ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 557

บทที่ 557 รู้สึกอย่างไรเมื่อถูกควบคุม

ฟันข้าวโพดขาวๆเล็กๆได้โผล่ออกมา เด็กน้อยยิ้มอย่างอ่อนหวาน อย่างกับนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ทำให้ใจของคนละลายได้ในพริบตา

ประโยคปฏิเสธของจิ้นเฟิงเฉินยังคงอยู่ในลำคอ และก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ในเวลานี้ เด็กน้อยมองตาโต จ้องจิ้นเฟิงเฉินตาปริบๆ โดยที่ไม่กลัวบรรยากาศของเขาแม้แต่น้อย

ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังลังเลอยู่นั้น เด็กน้อยก็ยิ้มหวานให้จิ้นเฟิงเฉิน แล้วยื่นมือน้อยนุ่มๆออกมา ในปากก็งึมงำ: “แดดดี๊…..อุ้มๆ อุ้มหนูหน่อย…..”

เมื่อประโยคนี้เปล่งออกมาเท่านั้น ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างตะลึงอึ้งไปตามกัน

โดยเฉพาะเสี่ยวเป่า เบิกตาโตจ้องจิ้นเฟิงเฉิน ราวกับกำลังถามเขาว่าไปมีน้องอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่

จิ้นเฟิงเฉินมองเด็กน้อยคนนี้ แล้วรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนี้น่ารักแบบอธิบายไม่ถูก

หลายปีมานี้ นอกจากเสี่ยวเป่าแล้ว เขาก็ไม่เคยได้คลุกคลีกับเด็กคนอื่น ดังนั้นเมื่อเห็นเด็กน้อยคนนี้ ในใจก็รู้สึกต่อต้านขึ้นทันที

แต่ว่าเธอที่น่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ คำพูดปฏิเสธที่อยู่ในลำคอ จิ้งเฟิงเฉินอย่างไรก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

เด็กน้อยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้กำลังคิดอะไรอยู่ เธอรู้เพียงว่าเธอชอบชายหนุ่มคนนี้มาก

เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่อุ้มตัวเอง มื้อน้อยๆอ้วนๆของเด็กน้อยก็สะบัดมือไปมากลางอากาศ

น้ำตาซึมอยู่ในเบ้าตา ราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ในวินาทีถัดไป

ด้วยความจนปัญญา จิ้นเฟิงเฉินจึงได้อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาจากพื้น

เมื่อโจเซฟและพ่อบ้านเห็นภาพนี้ ก็พากันตกใจ

คิดไม่ถึงว่าเจ้านายผู้เย็นชา จะถูกปราบโดยเด็กน้อยคนนี้…..

เมื่อความปรารถนาของเด็กน้อยคนนี้สมหวัง เธอจึงหอมเข้าที่แก้มของจิ้นเฟิงเฉิน

น้ำลายจากมุมปากของเธอถูติดไปกับใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน จิ้นเฟิงเฉินถึงกับหน้ามืดทันที

แต่ว่าเด็กน้อยผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ กลับถูไปถูมาที่บนตัวของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วยิ้มให้ยังไร้เดียงสา

จิ้นเฟิงเฉินแทบอยากจะโยนเด็กน้อยคนนี้ออกไป แต่เมื่อเห็นดวงตาของเด็กน้อยคนนี้แล้วก็ทำไม่ลง

ทำได้เพียงตามใจเธอ

เด็กน้อยที่ไม่มีความเกรงกลัวก็ยิ่งลามปาม ลูบใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน เกาะตรงโน้นทีจับตรงนั้นที โดยไม่เอะใจใดๆ

เมื่อเห็นท่าทางของเจ้านายตัวเองที่จนปัญญากับเด็กน้อยคนนี้ โจเซฟจึงทอดถอนใจพูด : “เมื่อสักครู่ระหว่างทางกลับบ้าน ผมอยากจะอุ้มเด็กน้อยคนนี้แทนคุณชายน้อย แต่ว่าเด็กน้อยคนนี้ทำอย่างไรก็ไม่ยอมให้ผมแตะตัวเธอ เธอสามารถให้ความสนิทสนมกับนายท่านได้ ช่างเป็นอะไรที่น่าประหลาดใจจริงๆ

พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆก็ทอดถอนใจพูด : “ใช่ครับ นานแล้วที่นายท่านไม่ได้คลุกคลีกับเด็กน้อยแบบนี้ อีกทั้งยังมีความอดทนเช่นนี้ ถ้าหากคุณหญิงยังอยู่......”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของพ่อบ้านก็เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

หลายปีมานี้ เขาอยู่ข้างกายจิ้นเฟิงเฉินมาโดยตลอด จึงเข้าใจอารมณ์ของเขาดีที่สุดจากการสังเกต

ถึงแม้ว่าสำหรับสายตาคนภายนอกจิ้นเฟิงเฉินจะเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจคนหนึ่ง แต่มีเพียงเขาที่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นข้างในอ่อนแอบอบบางมาก

หลายๆคืนที่เขาเห็นจิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่บนโซฟา แล้วมองดูรูปเจียงสื้อสื้ออย่างเหม่อลอย

ที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ตรงหน้า มักจะกองเต็มไปด้วยขี้บุหรี่

ในฐานะที่เป็นพ่อบ้าน นอกจากจัดเตรียมอาหารและเสื้อผ้าให้แล้ว ก็ไม่สามารถช่วยอะไรอย่างอื่นได้อีก

เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่เจ็บปวดใจ ในใจของเขาก็ไม่สบายใจไปด้วยเช่นกัน

“แด๊ดดี้…..”

เวลานี้เด็กน้อยได้เรียกขึ้นอีกครั้ง จึงได้ดึงสติของพ่อบ้านกลับคืนมา

เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินถูกมือน้อยๆของเด็กสาวน้อยประกบไว้

เห็นท่าทางที่จนปัญญาของจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่าถึงกับแอบยิ้มอยู่ข้างๆ