ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 358

บทที่ 358 ฉันทำให้คุณลำบาก

ระดับความเร็วรถพุ่งไปถึงหนึ่งร้อย แต่เขาเหมือนจะยังไม่พอใจ แล้วก็เพิ่มแรงกดบนคันเร่งอีก

เวลานี้ในใจของเจียงสื้อสื้ออย่าพูดว่ากระวนกระวายใจมากแค่ไหน ยังไงเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุ กลับให้รุ่นพี่รับความผิดนี้ ยังไงก็ไม่เข้าท่า

เขาก็ทำได้แค่คิดอยู่ในใจเงียบ ๆ หวังว่าจิ้นเฟิงเฉินจะสามารถรีบมาถึงได้

บางทีความปรารถนาของเขาจะได้ผล ในเวลานั้นได้ปรากฏเงาร่างที่คุ้นเคย เขายังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกโอบกอดแน่น

บนร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินมีกลิ่นที่คุ้นเคยที่วนอยู่รอบปลายจมูกของเขา เขารู้สึกถึงความอุ่นใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

เห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของเขาแล้ว ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็แทบจะละลายแล้ว อดไม่ได้ที่จะลูบเขาเข้ามาในร่างกาย

เจียงสื้อสื้อเหมือนคิดอะไรได้แล้วผลักจิ้นเฟิงเฉินออก พร้อมพูดว่า“เฟิงเฉิน คุณพาคนมาเท่าไหร่？เหตุการณ์ดูวุ่นวายนิดหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกถึงความผิดปกติ ถามด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมต้องการคน？”

เวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาอธิบายเรื่องเหล่านี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้แค่พูดสั้น ๆ ได้ใจความว่า

“ฉันเพิ่งเจอลูกค้าคนหนึ่ง ลูกค้าคนนั้นทำรุ่มร่ามกับฉัน ฉันจึงถีบเขา รุ่นพี่เพื่อปกป้องฉันก็ได้ต่อสู้กับพวกเขา คุณรีบไปช่วยเขาเถอะ”

ตอนได้ยินเขาพูดว่าลูกค้าคนนั้นทำรุ่มร่าม หัวคิ้วของจิ้นเฟิงเฉินก็บิดกันแน่นรอเขาพูดจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “แล้วคุณล่ะ ？เป็นอะไรหรือเปล่า？”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าอย่างหนัก “ฉันไม่เป็นอะไร รุ่นพี่ยังอยู่ข้างใน คุณรีบไปช่วยเขาเถอะ”

ในน้ำเสียงของเขามีความกังวลเล็กน้อย กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินไปช้าแล้วรุ่นพี่เกิดเป็นอะไรไป ถึงเวลานั้นโทษบาปของตัวเองก็คงจะลึกมาก

ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะพูดว่าไม่มีอะไร แต่จิ้นเฟิงเฉินจะวางใจได้ยังไงจึงหมุนตัวเขากลับไปกลับมาหนึ่งรอบ หลังจากยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วถึงโล่งใจลง

เห็นท่าทางที่เคร่งเครียดของเขา ในใจของเจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะมีรสชาติของความอบอุ่น ความอดทนและคุณธรรมของตัวเองถึงจะสามารถได้รับความรักที่มากขนาดนี้ของเขา

รอหลังจากที่เขาตรวจสอบเสร็จแล้วเจียงสื้อสื้อก็เร่งอีกครั้ง“เฟิงเฉิน คุณแน่ใจว่าจะไม่ไปช่วยรุ่นพี่？ฉันกลัวว่า……”

ที่จริงแล้วเจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตุก่อนที่เขาจะพูดประโยคนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ส่งสายตาให้กู้เนี่ยนแล้ว และกู้เนี่ยนก็เข้าใจ และเขาก็ได้เข้าไปช่วยแล้ว

ดังนั้นเดิมทีจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร เพียงเห็นเขาพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “นี่ยังเป็นสื้อสื้อของผมอยู่หรือเปล่า？คาดไม่ถึงว่าจะเป็นห่วงผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ และก็ไม่สนใจสามีที่อยู่ต่อหน้า”

คิดไม่ถึงว่าจะเห็นเขาหึง เจียงสื้อสื้อก็อดขำไม่ได้ “เฟิงเฉินคุณพูดอะไรน่ะ เพราะฉันรุ่นพี่ถึงตีกับพวกเขา ถ้าหากฉันไม่สนใจเขานั่นก็คือไม่รู้บุญคุณ คุณคงไม่อยากให้ฉันกลายเป็นคนอย่างนั้นถูกไหม？”

ที่จริงแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็แค่ล้อเล่นกับเขาเท่านั้น เห็นท่าทางของเขาอย่างนี้แล้วจะโกรธได้ที่ไหน แล้วก็โอบเขาเบา ๆ จูบที่หน้าผากของเขา

ในที่สาธารณะต้องเผชิญกับท่าทางที่อบอุ่นของจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา……

ท่าทางที่เขินอายของเขาน่ารักมากจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินอดใจที่จะจูบเธอ บีบหน้าของเขาแล้วพูดด้วยเสียงที่ต่ำว่า “วางใจเถอะ ผมให้กู้เนี่ยนเข้าไปแล้วคุณอย่าเป็นกังวลเลย ตอนนี้ผมยังต้องแจ้งความ เรื่องแบบนี้ให้ตำรวจจัดการเองดีกว่าพวกเรามาจัดการเองมาก”

ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสียขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะโง่จริง ๆ ที่ลืมแจ้งตำรวจ

ดูเหมือนว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมองความคิดของเขาออกอย่างนั้น แล้วพูดปลอบใจด้วยเสียงที่ต่ำว่า “ไม่เป็นอะไร คุณมีอันตรายคิดถึงผมก็พอแล้ว ที่เหลือก็มอบให้ผมเป็นคนจัดการแล้วกัน”

พูดจบก็โทรแจ้งตำรวจ

ได้ยินประโยคนี้ของเขาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ปลอดภัยที่ไม่เคยมีมาก่อน

เหมือนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเขาคนนี้ก็จะช่วยเขารับมันไว้