ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 573

บทที่ 573 ไปพบเธอด้วยตัวเอง

“เข้ามา”

จิ้นเฟิงเฉินใช้สองนิ้วกดดั้งจมูกสองข้าง เหลือบตาขึ้นอย่างช้าๆ มองไปที่กู้เนี่ยนพลางถามว่า “มีเรื่องอะไร?”

สิ้นคำ ก็เห็นว่าในแววตาของกู้เนี่ยนมีแววสั่นไหวระคนตื่นเต้น น้ำเสียงสั่นพร่าอยู่บ้าง

เขาพูดออกมาทีละคำ “คุณชาย พวกเราหาที่อยู่ของเจียงนวลนวลเจอแล้ว!”

ใบหน้าของกู้เนี่ยนอดแผ่รอยยิ้มออกมาอย่างอัตโนมัติไม่ได้ ลึกๆ เขารู้ว่าเรื่องนี้มีความหมายต่อจิ้นเฟิงเฉินขนาดไหน

ตอนที่ลูกน้องเอาข่าวนี้มาแจ้งแก่เขา เลือดในกายเขาก็ฉีดพล่านขึ้นมาก่อนแล้ว

จากนั้นก็วิ่งมาที่นี่แทบไม่ทัน เพื่อแจ้งข่าวนี้แก่จิ้นเฟิงเฉิน

หลังสิ้นน้ำเสียงของกู้เนี่ยน ลูกตาดำของจิ้นเฟิงเฉินพลันสั่นไหวขึ้นมาทันที ห้องหนังสือที่เงียบเหงาและโล่งกว้างอาบย้อมด้วยสีหม่นทึบขึ้นมาทันตา

“แน่ใจหรือ? จับคนได้แล้ว?”

เขาขยับลำคอเล็กน้อย ในน้ำเสียงเคลือบด้วยไอสังหารอันเย็นเยียบที่กดดันผู้คนไว้ชั้นหนึ่ง เมาส์เกือบถูกเขาบีบจนแหลกคามือ

ก่อนหน้านี้ กู้เนี่ยนบอกว่าพบร่องรอยของเจียงนวลนวลทางตะวันตกของฝรั่งเศส เขาจึงสั่งให้พวกเขาตามล่าต่อ

คิดไม่ถึงว่าหนนี้จะได้ข่าวเร็วขนาดนี้ ยามตั้งใจหากลับหาไม่เจอ ยามไม่ตั้งใจกลับเจอโดยบังเอิญ!

หนนี้เขาจะต้องทำให้เจียงนวลนวลรู้ว่าอะไรเรียกว่าอยู่ไม่สู้ตาย!

สามปีแล้ว เขาหลับไม่สนิทเลยสักครั้ง

หลังหลับตา ในความฝันเต็มไปด้วยภาพที่เจียงนวลนวลผลักคนรักของเขาลงไปก้นทะเล

ความรู้สึกสิ้นหวังหายใจไม่ออกเช่นนั้น เขาประสบกับมันมาสามปีแล้ว

ในครั้งนี้ เขาจะคืนให้เจียงนวลนวลอย่างครบถ้วน!

กู้เนี่ยนพยักหน้า ตอบอย่างมั่นใจอีกครั้งหนึ่ง “จริงแท้แน่นอนครับ คนของเราจับตัวเธอได้แล้ว ตอนนี้แค่รอคำสั่งของคุณเท่านั้น ว่าจะจัดการกับเธอยังไง?”

ในลูกตาดำใสกระจ่างของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏแววแหลมคมขึ้น เขาคำรามออกมา ฝ่ามือตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง

ในก้นบึ้งของดวงตาเขาฉายความเย็นเยียบออกมา พร้อมกับความโกรธอันไร้สิ้นสุด กลิ่นอายคุกคามผู้คนแผ่ลามทั่วตัว

สิ้นคำ จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกจากเก้าอี้ทันที ก้นบึ้งในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นเยียบและโกรธแค้น

ราวกับปีศาจร้ายที่หลุดออกมาจากที่จองจำ เขาสั่งกู้เนี่ยนด้วยเสียงเย็นเยียบว่า “ย่อมต้องต้อนรับเธออย่างดี ให้คนจับตาดูเธอไว้ให้ดี

หากกล้าหนีอีก ก็ทำขาอีกข้างหนึ่งของเธอให้พิการซะ! แต่ต้องระวังอย่าให้ถึงตายล่ะ พวกเราออกเดินทางไปฝรั่งเศสทันที! ฉันจะไปพบเธอด้วยตัวเอง!”

“ครับ ผมจะไปจองเที่ยวบินที่เร็วที่สุดเดี๋ยวนี้”

กู้เนี่ยนย่อมเข้าใจความหมายในถ้อยคำของจิ้นเฟิงเฉิน ไม่กล้าชักช้า ลงไปจัดการอย่างรวดเร็ว

หลังเขาออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็วางงานในมือลง

ลากกระเป๋าเดินทางออกมา เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวอย่างง่ายๆ เตรียมบินไปฝรั่งเศส

ความโกรธโหมไหม้อยู่ภายในจิตใจ เพื่อแก้แค้น เขาไม่อยากรอคอยแม้สักวินาที

ที่ชั้นล่าง จิ้นเฟิงเหรากลับมาจากไปตรวจดูบริษัท อารมณ์ดีอย่างยิ่ง ฮัมเพลงเบาๆ เดินเข้าประตูบ้านมา

ที่ห้องรับแขก แม่จิ้นเดินออกมาจากห้องครัว ในมือยังยกจานผลไม้กับชาแก้ง่วงที่เพิ่งชงเสร็จมาแก้วหนึ่งด้วย

จิ้นเฟิงเหราถอดเสื้อสูทออก เดินเข้าไป ใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มแอปเปิลชิ้นหนึ่งเข้าปากเคี้ยว จากนั้นก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง “แม่ พี่ผมล่ะ?”

แม่จิ้นสั่งลูกชายคนเล็กว่า “ทำงานอยู่ที่ห้องหนังสือชั้นบนน่ะ แกเอาชากับผลไม้ยกไปให้พี่แกหน่อยสิ เขาทำงานมาทั้งบ่ายแล้ว ให้เขาพักสักหน่อย”

“คุณนายฉิน คุณนี่ลำเอียงชัดๆ ปกติไม่เห็นแม่เตรียมชากับผลไม้ยามบ่ายให้ผมเลย ผมก็ทำงานจนเหนื่อยมากเหมือนกันนะ”

จิ้นเฟิงเหราทางหนึ่งรับจานมา ทางหนึ่งพูดกระแนะกระแหน แสดงออกเกินจริง