ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 507

บทที่ 507 ผมไม่มีทางยกโทษให้ป๊ะป๋าแน่

เจียงสื้อสื้อนั่งมองทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอเองก็ต้องยิ้มตามไปด้วย

“เสี่ยวเป่ามานี่ซิ” ประตูของห้องของเล่นถูกเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินเข้ามาด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง พร้อมกับจ้องไปยังคนทั้งสอง

เขาตำหนิเสี่ยวเป่าด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “ปกติฉันสอนแกแบบนี้เหรอ? รับของจากคนแปลกหน้าแบบนี้ได้ยังไง?”

ตอนที่มองไปยังข่ายสื้อลิน สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ดูเย็นชาไปในทันที

พอเห็นอย่างนั้น เสี่ยวเป่าก็ตกใจจนขดตัวลง แล้วรีบคืนของเล่นให้ข่ายสื้อลินไป

“ป๊ะป๋า ผมขอโทษ…”

บรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นมาทันที

เจียงสื้อสื้อรีบเดินเข้ามาดูเสี่ยวเป่าในทันที

“ไม่เป็นไรนะเสี่ยวเป่า ป๊ะป๋าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น เดี๋ยวเสี่ยวเป่ากลับไปอ่านหนังสือที่ห้องก่อนนะ”

“พี่สื้อสื้อ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” พอข่ายสื้อลินเห็นบรรยากาศกลายเป็นแบบนี้ เธอก็รีบขอตัวกลับในทันที

เจียงสื้อสื้อออกไปส่งเธอ และได้พูดกับข่ายสื้อลินด้วยความเกรงใจว่า “ต้องขอโทษด้วยนะ เขาชอบหงุดหงิดตอนเพิ่งตื่นน่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต่างหากที่มารบกวนพวกพี่ แล้วเจอกันนะคะ”

ข่ายสื้อลินโบกมือล่ำลา

หลังจากเธอไปแล้ว เจียงสื้อสื้อยังรู้สึกแย่อยู่เลย

เธอเดินขมวดคิ้วไปถามจิ้นเฟิงเฉิน

“ช่วงนี้คุณเป็นอะไรคะ เอาแต่หาเรื่องสาวน้อยอยู่นั่นแหละ เธอไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินทำเสียงฮึดฮัด แล้วหันมาพูดกับเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “เธอไม่ได้ใสซื่ออย่างที่คุณคิด ต่อไปคุณช่วยอยู่ห่างจากเธอหน่อย”

ฟังจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้แต่มองหน้าจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสงสัย

พอเห็นเธอไม่เข้าใจ จิ้นเฟิงเฉินก็ดึงเธอมากอด จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ยังไงซะ ต่อไปคุณก็อยู่ห่างๆ จากเธอหน่อยแล้วกัน การระวังตัวจากคนที่อาจทำร้ายเรามันไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย”

“ก็ได้ค่ะ แต่เมื่อกี้คุณทำให้เสี่ยวเป่าตกใจจริงๆ นะคะ ทางที่ดีคุณควรไปอธิบายกับเขาดีๆ ก่อนนะคะ เพื่อกันไม่ให้เขาห่างเหินกับคุณในวันข้างหน้า”

เจียงสื้อสื้อแอบตำหนิเขานิดๆ

ฟังจบ เขาก็พยักหน้า เพราะจิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองทำเกินไปจริงๆ

หลังจากที่ข่ายสื้อลินกลับไป เสี่ยวเป่าก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง

ระหว่างนั้น เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินก็ผลัดกันเข้าไปกล่อมเขา แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

พอพ่อจิ้นกับแม่จิ้นกลับมาและรู้เรื่องเข้า ทั้งสองก็รู้สึกร้อนใจมาก

แม่จิ้นจ้องหน้าจิ้นเฟิงเฉินแล้วตำหนิว่า “เฟิงเฉิน อย่าหาว่าแม่ว่าเลยนะ แกคิดว่าเด็กน้อยอย่างเสี่ยวเป่าจะไปแยกแยะอะไรได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่าละก็ ฉันเอาเรื่องแกแน่”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ แถมยังไม่พูดอะไรอีกด้วย

พอเจียงสื้อสื้อเห็นอย่างนั้น เธอก็รีบเข้ามาพูดให้กำลังใจว่า “แม่คะ แม่ใจเย็นๆ ก่อนนะ ไม่แน่เสี่ยวเป่าอาจจะกำลังวิจัยอะไรของเขาอยู่ก็ได้ แม่อย่าเพิ่งคิดมากเลย เดี๋ยวหนูลองเกลี้ยกล่อมเขาดูอีกที”

“ก็ได้ สื้อสื้อแม่ฝากเสี่ยวเป่าด้วยนะ”

พูดจบ แม่จิ้นก็เดินจากไป

“คุณเองก็ไปก่อนเถอะค่ะ ถ้าคุณยังอยู่ตรงนี้เสี่ยวเป่าไม่มีทางออกมาแน่” เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินแล้วบอกให้เขาออกไป

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินออกมา เขาก็ตรงมาที่ห้องหนังสือ

แววตาของเขาเย็นเยือก ในเวลาแค่ไม่กี่วัน ข่ายสื้อลินก็สามารถทำให้เสี่ยวเป่าสนิทด้วยได้

ถ้ายังปล่อยให้เธอมาที่บ้านตระกูลจิ้นต่อไป เกรงว่าแม้แต่เจียงสื้อสื้อก็จะหันไปเข้าข้างเธอได้