ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 631

บทที่ 631 ทำไมเธอต้องกลับมาอีก

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินกำลังยิ้ม ลูกชายของเขา แน่นอนว่าตามเขามา

“แดดดี๊ ผมเบื่อมากเลย พวกเราไปหาหม่ามี๊และน้องสาวได้ไหมครับ?”

เสี่ยวเป่าดึงแก้ม กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา ถามจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินกลั้นยิ้ม ตอบอย่างไร้ความเมตตา “ไม่ได้”

หน้าของเสี่ยวเป่าบึ้งลงในทันที ถามอย่างไม่เต็มใจว่า “ทำไมล่ะครับ?”

“หม่ามี๊ของหนูกำลังยุ่ง อีกอย่างแดดดี๊กำลังทำงานอยู่ ไม่มีเวลา”

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินเกือบจะทำให้เสี่ยวเป่าคลั่ง เสี่ยวเป่าฟังออกว่าครึ่งหลังของประโยคคือประเด็นหลัง

เสี่ยวเป่าคิดวิธีดีๆออก พูดออกมาอย่างฉลาดว่า “ถ้าอย่างนั้นให้คนขับรถไปส่งผม ผมไม่หายไปอย่างแน่นอนครับ”

จิ้นเฟิงเฉินชะงักไปสักพัก หลังจากนั้นก็พูดปฏิเสธไป “ไม่ได้ หนูจะไปรบกวนหม่ามี๊ของหนู เชื่อฟังอยู่ที่นี่ไปเถอะ”

ฟังจบ เสี่ยวเป่ามองไปที่จิ้นเฟิงเฉินด้วยสีหน้าดื้อรั้น

แดดดี๊จงใจ!

แดดดี๊ไปหาหม่ามี๊ไปได้ เลยไม่ให้เขาไปด้วย!

ช่างทำร้ายหัวใจผู้ชายที่สุดจริงๆ

หลังจากถูกจิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธการตัดสินใจไปหาเจียงสื้อสื้อ ภายในเวลาห้านาทีสั้นๆ เสี่ยวเป่าถอนหายใจไปไม่น้อยกว่าสิบครั้ง

ทุกครั้งก็จะเปลี่ยนวิธีมากระซิบอยู่ข้างๆหูของเขา

ทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่มีสมาธิเลยแม้แต่น้อย ปากกาหยุดอยู่ที่ตรงกลางระหว่างนิ้วชี้และนิ้วโป้ง เขามองไปทางเสี่ยวเป่าอย่างจนปัญญา

“หนูโทรไปถามพวกเธอก็ได้”

ดวงตาสองข้างของเสี่ยวเป่าสว่างขึ้นมาทันที

หยิบโทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉินขึ้นมาอย่างมีความสุข โทรวิดีโอไปหาเจียงสื้อสื้ออย่างอดใจรอไม่ไหว

“หม่ามี๊! ทำอะไรอยู่ครับ?”

เจียงสื้อสื้อกำลังดูแลแม่ฝู้อยู่ที่โรงพยาบาล

หลังจากผ่าตัดแม่ฝู้ก็ยังไม่ได้สติ

ถึงแม้จะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เพราะบาดเจ็บรุนแรงมาก จึงยังต้องได้รับการผ่าตัดต่อไป

เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่สบายใจ จึงอาสาขอเป็นคนมาดูแลแม่ฝู้

เดิมทีรู้สึกเหนื่อยล้า แต่พอได้เห็นเสี่ยวเป่า ความเหนื่อยล้าในแววตาก็หายไปไม่น้อย

เธอโค้งริมฝีปากและพูดว่า “อยู่โรงพยาบาลกับเถียนเถียนครับกำลังดูแลคุณย่า”

เจียงสื้อสื้อหมุนโทรศัพท์ไปรอบๆ ให้เสี่ยวเป่าเห็นบรรยากาศในโรงพยาบาล

พอได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่า เด็กหญิงตัวน้อยก็รีบวิ่งมาทันที ขยับมาเพื่อจะดูกล้อง

“พี่ชาย! ใช่พี่ชายไหมคะ? ให้หนู ให้หนู”

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบางๆ อุ้มเด็กหญิงตัวน้อยมานั่งอยู่บนขา ทั้งสองคนพูดคุยกับเสี่ยวเป่า

เด็กหญิงตัวน้อยตื่นเต้นดีใจมาก ส่งจูบหอมๆให้กับเสี่ยวเป่าผ่านทางหน้าจอ

“พี่กำลังทำอะไรอยู่?”

เด็กหญิงตัวน้อยสำรวจที่ที่เสี่ยวเป่าอยู่ ดวงตากลอกไปรอบๆ

รู้สึกคุ้นตากับสถานที่นี้เล็กน้อย

“อยู่บริษัทกับแดดดี๊ น่าเบื่อมากเลย” เสี่ยวเป่าอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อออกไป

“เจ้าเด็กนี่! ไม่ใช่ว่าโดนหนูถ่ายไปหมดแล้วเหรอ?”

เสียงต่ำๆของผู้ชายคนนั้นดังผ่านโทรศัพท์เข้ามา เจียงสื้อสื้อชะงักไปครู่หนึ่ง การหายใจไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

โชคดีที่ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้เดินมาในทันที เหมือนกับว่าเขาแค่ตอบกลับคำพูดของเสี่ยวเป่า

“แบร่ๆๆๆ” หลังจากเสี่ยวเป่าทำหน้าตลก

“แบร่ๆๆๆ”

เด็กหญิงตัวน้อยก็เอามือมาจิ้มตาขวาของเธอและหน้าตลกเลียนแบบเสี่ยวเป่า ทำให้เจียงสื้อสื้อหัวเราะจนน้ำตาไหล

ทั้งสามคนคุยกันอย่างไม่รู้จบ

คุยไปเรื่อยๆ จนหัวข้อสนทนาเริ่มจะไปไกลแล้ว

ผ่านไปสักพัก ทันใดนั้นเสี่ยวเป่าก็พูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊ รอให้เย็นกว่านี้ ผมไปหาหม่ามี๊และน้องสาวที่โรงพยาบาลดีกว่า ผมอยากเจอ”

เจียงสื้อสื้อลังเลไปเล็กน้อย และพูดต่อว่า “หม่ามี๊ไปหาหนูดีกว่า ได้จังหวะเลี้ยงอาหารแดดดี๊หนูสักมื้อพอดี อยากจะขอบคุณเขาที่สองสามวันนี้ช่วยดูแลเถียนเถียน”

พูดจบ เธอก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

จริงๆแล้วจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายอย่างเงียบๆ เงี่ยหูฟังลาดเลาทางนี้