ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 44
บทที่ 44 ข่มขู่
จิ้นเฟิงเฉินตอบอืมนิ่งๆ หลังจากนั้นก็บอกว่า “หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จ ก็รับเสี่ยวเป่ากลับมา”
“ครับ ท่านประธาน”
หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ จิ้นเฟิงเหราที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็หยอกล้อขึ้น “เหอะ พี่ โหดเหี้ยมพอจริงๆ แม้แต่ลูกชายตัวเองยังใช้งานได้”
ไม่กี่วันนี้พี่ชายเขาไม่ทำอะไรเลย จนทำให้ จิ้นเฟิงเหราคิดว่า พี่ชายเขาจะเป็นแบบนี้ต่อไป.....ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลใจเกินไป
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พี่ พี่ดูในใจของพี่สะใภ้เสี่ยวเป่าสำคัญขนาดไหน! และพี่ล่ะ......ยังต้องออกแรงเพิ่มอีกนะ!” คุณชายรองจิ้นรนหาที่ตาย
จิ้นเฟิงเฉินมอง จิ้นเฟิงเหรา อย่างเย็นชา ริมฝีปากบางพูด “หยุดพักสามเดือนไม่เอาแล้วใช่ไหม?”
จิ้นเฟิงเหราตกใจจนนั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ รีบโบกมือ
“ไม่ไม่ไม่ พี่ ผมล้อเล่น ในใจของพี่สะใภ้พี่ต้องสำคัญที่สุดแน่ๆ”
“ไสหัวไป”
“ได้ครับ พี่ ไม่รบกวนแล้ว” จิ้นเฟิงเหราหยิบเสื้อคลุมจากโซฟาและลุกขึ้น สักพัก เหมือนกับคิดอะไรออกมา
“ใช่สิ พี่ครับ พี่ให้คนขับรถไปส่งเสี่ยวเป่าหาพี่สะใภ้ พ่อแม่รู้ไหมครับ?”
ไม่กี่วันนี้เสี่ยวเป่า อยู่กับ คุณหญิงจิ้นและคุณท่านโดยตลอด
พูดจบ ในประตูก็มีเสียงเร่งๆ รีบๆ ดังขึ้น
“เฟิงเฉิน เสี่ยวเป่าล่ะ? ทำไมเลิกเรียนนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา หรือว่ามาหาลูกที่นี่แล้ว?”
เป็น คุณท่านจิ้นและคุณหญิงจิ้นที่มา
ทั้งสองคนอยู่ที่บ้านรอเสี่ยวเป่าตั้งนานก็ไม่กลับมา ก็เลยรีบมาหา จิ้นเฟิงเฉินที่นี่
จิ้นเฟิงเฉินลนวดหว่างคิ้ว ทำไมลืมพ่อแม่ไปได้นะ
คุณหญิงจิ้นกวาดสายตามองไปทั่วบ้าน ถามอย่างกังวล “นี่ก็ยังไม่เห็นเงาของเสี่ยวเป่า！ หรือว่าอยู่ในห้องใช่ไหม?” พูดไป คุณหญิงจิ้นก็เดินไปทางห้องนอน
จิ้นเฟิงเฉินเปิดปากพูด “แม่ เสี่ยวเป่าไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ห๊า? ไม่อยู่กับแกที่นี่! งั้นเขาไม่ไหนแล้ว เลิกเรียนตั้งนานแล้วยังไม่กลับมา คนขับรถก็ไม่รับโทรศัพท์ คงไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องอะไรแล้วใช่ไหม？”
สีหน้าของ คุณหญิงจิ้นเร่งรีบ มองเห็นเธอกำลังจะโทรศัพท์แจ้งตำรวจ
จิ้นเฟิงเฉินรีบพูดปลอบ “พ่อ แม่ เสี่ยวเป่าอยู่กับเพื่อของผม เขาปลอดภัยดี ทุกคนไม่ต้องกังวล ไม่นานคนขับรถก็จะส่งเสี่ยวเป่ากลับมา”
พอ คุณหญิงจิ้นได้ยิน ในใจก็สงบลง
เดี๋ยวก่อน......เพื่อน?
เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงมีความสงสัย
“คือเพื่อนผู้หญิงครั้งที่แล้วคนนั้น? พวกเธอพัฒนาความสัมพันธ์กันยังไงบ้าง? พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว? จะพามาให้พวกเราเจอตอนไหน!”
พูดถึงตอนสุดท้าย คุณหญิงจิ้นดวงตาเป็นประกาย เธอใกล้จะมีลูกสะใภ้แล้วใช่ไหม?
จิ้นเฟิงเหราเม้มปากไม่พูด
พัฒนาถึงขั้นไหนแล้ว? ยุติการไปมาหาสู่กันเรียบร้อยแล้ว……
“เด็กคนนี้นี่ พูดแล้วจะเป็นอะไรไป?”
คุณหญิงจิ้นเห็นเขาไม่พูด ก็รีบร้อนขึ้นมา
คุณท่านจิ้นก็พูดต่อ “เสี่ยวเป่าอยู่กับเธอที่นั่น แล้วแกอยู่นี่ได้ไง? ไม่งั้นก็ให้คนไปรับพวกเขากลับมา ให้พ่อและแม่แกได้เจอ”
“ใช่สิใช่สิ ลูกสะใภ้ของฉัน หน้าตาเป็นยังไงบ้าง? ที่ทำให้ลูกชายและหลานชายชอบได้ขนาดนี้ รีบโทรศัพท์หาคนขับรถ......”
คุณท่านจิ้นก็พูดต่อ “ใช่สิ ถ้าหากชอบจริงๆ ก็รีบพามาให้พวกเราเจอ”
จิ้นเฟิงเหรานั่งพิงอยู่บนโซฟาฟังอย่างสนุกสนาน ยิ้มเล็กๆ และพูดว่า” พ่อครับ แม่ครับ พวกคุณอย่าพยายามเลย ลูกสะใภ้คนนี้หมดโอกาสแล้ว หนีไปแล้ว เสี่ยวเป่ากำลังพยายามช่วยเขาอยู่ครับ!”
จิ้นเฟิงเฉินจ้อง จิ้นเฟิงเหราอย่างเย็นชา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！