ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 20

บทที่ 20 ถูกจับได้คาหนังคาเขา

เจียงสื้อสื้อถูกมองจนทำตัวไม่ถูก ยิ่งบวกเข้ากับน้ำเสียงที่อบอุ่นของเขา สองแก้มก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะพูดตอบกลับไป“ไม่ใช่ค่ะๆ ฉันมาเสี่ยวเป่าต่างหากล่ะ”

“อ๋อ? มาหาเสี่ยวเป่า? คุณมาหาเขาทำไมเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหรารอยยิ้มหุบลง สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เจียงสื้อสื้อก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนี้ เธอพูดขึ้นด้วยความสงสัย“ทำไมเหรอคะ? มาหาเสี่ยวเป่าไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหราโบกมือพร้อมกับพูดว่า“ไม่ใช่ว่ามาหาไม่ได้ แต่ว่าเมื่อเช้านี้เสี่ยวเป่าถูกพ่อแม่ของผมพากลับไปแล้วครับ ตอนนี้คุณไม่เจอหรอก”

หยุดไปสักพัก ก่อนที่เขาจะยิ้มขึ้นมา อย่างเชิดหน้าเชิดตา พร้อมกับพูดขึ้น“แต่ถ้าคุณมาหาพี่ชายของผมล่ะก็ เขาว่างมากเลย！”

ต่อให้ไม่ว่าง พี่ของเขาก็ต้องทำเป็นว่าว่างอยู่ดี！

จิ้นเฟิงเหราพูดเสริมในใจอีกหนึ่งประโยค

เจียงสื้อสื้อเริ่มรู้สึกลังเลอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยว่าคุณชายรองจิ้นกำลังปั้นน้ำเป็นตัวอยู่

จิ้นเฟิงเฉินคนแบบนั้น มีธุระให้จัดการไม่เว้นแต่ละวัน แม้แต่เวลากินข้าวยังไม่มี

แล้วจะมีว่างขนาดนั้นได้ยังไง?

ถ้าตัวเองไปรบกวนด้วยเรื่องแบบนี้ เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะสม

แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ตัวเองสัญญาไว้กับเสี่ยวเป่าว่า จะจัดงานวันเกิดที่ตราตรึงใจให้กับเขา จนตอนนี้โดนไล่ออกแล้ว อย่างน้อยก็ต้องไปบอกกับเขาสักคำ

ตอนนี้เสี่ยวเป่าไม่อยู่ ก็ต้องไปบอกกับพ่อของเขาแทน

พอคิดถึงตรงนี้ เจียงสื้อสื้อจึงเปิดปากพูดขึ้น“เอ่อ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ไปพบกับคุณจิ้นก็ได้ค่ะ”

“ไม่รบกวนหรอก จะรบกวนได้ยังไง！ถ้าเป็นคุณแล้วล่ะก็ พี่ของผมไม่ขัดอะไรแน่นอน……”

ไม่แน่อาจจะเต็มใจให้รบกวนด้วยซ้ำ！

ถ้าพี่อารมณ์ดี เขาก็จะสามารถถือโอกาสหลอกล่อเอารถไมบัคสุดหรูที่ใฝ่ฝันอยากได้มานานแล้วยังไงล่ะ

คิดๆแล้วก็มันช่างล่อตาล่อใจเหลือเกิน！

ยิ่งคิด คุณชายรองจิ้นก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ดังนั้นก็เลยมีแรงฮึกเหิมยิ่งขึ้น“มาสิ มากับผม ผมจะพาไปหาพี่เอง”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยค่ะ”

ทั้งสองเดินเข้าบริษัทไป โดยมีจิ้นเฟิงเหราเดินนำ จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ส่วนตัวของจิ้นเฟิงเฉินอีกรอบเพื่อไปยังบนตึก

ในเวลานี้ บนยอดตึก ในห้องทำงานของท่านประธาน

จิ้นเฟิงเฉินกำลังวุ่นอยู่กับการจัดการบรรดาเอกสารที่กองเท่าภูเขา ยุ่งจนไม่สามารถวางมือลงได้

ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังออกมาจากข้างนอก เขาพูดออกมาขณะที่หัวก็ยังไม่เงยขึ้น“เชิญเข้ามา”

จิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างนอกผลักประตูเดินเข้ามา เจียงสื้อสื้อเดินตามมาข้างหลัง พร้อมกับมองสำรวจไปทั่วด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ห้องทำงานของจิ้นเฟิงเฉินดูโมเดิร์นสุดๆ พื้นที่ห้องกว้างขวาง ของตกแต่งเรียบง่าย แต่กลับให้ความรู้สึกหรูหราไฮโซ ผนังทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ ถูกเจาะออก แล้วออกแบบเป็นหน้าต่างกระจกแทน พอแสงส่องเข้ามา ทำให้ห้องดูสว่างมาก

ยืนอยู่ตรงนี้ แต่กลับสามารถมองทอดออกไปเห็นทั้งเมืองได้

เจียงสื้อสื้อสบถในใจ สมกับที่เป็นห้องทำงานท่านประธานของจิ้นกรุ๊ป ช่างมีสไตล์จริงๆ！

คิดนั่นคิดนี่ไปพลาง ในที่สุดสายตาของเธอก็หันไปมองยังผู้ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน

หลังจากที่เห็น ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่สักพัก

ตอนนี้ จิ้นเฟิงเฉินสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาว เนกไทหลวมๆ กระดุมคอปลดออกสองเม็ด ทำให้มองเห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามได้อย่างชัดเจน เสื้อสูทตัวนอกพาดไว้บนพนักพิงเก้าอี้ แขนเสื้อถกขึ้นมาถึงแขน แว่นกรอบทองวางคั่นอยู่บนสันจมูกโด่งๆ สายตามองเอกสารในมืออย่างตั้งใจด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มันให้ความรู้สึกดูเป็นสุภาพบุรุษอย่างบอกไม่ถูก