ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 318
บทที่ 318 มีลูกได้เสมอถ้าต้องการ
เมื่อกลับมายังที่จอดรถ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ติดเครื่องในทันที แต่เขากลับมองไปยังเจียงสื้อสื้อที่กำลังใส่เข็มขัดนิรภัย
เมื่อสังเกตได้ถึงสายตาของเขาที่มองมา เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มและถามขึ้นว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ？”
“ทำไมไม่บอกผมครับ” จิ้นเฟิงเฉินถาม
เธอชะงักชั่วครู่ เมื่อรู้สึกตัวจึงได้ยิ้มแล้วตอบไปว่า “ฉันต้องบอกอะไรเหรอคะ？”
จากนั้นเธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดต่อไปว่า “ต่อให้ฉันรู้ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ อีกอย่างฉันเข้าใจดีว่าการที่คุณปิดบังความจริงเอาไว้ ก็เพราะว่ากลัวฉันรู้แล้วจะเสียใจและส่งผลต่อการฟื้นฟูร่างกาย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอประโยคนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้ดีว่าภายในใจเธอเป็นกังวล
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะและมองเธอด้วยสายตานุ่มนวลพร้อมแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดในใจ พูดว่า “ผมยอมเห็นคุณอาละวาด ดีกว่าเห็นคุณเป็นแบบนี้นะ！”
อาละวาดอย่างนั้นเหรอ？
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนที่ฉันรู้เรื่อง ฉันก็โมโหมากจริงๆและอยากจะไปถามคุณให้ชัดเจนว่าทำไมถึงต้องปิดบังเรื่องแบบนี้กับฉัน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆและหันไปมองเธอเขา พูดว่า “จากเรื่องในครั้งนี้ ฉันคิดได้แล้วว่าการเศร้าโศกเสียใจไปไม่มีประโยชน์ สู้เรารักษาสิ่งที่ดีที่สุดไว้ตอนนี้จะดีกว่าเหรอคะ？”
การที่เธอคิดได้ดังนี้ทำให้เขาเจ็บปวดใจนัก
“สื้อสื้อ......”
เขาดึงตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด
กลิ่นหอมจากร่างกายเธอปะทะที่จมูกของเขา เขาน้ำตาคลอเบ้าอย่างบอกไม่ถูก
ใบหน้าของเธอซบกับอกของเขา เมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขา เธอก็หลับตาลงน้ำตาไหลรินลงมา
ลูกไม่อยู่กับเธอแล้ว......
ที่จริงเธอเองไม่เคยรู้ว่ามีลูกมาก่อน หากเธอรู้เรื่องก่อนหน้านี้ ลูกเธอคงจะไม่จากไปแบบนี้ใช่ไหม？
น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก.....
เสียงร้องไห้ของเธอดังขึ้นภายในรถ จิ้นเฟิงเฉินเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก เขากอดเธอเอาไว้แน่นด้วยแรงที่มี
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด เธอจึงตั้งสติได้
มือใหญ่ของเขาสัมผัสไปตามเส้นผมเธอ จิ้นเฟิงเฉินพูดเบาๆว่า “ลูกของเราแค่จากไปชั่วคราวเขาจะกลับมาอีกแน่นอน”
เสียงของเขาแหบแห้ง เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
เจียงสื้อสื้อเดิมทีหยุดร้องไห้แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเขาแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก
“ไม่ร้องไห้นะครับ”
จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าและจุมพิตไปที่หน้าผากของเธอ มือทั้งสองข้างจับไปที่แก้ม นิ้วของเขาปาดน้ำตาลที่ไหลรินของเธอ
“ฉันเสียใจนี่คะ......”
เจียงสื้อสื้อพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
ที่จริงเธอก็ไม่อยากร้องไห้ออกมา แต่เธออดไม่ได้จริงๆ
แม้เธอจะพูดออกมาว่าไม่เป็นไร แต่การที่สูญเสียลูกไปตัวเธอนั้นเจ็บปวดที่สุด
เธอนึกถึงลูก ที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน
“เพียงแค่คุณต้องการ พวกเราก็มีลูกได้ตลอดเวลา”
เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดของเขาแบบนั้นก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นหน้าเธอก็แดงระเรื่อ ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตากับเขา
“คุณพูดอะไรน่ะ” เธอพูดออกมาเสียงเบาๆ
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ “ผมพูดเรื่องจริง”
เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นและมองดูแววตาที่จริงจังจากเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ตกลงค่ะ”
จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเธอแล้วพูดว่า “พวกเรากลับโรงพยาบาลกันเถอะครับ”
......
เมื่อกลับถึงโรงพยาบาล พวกเขาทั้งสองคนก็ไปเยี่ยมจิ้นเฟิงเหราและพบว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！