ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 308

บทที่ 308 พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกัน

ลมหายใจของเขาห่อหุ้มเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกสงบจิตสงบใจ และค่อยๆผ่อนคลายลงมา

"เฟิงเฉิน"

"ฉันอยู่นี่"

"ฉันไม่ควรที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของคุณ"

พอได้ยินคำพูดนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ปล่อยเธอออก สายตาที่มืดลึกจนราวกับวังวน ดึงดูดใจคนให้เข้าไป

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากไว้ และพูดต่อว่า"วันนั้นฉันไม่ควรปฏิบัติต่อคุณด้วยท่าทีเช่นนั้น คุณพูดถูกต้อง เรื่องที่เจียงนวลนวลเสียทารกในครรภ์ไปนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉันเลย ฉันไม่ควรไปสงสารเธอ และไม่ควรไปโทษตัวเองด้วย"

ก็เนื่องจากความใจอ่อนของเธอ ถึงมีเรื่องเมื่อวานเกิดขึ้น

"คุณนี่ใจดีเกินไป ดังนั้นถึงทำให้เจียงนวลนวลมีโอกาสมาทำร้ายคุณ"

จิ้นเฟิงเฉินมองไปดูผ้าที่พันอยู่บนศีรษะของเธอ ในใจเต็มไปด้วยความห่วงใย"สื้อสื้อ ทีหลังไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันหวังว่าคุณจะสามารถตระหนักถึงความปลอดภัยของตัวเองให้เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ได้ไหม?"

ครั้งก่อนเนื่องจากเรื่องของเสี่ยวเป่า เธอได้บาดเจ็บไปครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้บาดเจ็บอีก เขาไม่อยากให้เธอได้รับอันตรายใดๆอีก

รู้ว่าตัวเองทำให้เขาเป็นห่วง เจียงสื้อสื้อรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอเม้มปากยิ้มขึ้นมา และพยักหน้า ถือเป็นการรับปากกับเขา

จิ้นเฟิงเฉินถึงปรากฏรอยยิ้มออกมา ปลายนิ้วมือแตะไปที่แก้มของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยน"คุณนอนอีกสักครู่หนึ่ง เดี๋ยวข้าวต้มก็จะส่งมาแล้วนะ"

"เออ"

เจียงสื้อสื้อนอนกลับไปบนเตียงอย่างเชื่อฟัง ดวงตาคู่ใหญ่คู่หนึ่งกระพริบครั้งหนึ่ง ตามจริงเธอไม่ง่วงเลย แม้ว่าวิงเวียนหัวแต่ก็ไม่ปวดมาก ยังสามารถทนได้อยู่

เมื่อเห็นว่าเธอไม่หลับ ลืมตามองแต่ตัวเอง ค่อนข้างจะน่ารัก

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะหงายขึ้นมา"ทำไมไม่นอนล่ะ"

"นอนไม่หลับ"เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดไปสักพัก แล้วถาม"เสี่ยวเป่าอยู่ไหม?"

"อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ของฉัน"

"แล้วคุณได้บอกกับเขาว่าฉันอยู่ที่ไหนไหม?กลัวว่าเขาจะนึกว่าฉันหายตัวไปอีกแล้ว"

เรื่องครั้งก่อนที่เธอจากไปนานขนาดนั้น ทำไมตอนนี้เสี่ยวเป่ายังมีความกังวลใจอยู่ กลัวว่าเธอจะจากไปอีกครั้งหนึ่งอย่างครั้งก่อนอีก

จิ้นเฟิงเฉินหงายคิ้วขึ้นมา"คุณยังจำเรื่องนี้ได้เหรอ?"

"จำได้อยู่แล้ว"เจียงสื้อสื้อย้ายสายตาออกอย่างละอายใจ และพึมพำด้วยเสียงเบาๆว่า"ฉันนึกว่าคุณไม่สนใจ"

จิ้นเฟิงเฉินได้เช่นนี้ จึงต้องยิ้มอย่างจนปัญญา"สื้อสื้อ ฉันจะไม่สนใจได้ยังไงล่ะ?ฉันไม่ได้เน้นถึงเรื่องนี้ ก็แค่ไม่อยากให้คุณรู้สึกละอายใจต่อฉันและเสี่ยวเป่าไง"

"แล้วคุณโทษฉันไหม?"เจียงสื้อสื้อย้ายสายตากลับมาบนร่างของเขา และจ้องมองเขาอย่างเจาะจง

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มขึ้นมาอย่างเบาๆ"ไม่โทษคุณหรอก แต่เป็นห่วงคุณ และสงสารคุณต้องทนความไม่ยุติธรรมมากมายมาหลายปีนี้"

"ไม่เป็นไรหรอก"เจียงสื้อสื้อส่งรอยยิ้มเพื่อปลอบใจเขา"ยังไงก็รอดมาได้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก คุณไม่ต้องเป็นห่วงและสงสารฉันอีกเลย"

"คุณโง่จริงๆเลย"จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกตลกเพราะคำพูดของเธอ"ฉันจะไม่เป็นห่วงคุณได้ยังไงล่ะ คุณเป็นภรรยาในอนาคตของฉัน การที่ฉันห่วงใยคุณเป็นเรื่องสมควรทำอยู่แล้ว"

เจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง ขอบตาอดไม่ได้ที่จะบวมแดง และปรากฏน้ำตาขึ้นมา เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วถาม"แล้วคุณถือสาไหม?"

แม้ว่าเธอไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร

"ไม่ถือสาอยู่แล้ว"เขาจับมือของเธอขึ้นมา และจูบลงไปที่หลังมือของเธอ พร้อมพูดอย่างอ่อนโยนว่า"ฉันไม่ถือสาเลยแม้แต่นิด ฉันรักคุณ อดีตของคุณเป็นยังไงฉันล้วนไม่สน"

นํ้าตาที่อุ่นร้อนอดไม่ได้ที่จะไหลลงมา

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากไว้ และมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ซาบซึ้งใจเพราะคำพูดของเขา

"อย่าร้องไห้แล้ว"จิ้นเฟิงเฉินเช็คน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน จากนั้นพูดต่อว่า"รอให้คุณสามารถออกจากโรงพยาบาล พวกเราก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน"

อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาแบบนี้ เจียงสื้อสื้อนิ่งอึ้งไปหมด จดทะเบียนสมรส?

"ยังไง?คุณไม่ยอมเหรอ?"จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าเธอประหลาดใจเช่นนี้ จึงถามเธอด้วยรอยยิ้ม

เจียงสื้อสื้อฟื้นสติกลับมา และรีบส่ายหัว"ไม่ ฉันไม่ใช่ว่าไม่ยอม แต่ว่า......พ่อแม่ของคุณเห็นด้วยหรือเปล่า?"