ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 581

บทที่ 581 ไปปลอบ เสี่ยวเป่า

คืนที่หนาวเหน็บ ลมกลางคืนได้พักมา ทำให้เกิดคลื่นเล็กน้อย

การส่งภาษามือของแม่จิ้น มือของนักดนตรีไม่กี่คนที่อยู่ข้างๆ ขยับ

เสียงที่อ่อนโยนโรแมนติกของวิโอลอนเชลโลได้ดังขึ้น ได้ปิดบังอารมณ์ที่หดหู่ไว้

ส้งหวั่นชีงกับจิ้นเฟิงเหราได้เชิญผู้ใหญ่ดื่มเหล้าแสดงความเคารพเสร็จ ก็ได้กลับไปนั่งโต๊ะหลักอย่างรวดเร็ว

สายตาที่เหมือนมองของจิ้นเฟิงเฉินมองไปทางที่เจียงสื้อสื้อจากไป นัยน์ตาเหมือนได้คิดอะไรอยู่ แววตานิ่ง

ทางตระกูลฉินก็ได้รู้เรื่องของเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉิน ก็ได้เงียบอยู่แบบนั้น ไม่กล้าพูดอะไรออกไปมาก

ทั้งบ้านได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาสับสน

คุณท่านฉินเห็นแบบนั้นก็ได้กระแอมออกมาเบาๆ นิ้วที่ผอมแห้งได้งอเล็กน้อย

ไปวางไว้ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉินแล้วเคาะเบาๆ สองที ทำให้จิ้นเฟิงเฉินสนใจ

“คุณตา เป็นอะไรครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า ได้ถามออกไปอย่างเศร้าๆ

คุณท่านฉินได้ชี้ไปที่จิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง ให้เขามองไปทางนั้น จากนั้นก็ได้พูดกับเขาเสียงเบาว่า “เฟิงเฉินน่ะ หวังว่าคำพูดเมื่อกี้ของตาเราจะจำได้ ห้ามทำให้งานแต่งวุ่นวาย”

ความรักถึงแม้สำคัญ แค่ว่าความสำคัญของครอบครัวก็ไม่แพ้กัน

ถ้าจิ้นเฟิงเฉินยังใจไม่อยู่กับตัวแบบนี้ งั้นใจของตระกูลจิ้นทั้งตระกูลก็ได้อ่อนไหวไปตามเขา ไม่มีคนมาสนใจงานหมั้นนี้แล้ว

แบบนั้น สำหรับส้งหวั่นชีงแล้ว มันไม่ยุติธรรม ต่อไปเธอแต่งเข้าบ้านก็จะมีปมในใจ

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินรู้ถึงสิ่งที่คุณท่านฉินจะเตือน เขาก็ได้เก็บสีหน้าของตัวเอง แล้วก็พยักหน้าให้กับคุณท่านฉิน

“ผมรู้แล้วครับ คุณตา ท่านวางใจเถอะครับ”

ตอนที่จิ้นเฟิงเหราเข้ามา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินได้เป็นปกติแล้ว

ตอนที่อวยพรให้จิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีงนั้น ก็ได้พูดขอโทษที่ข้างหูเขาเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับ พี่” จิ้นเฟิงเหราได้โอบไหล่ของเขา พยักหน้าด้วยความเข้าใจ

ส้งหวั่นชีงก็ได้ยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่มีความอคติเลยแม้แต่น้อย

ทางตระกูลจิ้นก็ได้คึกคักขึ้นมา ระหว่างงานเลี้ยง พวกแขกที่ได้มาร่วมงานก็ได้พูดคุยกันขึ้น

เวลาได้เดินไปอย่างรวดเร็ว งานเลี้ยงก็ได้เดินมาถึงตอนจบ

ตระกูลจิ้นก็ได้รีบไปบอกลาพวกแขก จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตั้งสติดีๆ ไปช่วยส่งแขก

หลังจากที่ได้ส่งแขกกลับไปทั้งหมด สีของท้องฟ้าก็ได้มืดไปไม่น้อย

“พ่อคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

แม่จิ้นก็ได้ประคองคุณท่านฉิน บอกให้เขานั้นกลับไปกับพวกญาติของตระกูลฉิน รถก็ยังได้รออยู่ด้านนอก

สายตาของคุณท่านฉินก็ได้ตกไปอยู่ที่ตัวของจิ้นเฟิงเฉิน

สองตาหลานได้มองไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินเข้าไป ก็ได้พูดกับคุณท่านว่า “คุณตา ท่านกลับไปก่อนเถอะครับ เรื่องของผมผมรู้ดี รอถึงตอนนั้นพาสื้อสื้อกลับมา แล้วพวกเราไปเยี่ยมหาท่าน”

เวลานี้สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ผ่อนคลายไปไม่น้อย ไม่ได้หดหู่เหมือนเมื่อกี้แล้ว นัยน์ตานั้นก็ได้มีสีสันขึ้น

ดวงดาวที่เคยดับไป ก็ได้กลับมาสว่างอีกครั้ง

คุณท่านฉินเห็นแบบนั้น ก็ได้พยักหน้าด้วยความพอใจ

เขาไม่ได้ตื้อต่อ ก็ได้กลับไปก่อนกับคนขับ

สถานที่ที่กว้างไม่นานก็ได้เหลือแค่คนของตระกูลจิ้น

จิ้นเฟิงเฉินที่เดินไปส่งคุณท่านฉินเสร็จ พูดกับแม่จิ้นว่าให้พวกเขากลับไปก่อน ตัวเองนั้นจะไปหากู้เนี่ยน

“รีบไปตามสืบพวกฝู้จิงเหวิน ว่าพวกเขาไปไหนแล้ว แล้วก็ไปสืบว่าเกิดอะไรขึ้นกับสื้อสื้อ เธอกับฝู้จิงเหวินเป็นอะไรกันแน่?”

ตอนที่พูดคำนี้นั้น สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เคร่งเครียด สายตาก็ได้ส่งความน่ากลัวออกมา