ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 3

บทที่3 คุณอุ้มฉันลงไปด้วย

เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาด้วยสายตาที่สงสัยเช่นกัน

ดูจากการแต่งกายภายนอกของหนุ่มน้อยคนนี้ ก็สามารถรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

แต่สายตาที่เขาจ้องมองเธอในตอนนี้นั้น อธิบายยากจริงๆ

ก็เปรียบเสมือนว่า กำลังจ้องมองสิ่งของอย่างหนึ่ง......ที่แสนหายาก

เจียงสื้อสื้อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะความคิดของตนเอง

เหยนอี่เฟยไม่มีความอดทนมากนัก เธอจึงจ้องไปมองหนุ่มน้อยที่อยู่บนพื้นแล้วถามด้วยเสียงโกรธ"แกเป็นใคร?แกไม่รู้ว่าเวลาทำงานของบริษัท คนภายนอกไม่สามารถเข้ามาได้หรอ?"

"หนวกหูหรือเกิน"

หนุ่มน้อยมองไปที่เธออย่างไม่ใส่ใจ ดูท่าทีแล้วทั้งเย็นชาทั้งเท่ จากนั้นเขาเอื้อมนิ้วมือนิ้วหนึ่งออกมาแล้วชี้ไปที่เหยนอี่เฟย ออกคำสั่ง"แก!ไปเช็คพื้นให้สะอาดทันที จำไว้นะ ต้องใช้มือเช็ด!"

เหยนอี่เฟยนึกว่าตนเองเกิดอาการหูฝาด โมโหจนหัวเราะออกมา"แกพูดอะไรนะ?"

เขากล้าสั่งให้เธอเองไปเช็คพื้นได้ยังไง?

"ฟังไม่รู้เรื่องหรือ?"ทันใดนั้น หนุ่มน้อยก็ปรากฏความดูถูกขึ้นมาบนใบหน้า"หน้าตาน่าเกลียดยังพอว่า แต่ไอคิวของแกนั้นยังตํ่ามากด้วย ดูแล้วรู้สึกว่าบริษัทนี้ก็แค่อย่างนั้นเอง ฉันคงต้องพิจารณาอีกทีแล้วว่า ต้องการให้พวกแกมารับผิดงานวันเกิดของฉันหรือเปล่านะ!"

เหยนอี่เฟยคาดไม่ถึงว่า เด็กน้อยคนนี้จะปากร้ายขนาดนี้ ทำให้เธอโกรธจนร่างกายสั่นทั้งตัว"เด็กซนที่ไหนเนี่ย พ่อแม่แกไม่ได้สั่งสอนว่าต้องเคารพผู้ใหญ่หรือไง?ในเมื่อพ่อแม่แกไม่สั่งสอน เดี๋ยววันนี้ฉันจะมาสั่งสอนแกเอง!"

พอพูดเสร็จ เธอก็ยกมือขึ้นมา และเตรียมที่จะตบไปทางหน้าของหนุ่มน้อย

เจียงสื้อสื้อตกใจมาก จากนั้นก็รีบวิ่งไปอุ้มหนุ่มน้อยเข้ามาในอ้อมอกทันที

เด็กตัวเล็กขนาดนี้ ถ้าโดนตบหน้าลงไป จะทำยังไงดีล่ะ?

คนอื่นก็ตกใจเช่นเดียวกัน ต่างพูดอยู่ในใจ:หนุ่มน้อยที่น่ารักขนาดนี้ เหยนอี่เฟยทำได้นังไงเนี่ย!

บอดี้การ์ดก็ตกใจเช่นเดียวกัน จากนั้นก็โมโหขึ้นมา"แกนี่ช่างบังอาจจริงๆ กล้ามาตีคุณชายน้อยได้ยังไง?รีบจับตัวขึ้นมา!"

ไม่ถึงสองวินาที เหยนอี่เฟยก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนจับตัวขึ้นมา

ทุกคนล้วนรู้สึกงงงัน

เหยนอี่เฟยก็ตะลึงไปด้วยเช่นกัน

เธอไม่เคยได้รับการกระทำเช่นนี้ แถมข้างไปยังมีลูกน้องอีกหลายคนมองดูอยู่

จึงทำให้เธอโมโหมาก และดิ้นรนอยู่กับที่"พวกแกทำไรเนี่ย รีบปล่อยฉัน!"

แต่บอดี้การ์ดยังคงจับตัวเธอไว้เหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสักนิด

พอดีในเวลานี้ หลี่เซิ่ง ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทX.C.ได้ข่าวแล้วมาถึงที่นี่ แล้วพูดด้วยท่าทีที่เคารพ"คุณบอดี้การ์ดครับ อย่าเพิ่งโกรธ ลูกน้องของฉันคนนี้ไม่รู้เรื่อง ไม่ทราบตัวตนของคุณชายน้อง จึงก่อความขัดแย้งกับคุณชายน้อง ต้องขออภัยด้วยครับ หวังว่าพวกคุณเมตตาต่อเธอหน่อย สามารถปล่อยเธอไปได้ครับ"

เมื่อกี้หลี่เซิ่งนั่งอยู่ห้องทำการชั้นสูงสุดก็ได้ข่าวมาว่าคุณชายน้อยของจิ้นกรุ๊ปเสด็จมาที่นี่ เดิมทียังคิดอยู่ว่าจะต้องต้อนรับอย่างดี แต่ใครจะไปว่า คุณชายน้อยคนนี้จะมาที่แผนกการวางแผนล่ะ

เมื่อเขาได้ยินข่าวก็รีบวิ่งมา จากนั้นก็ได้เห็นภาพต่อหน้านี้ จึงทำให้เขากลัวจนลนลานขวัญกระเจิง

บริษัทX.C.ได้คิดวิธีมากมายจึงสามารถร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ปจนได้

ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ จนทำให้เรื่องร่วมงานของทั้งสองบริษัทนั้นไม่สำเร็จ เขาก็จะต้องไปชมกำแพงแน่นอน

บอดี้การ์ดไม่สนใจใยดี"พนักงานของพวกแกนั้นช่างกล้าหรือเกิน กล้ามาด่าคุณชายน้อยของจิ้นกรุ๊ปว่าเป็นเด็กซน ไม่มีคนสั่งสอน!"

พอทุกคนได้ยินคำพูดนี้ ล้วนรู้สึกตกใจ!

หนุ่มน้อยที่น่ารักคนนี้ ก็เป็นคุณชายน้อยน้องของตระกูลจิ้นนี่เอง

ไม่น่ายังเด็กอยู่ก็บุคลิกที่ดีเช่นนี้!

เหยนอี่เฟยก็ตกใจมากเช่นกัน

เดิมทีใบหน้าที่ยังมีความโกรธอยู่นั้น ก็ซีดลงมาทันที

ขัดใจคุณชายน้อยของตระกูลจิ้นแล้ว เธอยังสามารถมีชีวิตอยู่อย่างดีได้หรือเปล่า?