ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 660

บทที่ 660 แดดดี๊ห้ามโกหกนะคะ

ฝู้จิงเหวินยืนขึ้นครู่หนึ่งอย่างไม่กระปรี้กระเปร่า ไม่รู้จริงๆว่าควรที่จะพูดอะไร ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

เขาค่อยๆเดินจากไปอย่างยากลำบาก

ฉากที่อยู่เบื้องหลังนั้นทิ่มแทงสายตาของเขาเป็นอย่างมาก ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นส่วนเกิน

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็จะแต่งงานกับตนแล้ว หากไม่ได้เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉินไม่ยอมหย่า พวกเขาก็คงจะได้จัดงานแต่งงานแล้ว

เขาอยากจะพาเจียงสื้อสื้อออกไป แต่เมื่อคิดแล้วว่าหากเขาทำเช่นนั้นก็จะดูเด็กน้อยเกินไป เจียงสื้อสื้อก็คงจะไม่ให้อภัยตนเอง

เพราะถึงอย่างไร คนที่นอนอยู่ในนั้นก็ถือเป็นชีวิตของคนคนหนึ่ง

แววตาแดงก่ำของเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้า เธอเป็นห่วงเด็กคนนั้นเป็นอย่างมาก

สายตาของฝู้จิงเหวินเป็นประกาย พยายามที่จะกดทับความกังวลและไม่ยอมแพ้ไว้

เขายืนอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง รอให้อารมณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติค่อยเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

เมื่อสงบสติอารมณ์เรียบร้อยแล้ว และมายืนอยู่ตรงหน้าแม่ฝู้ เขาไม่ได้แสดงออกให้เป็นที่น่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย แต่ในใจนั้นปั่นป่วน

……

ห้าชั่วโมงต่อมา ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก

พยาบาลก็เข็นเตียงผู้ป่วยที่เสี่ยวเป่านอนอยู่ด้วยใบหน้าขาวซีดออกมา ทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกร้อนใจ

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อแดงก่ำ สายตาไม่อยากที่จะละไปจากเสี่ยวเป่าเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่จิ้นเฟิงเฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

เขาถามหมอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “คุณหมอครับเสี่ยวเป่าเป็นยังไงบ้างครับ？”

“ดีที่นำมาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ก็เลยช่วยไว้ได้ทัน การผ่าตัดประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก”หมอพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็วางใจลง

จากนั้นหมอก็พูดขึ้นว่า“ดีที่มีคนใจบุญบริจาคเลือดทันเวลา ไม่งั้นก็คงจะไม่มีทางช่วยเหลือ”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเจียงสื้อสื้อครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

เสี่ยวเป่าถูกลากเข้าไปในห้องไอซียู เขาจะต้องรอดูอาการอีกสักพักหนึ่ง รอให้พ้นขีดอันตรายจึงจะสามารถย้ายเข้าไปอยู่ในห้องธรรมดาได้

ห้องไอซียูไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้า พวกเขาทำได้เพียงมองอยู่ที่บริเวณหน้าต่างหน้าห้อง

เถียนเถียนยืนยีเง้ออยู่ที่บริเวณหน้าต่าง เมื่อเห็นสายระโยงระยางเต็มตัวของเสี่ยวเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เสียงฮือๆ

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างงุนงงว่าทำไมเด็กน้อยถึงได้ร้องไห้โฮออกมา

“เถียนเถียน เป็นอะไรไปคะ？”เจียงสื้อสื้อถามขึ้นอย่างอ่อนโยน การผ่าตัดของเสี่ยวเป่าประสบความสำเร็จ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจเหมือนยกก้อนหินออกจากอก

แต่ไม่รู้ว่าทำไมอารมณ์ของเด็กน้อยคนนี้ถึงได้เปลี่ยนแปลงเร็วนัก

“สายระโยงรยางค์เต็มตัวพี่ชายไปหมด เจ็บค่ะ”เถียนเถียนเช็ดคราบน้ำตา

ตอนนี้เสี่ยวเป่ายังสลบไม่สติ เขาไม่เจ็บหรอก แต่คำพูดของเถียนเถียนก็ทำให้ทั้งสองรู้สึกเป็นกังวล

