ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 335

บทที่ 335 เธอร้ายไม่เบานะ

จิ้นเฟิงเฉินลูบหลังเธอเบา ๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ถ้าเขารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ว่ายังไงเขาก็จะห้ามไม่ให้เธอไปเจอพ่อซู

แต่ว่า...……

เขาหันไปมองที่ห้องฉุกเฉิน

ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงเป็นลมไปได้?

ฉันไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เสียงร้องไห้ของ เจียงสื้อสื้อถึงจะหยุดลงอย่างช้าๆ

เธอกระซิกๆและออกมาจากอ้อมแขนของเขา ทันใดนั้นก็พบว่าชุดสูทของเขาเปียกไปหมดเพราะน้ำตาของเธอ

"ทำยังไงดี" เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอแดงๆ และเสียงของเธอก็แหบลงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินก้มมองลงมองไปที่เธอและยิ้มเล็กน้อย "ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็แห้ง"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หน้าเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้นมา น่าอายจริงๆ โตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้แบบนี้อีก

“ คุณอารมณ์ดีขึ้นหรือยัง?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

เธอพยักหน้า“ ดีขึ้นมากแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงข้างๆเธอและหันไปมองหน้าเธอ "บอกฉันได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

เจียงสื้อสื้อบอกสิ่งที่พ่อซูพูดให้เขาฟังทุกคำทุกประโยค และเรื่องที่พ่อซูคุกเข่าลงบีบบังคับเธอด้วย

จิ้นเฟิงเฉินยิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งแย่ลง สุดท้ายเขาก็พูดอย่าเยาะเย้ยออกมา “ เพื่อซูชิงหยิงแล้ว เขายอมเสียได้แม้กระทั่งศักดิ์ศรีตัวเองจริงๆ”

"เฟิงเฉิน...... " เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากของเขาและลังเลเล็กน้อย

"คุณอยากพูดอะไรก็พูดมาได้เลย"

"ฉันอยากจะบอกว่า ... หรือว่าเราไม่ฟ้องซูชิงหยิงดีกว่า คุณว่าไง?"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ คุณถูกเขาเกลี้ยมกล่อมจนยอมแล้วเหรอ?”

"ไม่ใช่" เจียงสื้อสื้อส่ายหัว เธอมองเข้าไปที่ห้องฉูกเฉิน มุมปากของเธอโค้งงอขึ้นและมีร่องรอยของความอิจฉาปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเธอ "ฉันอิจฉาซูชิงหยิงมาก"

"หื้ม?"

“ พ่อของเธอยอมเสียศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อช่วยเธอ รู้ได้เลยว่าตอนที่เธออยู่บ้านพวกเขารักเธอแค่ไหน และพ่อของเธอรักเธอมากแค่ไหน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเธอก็เหงาลงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเธอกำลังคิดถึงพ่อของเธอ เขาจึงกอดเธอและพูดว่า "คุณมีผมก็เพียงพอแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มออกมา "ใช่ แค่มีคุณก็เพียงพอแล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน

"เราสามารถขอให้ตระกูลซูส่งซูชิงหยิงไปต่างประเทศไม่ให้เธอกลับมาอีกได้นะ คุณคิดว่ายังไง?" เจียงสื้อสื้อถาม

“ คุณจะไม่ฟ้องเธอจริงๆหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบแต่ถามกลับ

"ใช่"

“ คิดดีๆแล้วใช่ไหม?”

"คิดดีๆแล้ว" เจียงสื้อสื้อยักไหล่ "พ่อของเธอคุกเข่าลงแล้วนะ ถ้าฉันยังไม่ตกลงมันจะไม่ใจร้ายเกินไปหรือ? "

“ ไม่หรอก ซูชิงหยิงทำตัวเองทั้งนั้น”

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากปล่อยซูชิงหยิงไปง่ายๆแบบนี้ ความเจ็บปวดที่เธอทำกับสื้อสื้อ เธอควรจะชดใช้มันเป็นร้อยเท่าพันเท่า

แต่ยังไงก็ตาม เขาเคารพการตัดสินใจของเธอ

“ก็ใช่ เธอทำตัวเองจริงๆ” เรื่องนี้เจียงสื้อสื้อเห็นด้วย

“ แต่ตระกูลซูไม่ผิด”

แม้ว่าเขาจะไม่ได้จัดการกับตระกูลซูอีกต่อไป แต่ตระกูลซูก็ไม่ดีเท่าเมื่อก่อนแล้ว พวกเขาชดใช้กับสิ่งที่ซูชิงหยิงทำมาเยอะพอแล้ว

เธอคิดว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

เธอยังคงใจดีเกินไป บางทีพ่อซูอาจจะจับจุดนี้ของเธอได้ ก็เลยมาหาเธอ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "ผมรู้แล้วว่าควรทำอย่างไร"

เขาทำเพื่อเธอมากมาย แต่สุดท้ายแล้วเธอกลับต้องการปล่อยซูชิงหยิงไป ทุกอย่างที่เขาทำก็สูญเปล่า

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย "ถ้าคุณฝืน คุณสามารถเพิกเฉยต่อความคิดเห็นของฉัน และทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการนะ"

“ ฉันไม่ได้ฝืน”

สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เขาห่วงเธอมากกว่า ขอแค่เธอมีความสุข จะให้เขาทำอะไรก็ได้