ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 521

บทที่ 521 จะให้โอกาสเธอได้แก้แค้น

มองสีราตรีอันมืดมิดที่ด้านนอกหน้าต่าง ความมืดดำปะทุออกมาจากในดวงตาของเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว จื่อเฟิงก็ล้วงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา ต่อสายหาเบอร์นอกประเทศเบอร์หนึ่ง

ผ่านไปไม่นานก็มีคนรับสาย นั่นก็คือคนสนิทที่เธอชุบเลี้ยงมา

โดยทำหน้าที่เฝ้าดูเจียงนวลนวลที่อยู่ต่างประเทศ

“บอกให้ผู้หญิงคนนั้นมารับสาย”

คนที่อยู่ปลายสายส่งเสียงอืมตอบรับ จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

ผ่านไปไม่นาน เจียงนวลนวลก็กรีดร้องเสียงแหลมดังเข้ามา

“ปล่อยฉัน พวกแกจะทำอะไร!”

ถูกลากมานั่งอยู่อีกด้าน บนหน้าเจียงนวลนวลจึงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

” คุณหนูรองเจียง ที่ผ่านมายังสบายดี? น้ำเสียงยังคงแจ่มใสเช่นนี้ ดูท่าบทเรียนที่ใช้สั่งสอนเธอคงยังไม่มากพอสินะ”

น้ำเสียงอันเย็นเยียบของจื่อเฟิงดังผ่านสายโทรศัพท์ออกมา เจียงนวลนวลตกใจจนสีหน้าซีดขาว

เธอกางหนามออกมาเพื่อปกป้องตัวเอง พยายามขู่ขวัญจื่อเฟิง

“แกนังหญิงบ้า รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!”

จื่อเฟิงหัวเราะหยัน จงใจบอกข่าวให้เจียงนวลนวลฟัง

“ฮ่าๆ เธอนี่ช่างไร้เดียงสาจริงๆ พ่อเธอตอนนี้นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลจะเป็นจะตายก็ยังไม่รู้เพื่อเจียงสื้อสื้อไปแล้ว

ส่วนแม่ของเธอ แม้แต่ตัวเองก็ยังเอาไม่รอด อีกไม่กี่วันก็จะถูกล่ามโซ่เข้าคุกอยู่แล้ว พวกเขาจะเอาอะไรมาช่วยเธอ?”

เป็นดังคาด เจียงนวลนวลที่เดิมทีแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่นั้น เวลานี้ตกใจจนสีหน้าซีดเผือดไปแล้ว

เธอส่ายหัวอย่างแรงทีหนึ่งพลางพูดว่า “ไม่มีทาง แกหลอกฉัน แกหลอกฉัน!”

เธอกรีดร้องเสียงแหลมดังขึ้นเรื่อยๆ

จื่อเฟิงคาดไว้แล้วว่าเธอจะพูดเช่นนี้ จึงเอาภาพถ่ายที่เสิ่นซูหลันถูกคุมตัวเป็นนักโทษส่งไป

เพียงพริบตาเดียว เจียงนวลนวลราวกับถูกสายฟ้าฟาด สีหน้าแปรเปลี่ยนทันที

เจียงนวลนวลตาแดงก่ำ มองภาพใบนั้นที่จื่อเฟิงส่งมาอย่างไม่กล้าจะเชื่อ

ในภาพ เสิ่นซูหลันก้มศีรษะอย่างหน้าม่อยคอตก สองมือถูกคล้องด้วยกุญแจมือ ดูน่าเวทนานัก

“เป็นไปได้ยังไง ทำไมแม่ฉันถึงถูกจับ?”

ชะงักไปสักพัก จู่ๆ เธอก็ร้องอย่างตื่นตระหนกขึ้นมา คนที่อยู่ด้านข้างรีบกดเธอไว้ทันที

ที่ปลายสาย จื่อเฟิงไม่พูดอะไร มองดูเธอค่อยๆ พังทลายลงไปอย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร เจียงนวลนวลก็คิดไปถึงคำที่จื่อเฟิงพูดเมื่อสักครู่ เชือกที่อยู่ในสมองก็เชื่อมต่อกันขึ้นมา

“เจียงสื้อสื้อ ใช่นังสารเลวเจียงสื้อสื้อนั่นหรือเปล่า!”

ในดวงตาถูกความแค้นครอบงำ เจียงนวลนวลเอาความผิดทั้งหมด โยนไปให้เจียงสื้อสื้อโดยทันที!

เธอดิ้นพล่าน กรีดร้องเสียงดังใส่คนด้านข้าง “กรี๊ดดด ปล่อยฉัน ฉันจะกลับไปฆ่ามัน!”

จื่อเฟิงที่อยู่ปลายสายได้ยิน ก็โค้งริมฝีปากแย้มยิ้มออกมาบางๆ

เจียงนวลนวลเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ไร้สมอง

เป่าหูแค่นิดเดียว ก็โยนความโกรธไปไว้ที่เจียงสื้อสื้อแล้ว

จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนน้ำเสียง กล่าวกับเจียงนวลนวลอย่างเต็มไปด้วยความจริงใจว่า “ฉันช่วยเธอระบายความรู้สึกได้ เพราะอย่างไรเธอเองก็เคยถูกคนทำร้ายเช่นกัน

แต่ตอนนี้เธอร้อนใจไปก็เปล่าประโยชน์ ด้วยความสามารถของเธอในตอนนี้ คิดจะแก้แค้นก็ยังอ่อนไปด้วยซ้ำ”

“พวกนายปล่อยคุณหนูรองไปก่อน เธอไม่หนีไปไหนแน่” เธอสั่งลูกน้องที่อยู่ปลายสาย

ตบด้วยฝ่ามือก่อนหนึ่งฉาดจากนั้นค่อยมอบพุทราเชื่อมให้หนึ่งผล วิธีนี้สำหรับคนไร้เดียงสาอย่างเจียงนวลนวลแล้ว ซื้อตัวได้ง่ายที่สุด

ผลเป็นดังคาด เจียงนวลนวลที่กำลังออกแรงร้องตะโกนโวยวายอยู่นั้นก็หยุดลงอย่างรวดเร็ว

พอได้ยินจื่อเฟิงพูดเช่นนี้ สมองก็สับสนขึ้นมาในพริบตา

“แล้วเธอว่าฉันควรจะทำยังไง หรือว่าตลอดชีวิตนี้ฉันจะทำอะไรนังสารเลวเจียงสื้อสื้อไม่ได้อีกแล้ว?

หล่อนโชคดี มีไม้ใหญ่อย่างจิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างกายคอยปกป้อง ฉันเข้าใกล้เจียงสื้อสื้อไม่ได้โดยสิ้นเชิง”