ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 593

บทที่ 593 ทำได้ดีมาก มุมานะบากบั่นต่อไป

เจียงสื้อสื้อยิ้ม นี่จึงเข้าใจว่าอีหนูทำไมไม่ให้เธอซักกางเกงตัวนั้นแล้วล่ะ

นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เธอหลงกลอีหนูไปแล้ว ในใจทั้งโมโหทั้งอยากจะหัวเราะ

ในที่สุดก็โน้มน้าวลูกสาวบ้านตนเองไม่ได้ เธอกดตามหมายเลขที่เสี่ยวเป่าไว้ให้ เพิ่มเป็นเพื่อนบนWeChat

ฝั่งโน้นผ่านการขอเป็นเพื่อนอย่างรวดเร็วเลย

เจียงสื้อสื้อโทรวิดีโอคอลออกไป

ทันทีที่สายเพิ่งติด อีหนูก็ชูมือขึ้นจะแย่งโทรศัพท์ไป

“ให้ฉัน หม่ามี๊ให้ฉัน!”

เจียงสื้อสื้อส่งมือถือให้เธออย่างจนใจ

ผ่านไปไม่นาน ฝั่งโน้นปรากฏใบหน้าของเสี่ยวเป่าออกมา อีหนูโบกมืออย่างตื่นเต้นดีอกดีใจ “พี่ชาย! สามารถมองเห็นฉันได้ไหม?”

เสี่ยวเป่าแสยะปาก ยิ้มพูดว่า “มองเห็น ชัดมาก!”

ตอนที่จ้องมองไปยังเถียนเถียน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรักใคร่โปรดปราน

เสี่ยวเป่าเหลือบมองไปยังข้างหลังหนึ่งที พบเห็นแขนของเจียงสื้อสื้อที่อยู่ในวิดีโอคอล บนใบหน้าเล็กปรากฏสีหน้าที่ประหลาดใจ

เขาตั้งใจถามอีหนูว่า “เถียนเถียน แกอยู่คนเดียวหรือ?”

“ไม่มีโอ้ว หม่ามี๊ก็อยู่ด้วยล่ะ ดู”

เสียงที่นิ่มนวลของเถียนเถียนดังขึ้น หมุนกล้องไปอย่างเชื่อฟัง ส่องไปยังใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองเห็นเสี่ยวเป่า ฝั่งโน้นมีแค่เขาคนเดียวจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อยู่ข้างๆ

เธอแอบโล่งอกหนึ่งที ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉินยังไงล่ะ

นึกถึงใบหน้านั้น คลื่นในใจมักจะอดไม่ได้พลุ่งพล่านออกมา

ตอนที่เผชิญหน้ากับฝู้จิงเหวิน ล้วนไม่มีความรู้สึกแบบนี้ นี่ทำให้เธอรู้สึกใจวุ่นวาย ทำตัวไม่ถูก

แต่ว่าต่อเสี่ยวเป่าไม่เหมือนกัน เริ่มต้นก็รู้สึกรางๆว่าเด็กคนนี้สนิทสนมมาก

เหมือนกับเถียนเถียน ทำให้ความรักที่แม่มีต่อลูกของเธอเอ่อล้นจนท่วม

ความรักแบบนี้อยู่บนคุณธรรม เธอยังสามารถหลอกลวงตัวเองว่าเนื่องเพราะเสี่ยวเป่าหน้าตาน่ารักเกินไปตนเองจึงเป็นเช่นนี้

คราวนี้จ้องมองเสี่ยวเป่า บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่สนิทสนมโดยจิตใต้สำนึก “เสี่ยวเป่า สวัสดีจ๋า”

เสี่ยวเป่าได้ยินเจียงสื้อสื้อเรียกตนเอง ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ดีใจจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ แฮ่ๆหัวเราะอย่างเดียว

“พี่ชาย เถียนเถียนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ คุณลองดมดูว่าแขนหอมหรือไม่!”

พูดจบ เถียนเถียนหมุนกล้องกลับมา ยื่นแขนไปยังหน้ากล้องอย่างไร้เดียงสา จ้องมองเสี่ยวเป่าอย่างจริงจังเต็มใบหน้า

เจียงสื้อสื้อพับเสื้ออยู่ข้างๆ แทรกประโยคหนึ่งเข้ามา เตือนสติเถียนเถียน “ผ่านวิดีโอคอลอยู่ล่ะ จะได้กลิ่นได้ยังไง”

ปากเล็กของหนูน้อยแบะหนึ่งที ไม่ค่อยพอใจ

“หอม! ดมได้กลิ่น บนกายเถียนเถียนมีกลิ่นของนม น่าดมมาก!”

เสี่ยวเป่าอยู่ฝั่งโน้นพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างวางมาดเอาจริงเอาจังในทันที กล่อมอีหนูยิ้มจนหน้าเบิกบาน

อีหนูหันหน้ากลับไป จ้องมองเจียงสื้อสื้อเหมือนดั่งท่านดูสิ สีหน้าที่ดมได้กลิ่น อวดเก่งเหลือเกิน

จ้องมองเสี่ยวเป่ารักใคร่โปรดปรานอีหนูถึงขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อก็ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีกอย่างน่าขำ

เด็กทั้งสองคนพูดคุยจนเป็นเรื่องน่ายินดี เหมือนดั่งมีคำพูดที่พูดไม่จบสักที

คำพูดของอีหนูบางครั้งบางคราวแทรกเข้าไปหลายภาษา เจียงสื้อสื้อล้วนไม่สามารถมีปฏิกิริยาทันได้ ตอนที่เธออธิบายถึงอะไรอยู่ เสี่ยวเป่าที่อยู่ฝั่งโน้นก็ตอบคำถามอย่างคล่องแคล่วแล้ว

เข้าใจถึงคำพูดของอีหนูอย่างสบายมาก ใจตรงกันจนทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจ

เด็กน้อยทั้งสองคน เข้ากันอย่างดีอย่างคาดไม่ถึงล่ะ

ระหว่างนี้ เธอก็จะแทรกบางประโยคด้วย

รับรู้ถึงว่าเสี่ยวเป่ากำลังเรียนประถมอยู่ ยังส่งเสริมให้กำลังใจเขาตั้งใจเรียน พูดคุยไปหนึ่งชั่วโมงกว่าอย่างไม่รู้ตัว

เห็นทั้งสองคนยังไม่มีความรู้สึกที่จะวางสาย เจียงสื้อสื้อหาเวลาเหมาะสมเดินเข้าไป

โผล่หน้าพูดอย่างเสียงอ่อนโยนกับเสี่ยวเป่าที่อยู่วิดีโอคอลฝั่งโน้นว่า “เถียนเถียนจะพักผ่อนแล้ว ถ้าไม่คราวหน้าค่อยพูดคุยอีกเถอะ แกก็ไปพักผ่อนเร็วหน่อยเช่นกัน”

เถียนเถียนได้ยินคำพูด ไม่ยินยอมในทันทีแล้ว

“ไม่เอาล่ะ ยังจะพูดคุยกับพี่ชายอยู่”