดแบบนี้ เธอและรุ่นพี่ไม่มีความเป็นไปได้เลย เธอและจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีความเป็นไปได้ใดๆ

เธอไม่อยากให้คนอื่นมีความหวังและไม่ควรให้ตัวเองมีความหวังใดๆ ไว้เช่นกัน

คิดไป เจียงสื้อสื้อเตรียมจะกลับห้อง แต่ใครจะรู้ ประตูห้องที่อยู่ด้านหน้ากลับเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ด้านใน เจียงสื้อสื้อยังไม่ได้สติกลับมา ก็ถูกดึงเข้าไปด้านใน และประตูห้องก็ถูกปิดลง

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ มองอยู่ในความมืด เจียงสื้อสื้อถูกกดอยู่ตรงประตู เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็ประทับริมฝีปากลงที่ปากเธอ

เจียงสื้อสื้อเบิกตาโพลง ลมหายใจของผู้ชายคนนี้ออกมาจากใบหน้า ริมฝีปากและฟันบดขยี้ลงไป เขากระหน่ำลงไปเหมือนลมพายุ ความหมายเหมือนกับกำลังลงโทษอย่างนั้น

“เอ่อ……”

เขาเหมือนกับสูบบุหรี่มา เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงกลิ่นบุหรี่จางๆ ทั้งร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชายเอาแต่ใจ ไม่นานร่างกายของเจียงสื้อสื้อก็อ่อนปวกเปียก

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินถึงค่อยๆ หยุดรอยจูบลง แต่ว่ามือยังคงโอบเอวของเจียงสื้อสื้ออยู่ ผู้ชายคนนี้ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำและมีแรงดึงดูด “ตอบตกลงลู่เจิงรึยัง? ”

เจียงสื้อสื้ออยากจะผลักเขาออก ลมหายใจของผู้ชายตรงหน้าก็รุนแรงยิ่งใหญ่ รุนแรงจนทำให้คนอื่นหายใจลำบาก หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม

“คุณปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ!”