ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 62

บทที่ 62 ประธานจิ้นที่เอาแน่เอานอนไม่ได้

หลังจากเลิกงาน เสี่ยวเป่าก็มาหาเธออีกครั้ง รอบนี้มากับจิ้นเฟิงเฉิน

“น้าสื้อสื้อ ไม่ได้เจอกันเกือบสองวัน เสี่ยวเป่าคิดถึงน้าจะตายอยู่แล้ว”

“อื้อ เข้ามาสิ！”เจียงสื้อสื้อลูบๆหัวของเด็กน้อยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สำหรับเสี่ยวเป่าแล้ว เธอใจร้ายกับเขาไม่ลง

เธอจูงเสี่ยวเป่าเดินเข้าไป ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้คุยกับจิ้นเฟิงเฉินสักประโยค ถึงขนาดที่ไม่ได้มองเขาเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่ได้สนใจอะไร เดินตามหลังทั้งสองเข้าไป

“เสี่ยวเป่านั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขกสักแป๊บนะ เดี๋ยวน้าสื้อสื้อจะไปทำอาหารก่อน”

จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากพูดขึ้น“เดี๋ยวผมช่วยเอง”

“ผมก็อยากช่วยน้าสื้อสื้อทำอาหาร”

“ไม่ต้องหรอก อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว รอที่ห้องรับแขกแป๊บเดียวก็พอแล้ว”น้ำเสียงของเธอฟังดูนิ่งๆ

หลังจากพูดเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เดินเข้าไปในครัว

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว มองเธอเดินเข้าไปในครัวอย่างเหม่อลอย

เขารู้สึกได้นิดๆว่าเจียงสื้อสื้อมีอะไรแปลกๆ แต่ก็บอกไม่ถูก พอคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าตัวเองจะน่าจะคิดไปเอง

จนกระทั่งถึงตอนทานข้าว เจียงสื้อสื้อพูดจาน้อยมาก ดูเหมือนจะมีความเกรงใจขึ้นเยอะ ท่าทีก็ดูไม่ค่อยสนิทสนมเหมือนแต่ก่อน แต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นมีดูเฉยชามาก

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้“เป็นอะไรไป? อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยชา“ไม่มีอะไร”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องเธอ เห็นท่าทางเธอดูไม่เต็มใจที่จะพูด ก็เลยไม่อยากถามต่อ

แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัยไม่น้อย ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่?

เสี่ยวเป่ากินข้าวอย่างดีอกดีใจ ไม่ได้สัมผัสเลยแม้แต่น้อยว่ามีอะไรที่มันแปลกไป ถึงยังไงท่าทีที่เจียงสื้อสื้อมีต่อเขาก็ดีมากอยู่แล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เก็บโต๊ะ จิ้นเฟิงเฉินอยากที่จะช่วยแต่ว่าถูกปฏิเสธไป

“ฉันจัดการเองได้ค่ะ”

หลังจากล้างจานเสร็จ เสี่ยวเป่าก็พูดขึ้น“น้าสื้อสื้อ ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย พวกเราออกไปเดินเล่นกันสักหน่อยไหม?”

พอเห็นแววตาแห่งความหวังของเสี่ยวเป่า แม้จะรู้สึกว่าใจร้าย แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังพูดปฏิเสธไป

“ขอโทษนะเสี่ยวเป่า น้ายังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จอีก！”

เจียงสื้อสื้อพูดแล้วว่ายังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จ เสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่อยากอยู่รบกวนต่อ แล้วก็ไม่ได้ชวนออกไปเดินเล่นอะไรอีก

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย งานยุ่งจริงๆเหรอ?

เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าเจียงสื้อสื้อไม่อยากจะสุงสิงกับพวกเขาต่อ ไม่สิ พูดให้ถูกก็คือระหว่างเธอกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จู่ๆท่าทีสีหน้าถึงเปลี่ยนไปแบบนี้

จิ้นเฟิงเฉินพาเสี่ยวเป่าจากไป ทั้งที่ในใจก็ยังคงไม่ทราบเหตุผล

พอเดินมาส่งสองพ่อลูกถึงชั้นล่าง เสี่ยวเป่าก็จ้องเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

“น้าสื้อสื้อ พวกเราไปก่อนนะฮะ น้าก็รีบพักผ่อนนะ แล้วก็ที่สำคัญที่สุดก็คือต้องคิดถึงเสี่ยวเป่า พรุ่งนี้พวกเราจะค่อยมาหาใหม่นะ！”

เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนั้น ก็เม้มปากพร้อมกับพูดขึ้น“เสี่ยวเป่า ขอโทษด้วยนะ ช่วงนี้น้าจะยุ่งๆหน่อย ก็เลยอาจจะไม่ได้กลับบ้านมาตรงเวลา……”

“อ๋า?”เสี่ยวเป่าได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสลดทันที

แสดงว่า ช่วงนี้ก็ไม่ได้มากินข้าวที่บ้านของน้าสื้อสื้อแล้วใช่ไหม?

มากินข้าวด้วยไม่ได้ เท่ากับว่าก็ไม่ได้เจอหน้าน้าสื้อสื้อทุกวันเลยด้วยสิ?

เสี่ยวเป่าหันสายตามามองแดดดี๊ของตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินชำเลืองตามองเจียงสื้อสื้อ เหมือนกับว่าอยากที่จะอ่านความคิดจากแววตาของเธอ

ยืนมองอยู่นาน เขาจึงได้พูดขึ้น“ผมกับเสี่ยวเป่าจะพยายามไม่มารบกวนคุณก็แล้วกัน”

“อื้อ”เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