ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 60
บทที่ 60 ชนะอยู่แล้ว
คู่ตายายของตระกูลจิ้นไม่ได้สังเกตเห็นความไม่ปกติ พวกเขานั่งกันในห้องรับแขก
ซูชิงหยิงยื่นกล่องใบนึงบนโต๊ะไปให้เสี่ยวเป่า
“เสี่ยวเป่า นี่เป็นของเล่นรถแข่งลิมิเต็ดที่น้าซื้อกลับมาจากต่างประเทศ หนูดูว่าชอบไหม”
คู่ตายายของตระกูลจิ้นรักเสี่ยวเป่าขนาดไหน ซูชิงหยิงรู้ดี เพราะฉะนั้นก็ต้องเอาใจเยอะๆ
เสี่ยวเป่ามองดุรถแข่งแล้วเฉยๆ สีหน้าเขาไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้น
เขาไม่อยากได้ของขวัญของเขาสักหน่อย ในใจเสี่ยวเป่ามีน้าสื้อสื้อแค่คนเดียว
คุณหญิงจิ้นรู้อยู่แล้วว่าหลานชายตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ เธอรีบออกมาพูดต่อว่า “ขอบคุณนะชิงหยิง เสี่ยวเป่าชอบมาก แต่ไม่ต่อไปถ้ามาไม่ต้องเอาของขวัญแพงๆ มาเยอะขนาดนี้ก็ได้นะ”
“คุณน้าไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
ซูชิงหยิงยิ้มที่หน้า แต่ในใจไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น
ดูทรงแล้ว ตระกูลจิ้นคุณชายน้อยก็จัดการยากเหมือนกันนะเนี่ย
พูดคุยกันไปสักพัก คุณหญิงจิ้นก็เริ่มเข้าเรื่องสำคัญ
“เฟิงเฉิน ชิงหยิงเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เตรียมรับมือกับบริษัท”
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แล้วฟังแม่ตัวเองพูดต่อว่า “คุณปู่ซูกลัวว่าประสบการณ์ของเธอไม่มากพอ ก็เลยให้นายหาตำแหน่งในบริษัทให้เธอหนึ่งตำแหน่ง อยากให้นายพาเธอเรียนรู้งาน ให้เธอฝึกเยอะๆ นายไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
จิ้นเฟิงเฉินพูด “เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยจัดการครับ”
พอได้ยินเช่นนี้ ซูชิงหยิงก็แอบยิ้ม
“เฟิงเฉิน รบกวนนายด้วยนะ”
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบเธอ เขาดูนาฬิกาแล้วพูดว่า “พ่อครับแม่ครับ เดี๋ยวผมมีเรื่องต้องจัดการหน่อย คืนนี้ให้เสี่ยวเป่าอยู่ที่นี่นะครับ”
พูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นเตรียมออกจากบ้านไป
ให้เสี่ยวเป่าอยู่ที่นี่ คุณหญิงจิ้นพยักหน้าตอบรับแบบมีความสุข
ขณะเดียวกัน ซูชิงหยิงเองก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “คุณน้าคุณลุงคะ นี่ก็ดึกแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ วันหน้าไว้มาเยี่ยมใหม่นะคะ”
“อื้ม รอบหน้าไม่ต้องเอาของมาเยอะขนาดนี้นะ เฟิงเฉิน นายไปส่งชิงหยิงกลับไปด้วยนะ”
จิ้นเฟิงเฉินเบะปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เขาสองคนออกจากบ้านตระกูลจิ้นมาพร้อมกัน
ในรถที่บรรยากาศเงียบๆ สายตาของซูชิงหยิงมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน เธอเอ่ยปากถามเขาว่า “เฟิงเฉิน ที่ผ่านมานายสบายดีไหม?”
“ก็ดีนะ” จิ้นเฟิงเฉินตอบ น้ำเสียงเฉยชามาก
ซูชิงหยิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทำไมเขาถึงไม่ถามกลับมาบ้างมาตัวเองสบายดีไหม?
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ ซูชิงหยิงก็ยังไม่ตายใจ พยายามหาเรื่องคุยต่อ
“เอ้อ ถ้าฉันไปทำงานที่บริษัทนาย มีตรงไหนที่ฉันทำผิดนายว่าฉันได้เลยนะ ไม่ต้องเกร็งใจที่เราเป็นเพื่อนกัน”
“อื้ม ไม่หรอกครับ”
เห็นว่าท่าทีของเขายังคงเย็นชาใส่เธอ ซูชิงหยิงถอดหายใจ
หลังจากนั้นก็พยายามหาเรื่องคุยเพื่อให้ได้คุยกับจิ้นเฟิงเฉิน แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่ค่อยพูดเลย สักพักก็ไปถึงตระกูลซูแล้ว ซูชิงหยิงมองหน้าจิ้นเฟิงเฉินเธอไม่อยากจากกับเขา แต่เธอก็ยังคงความเป็นกุลสตรีอยู่ เธอเอ่ยปากถามว่า “เข้าไปนั่งหน่อยไหม วันนี้คุณปู่พูดถึงนายให้ฉันฟังด้วยนะ”
จิ้นเฟิงเฉินตอบกลับไปว่า “ไม่ดีกว่า ฉันยังมีเรื่องที่จัดการไม่เสร็จรอบหน้าค่อยมาเยี่ยมคุณปู่”
ซูชิงหยิงได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดให้อยู่ต่อ
“ก็ได้ งั้นนายขับรถระวังด้วยนะ”
เธอค่อยๆ ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถ มองดูรถค่อยๆ ขับออกไป ซูชิงหยิงยืนถอดหายใจอยู่ที่เดิม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！