ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 650

บทที่ 650 เด็กนอกสมรสที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า

ริมฝีปากของAdelineโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา เมื่อเธอก้มตัวศีรษะลงมา

เธอแสร้งทำมือลื่น ขวดกระทบกับแก้วเหล้าของเจียงสื้อสื้อ

ในขณะที่เธอก้มลงเพื่อรินไวน์ให้ เจียงสื้อสื้อสังหรณ์ว่ามีบางอย่างกำลังผิดปกติ

สัญชาตญาณของผู้หญิงทำให้จิตใต้สำนึกของเธอต้องการที่จะลุกหนีและหลีกเลี่ยง

แต่Adelineเคลื่อนที่เร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว

แก้วตกลงไปทางของเจียงสื้อสื้อ ไวน์แดงเต็มแก้วลาดไหลออกมา

ของเหลวสาดกระเด็นมาโดนชุดของเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก็ไหลลงมาที่มุมโต๊ะ

เจียงสื้อสื้อมองไปที่รอยเปื้อนขนาดใหญ่บนชุด ใบหน้าของพลันมืดลงในทันใด

ท่วงท่าที่แสดงออกมาเมื่อครู่ กับการรินเหล้า แน่นอนว่าทำโดยเจตนาทั้งหมด

แต่เจียงสื้อสื้อยังไม่ได้กรีดร้อง ผู้ที่ริเริ่มเป็นคนแรกต่างหากที่ตกใจโวยขึ้นมา

Adelineแสดงสีหน้าหวาดกลัว เธอเอามือปิดปาก ก่อนหันไปขอโทษต่อเจียงสื้อสื้อ

“อ่า นี่มันจะดีได้อย่างไรกัน ขอโทษนะ มือฉันลื่น ทำชุดคุณเลอะเทอะหมดเลย อย่าโทษฉันเลยนะ”

ถึงแม้ปากเธอจะพูดขอโทษ แต่ร่างกายเธอไม่ได้ทรมานใจจากการละอายเลย

คนปกติ ถ้าหากไม่ระมัดระวัง ก็จะรีบไปหาอะไรมาช่วยเจียงสื้อสื้อเช็ดของเหลวบนชุดอย่างร้อนรนใจ

แต่ผู้หญิงคนนี้กลับยืนเฉยๆ เหมือนดูละครอย่างไรอย่างนั้น

ยังไม่ลืมที่จะใส่การแสดงของตัวเองลงไป ฝีมือการแสดงดูเกินจริงเล็กน้อย

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ฟัง มุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย

ท่าทางทางฝั่งนี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนในบริเวณใกล้เคียง คนไม่น้อยหยุดสายตามองไปที่เจียงสื้อสื้อและAdeline

Adelineถือโอกาสขายความน่าสงสาร คอยดึงเจียงสื้อสื้อมาขอโทษไม่หยุด

“ขอโทษจริงๆนะคะ อยากจะด่าฉันก็ด่าเลย เรื่องนี้ฉันผิดเอง มือฉันมันเงอะงะ ฉันตกใจมากที่คุณลุกขึ้นยืน มือเลยไปโดนแก้วของคุณเข้า”

ในความตื่นตระหนก เธอยังพูด “ข้อเท็จจริง” ออกมาได้

เจียงสื้อสื้อฟังพลางมีหมอกหนาทึบแห่งความโมโหปกคลุมทั่วดวงตา

เห็นได้ชัดว่าAdelineต้องการยืมมือของแรงสาธารณชนมาทำให้เธอโกรธสินะ

เธอจะพูดขอโทษอย่าง “จริงใจ” อย่างไรเสีย ถ้าหากเธอไม่ยอมรับ เกรงว่าจะถูกพูดว่าไม่ยอมจบยอมสิ้น

เจียงสื้อสื้อหยิบกระดาษเช็ดมือที่บริกรส่งมาให้เช็ดคราบน้ำบนชุด

จากนั้นเธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยแสงความเย็นเยียบ

ราวกับหิมะบนภูเขาสูงตระหง่าน เธอก้าวเข้าไปหาAdeline

ทันใดAdeline ก้าวเดินถอยไปข้างหลัง คาดไม่ถึงว่าจะหายใจไม่ออกเล็กน้อย

ทำไมจู่ๆกลิ่นอายของผู้หญิงคนนี้ถึงเปลี่ยนรุนแรงได้?

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างเฉยเมยว่า “Adeline ถ้าหากคุณรู้สึกขอโทษจริงๆ ควรจะทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ยืนเฉยๆไม่ส่งแม้แต่กระดาษมาให้ฉัน”

คำพูดเมื่อครู่ทำให้ใบหน้าที่ภาคภูมิใจของAdeline ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป

คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่ได้รับการอบรมมามากพอ

ใบหน้าเธอพลันร้อนผ่าว Adelineได้ยินเสียงซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ของคนโดยรอบ แทบจะมุดดินหนีไป ทั้งอับอายทั้งโมโห

เธอจิกเล็บเข้าไปในกำมือ Adelineจ้องไปยังเจียงสื้อสื้อด้วยความโกรธ

แต่เมื่อเจียงสื้อสื้อพูดจบ เธอก็ไม่ได้พูดฉอดๆขึ้นมาอีก

เธอไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไป ก้าวขาเรียวยาวเดินออกไปทางห้องน้ำ