ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 333

บทที่ 333 ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน

ณ ห้องคนไข้ แม่จิ้นกำลังป้อนอาหารเสี่ยวเป่า เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อกลับมา เธอก็พูดอย่างเฉยเมยว่า: "กลับมาแล้วเหรอ"

"ค่ะ"

เจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของแม่จิ้น เธอก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา เธอบีบไปที่ฝ่ามือของตัวเองและเดินเข้าไป

"หม่ามี๊"เสี่ยวเป่าเรียกเธอ

เจียงสื้อสื้อส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้เขา "เสี่ยวเป่าเชื่อฟังนะคะ กินข้าวให้หมด แล้วหม่ามี๊ค่อยเล่นกับหนูนะ "

“ผมอยากให้หม่ามี๊ป้อน”

"นี่........ " เจียงสื้อสื้อมองไปที่แม่จิ้น

แม่จิ้นก็เหลือบไปมองเธอเช่นกัน

สายตานี้ดูเย็นชานิด ๆ เหมือนมองคนแปลกหน้า

เจียงสื้อสื้อหนักใจขึ้นมา มือที่อยู่ข้างๆก็ค่อยๆกำแน่น

"คุณย่าครับ ผมอยากให้หม่ามี้ป้อน" เสี่ยวเป่ามองไปที่แม่จิ้นด้วยแววตาขอร้อง

ไม่ว่าแม่จิ้นจะไม่พอใจ เจียงสื้อสื้อแค่ไหน แต่แม่จิ้นก็รักหลานชายของเธอมากอยู่ดี ดังนั้นเธอจึงได้แต่ยิ้มและพูดว่า "โอเค ให้หม่ามี๊ของหนูป้อน"

เสี่ยวเป่ายิ้มออกมาทันทีและหันไปมองเจียงสื้อสื้อ

แม่จิ้นยื่นชามไป "เธอมาป้อน"

"ค่ะ" เจียงสื้อสื้อรีบรับมา

“ ถ้าอย่างนั้นเธอป้อนไปก่อน ฉันจะไปส่งอาหารให้เฟิงเหรา”

แม่จิ้นถือกระติกบนโต๊ะข้างเตียงและพูดกับเจียงสื้อสื้อ

"ค่ะ."

เมื่อมองดูเธอเดินจากไป เจียงสื้อสื้อก็นั่งลงบนขอบเตียง

เสี่ยวเป่ามองไปที่เธอ "หม่ามี๊ ป้าคนเลวคนนั้นถูกลุงตำรวจขังไว้หรือยังครับ?"

"ใช่ค่ะ" เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

“ แล้ว ....... พี่คนผู้ชายคนนั้นล่ะ?”

"หือ?" เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้

"พี่ชายตัวเล็กๆคนนั้นก็จะไม่มีแม่แล้วใช่ไหมครับ? ถ้าอย่างงั้นเขาก็จะเป็นเหมือนเสี่ยวเป่าในเมื่อก่อน ไม่มีแม่น่าสงสารมากนะครับ"

เมื่อพูดถึงตรงนี้เสี่ยวเป่ารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

“ เสี่ยวเป่า ป้าคนนั้นจะถูกกักตัวไว้แค่สักพัก อีกไม่นานก็ได้กลับบ้าน”

เด็กคนนี้จิตใจดีจริงๆแม้ว่าจะมีคนมารังแกเขา เขาก็ยังคงเสียใจกับเรื่องแบบนี้

"จริงเหรอครับ?" ใบหน้าเล็ก ๆที่เศร้าๆของเขาก็สดใสขึ้นทันใด

เจียงสื้อสื้อยิ้มเบา ๆ "แน่นอนสิว่ามันเป็นความจริง"

เธอพูดต่อขณะที่กำลังป้อนข้าวเขา: "หนูต้องกินข้าวให้หมดอย่างเชื่อฟัง อย่างงี้ร่างกายจะได้หายไวๆ และจะได้กลับบ้านเร็วๆ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเป่าก็กินข้าวอย่างเต็มปากเต็มคำ กินอย่างหอมกรุ่น ไม่นานก็กินหมด

เจียงสื้อสื้อเช็ดปากให้เขาและถามว่า "เสี่ยวเป่าอิ่มหรือยัง?"

เสี่ยวเป่าพยักหน้า“ อิ่มแล้ว”

"ดีมากค่ะ" เจียงสื้อสื้อแตะไปที่แก้มของเขาเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า: "หนูนอนลงดีๆ ถ้าง่วงก็หลับไปสักพักนะคะ หม่ามี๊ออกไปสักครู่นะ”

"หม่ามี๊จะไปไหนครับ" ตาโตๆของเสี่ยวเป่าจ้องไปที่เธอ "หม่ามี๊จะกลับมาหาผมไหมครับ?"

เจียงสื้อสื้อสัญญาอย่างจริงจังว่า "แน่นอนสิ หม่ามี๊จะอยู่กับหนูตลอดไป"

เสี่ยวเป่ายิ้มอย่างสบายใจ "ถ้าอย่างนั้นหม่ามี๊ไปเถอะ หนูจะไม่ดื้อ"

"น่ารักจริงๆ" เจียงสื้อสื้อแตะศีรษะของเขา

..............

เจียงสื้อสื้อไปที่จิ้นเฟิงเหรา ทันทีที่เธอเดินไปถึงหน้าประตูของห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงของแม่จิ้นดังมาจากข้างใน

"นายว่าตั้งแต่พี่ชายของนายได้เจอกับสื้อสื้อ ดูเหมือนว่ามีพายุเข้าตลอดเลยนะ เอะอะก็เกิดเรื่อง นี่ไง ขนาดเสี่ยวเป่ายังเกิดเรื่องเลย

“ แม่ครับ นี่แม่กำลังโทษพี่สะใภ้เหรอ?”