ใช่แล้ว สายระโยงรยางค์ขนาดนั้น คงจะเจ็บน่าดู

“พี่ชายไม่เจ็บหรอก เขานั่งหลับอยู่เลย”เจียงสื้อสื้อปลอบ

“แล้วเมื่อไหร่พี่ชายจะตื่นมาเล่นกับหนูคะ”

เถียนเถียนรู้สึกเบื่อหน่ายกับเตียงผู้ป่วยที่ทำให้พี่ชายลืมตาไม่ขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า“ใกล้แล้วล่ะ”

“ดีจังเลยค่ะ”เถียนเถียนปรบมือ ท่าทางดีใจ

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กู้เนี่ยนโทรมา

“มีเรื่องอะไร？”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินมีพลังมากกว่าปกติ

กู้เนี่ยนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ตั้งสติแล้วตอบกลับว่า“ท่านประธาน จับตัวคนขับรถคู่กรณีได้แล้วครับ”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็เลิกคิ้วขึ้น

“จับตาไว้ให้ดีๆ เขาจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก”

ไม่ว่ารถคันนั้นจะต้องใจหรือไม่ก็ตาม ในเมื่อเขาไม่ทำตามกฎจราจร แล้วยังชนคุณชายน้อยตระกูลจิ้นอีก ถือซะว่าเขาซวยก็แล้วกัน！

“เถียนเถียน เด็กดี”จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน

เถียนเถียนเกาะที่แขนข้างหนึ่งของเขา พลางพูดขึ้นอย่างเป็นผู้ใหญ่ว่า“แดดดี๊ไม่ต้องกลัวนะคะ เถียนเถียนจะอยู่เป็นเพื่อนเองค่ะ เดี๋ยวพี่ชายตื่น พี่ชายก็จะอยู่เป็นเพื่อนแดดดี๊ด้วยเหมือนกันค่ะ”

หลังจากที่ทราบว่าเสี่ยวเป่าเกิดเรื่อง ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ราวกับตกอยู่ในหุบเหว

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเถียนเถียน คิ้วก็แผ่กางออก

“เถียนเถียน เด็กดี”จิ้นเฟิงเฉินเคาะที่หน้าผากของเธอ

เมื่อเห็นว่าแดดดี๊อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว เถียนเถียนก็ดีใจเป็นอย่างมาก พูดขึ้นเบาๆว่า“หม่ามี๊นอนหลับแล้วเหรอคะ？”

เจียงสื้อสื้อหลับตานอนอยู่บนเตียง และไม่ตอบสนองกับเสียงพูดคุยของพวกเขาทั้งสองคน

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเบาๆพลางพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว วันนี้หม่ามี๊เหนื่อยมาก ดังนั้นจะต้องพักผ่อนให้มากๆ”

เถียนเถียนพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ“หนูรู้ค่ะ เวลาที่เราเหนื่อยมากๆก็อยากจะนอน”

“อืม ดังนั้นหม่ามี๊ก็อยากจะนอนหลับแล้ว”

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินที่มองมายังเจียงสื้อสื้อ อ่อนโยนเป็นอย่างมาก

เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสาว่า“ตอนที่หนูเหนื่อยหนูก็อยากนอนเหมือนกันค่ะ แดดดี๊ก็เหนื่อย แดดดี๊ก็อยากจะนอนเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ส่ายหน้า“แดดดี๊ไม่เหนื่อย”

มือน้อยๆของเถียนเถียนลูบไปที่คิ้วของเขา ใบหน้าของเด็กน้อยแสดงถึงความจริงจังออกมาอย่างเห็นได้ยาก

“เหนื่อยสิคะหม่ามี๊บอกว่า หากขมวดคิ้วแสดงว่าเหนื่อยค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินประหลาดใจ เจ้าเด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ

ตอนนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ เพียงแต่ว่าไม่กล้าพักผ่อน และไม่กล้าล้มด้วย เพราะว่าเสี่ยวเป่ากับสื้อสื้อยังต้องการเขา

เขาโอบร่างกายน้อยๆของเธอเข้ามาในอ้อมกอด จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นเบาๆว่า“รอให้หม่ามี๊กับพี่ชายหนูตื่นขึ้นมาก่อน แดดดี๊ค่อยพักผ่อน”

“ได้ค่ะ แดดดี๊ห้ามโกหกหนูนะคะ”เถียนเถียนพนักงานตรวจสอบ

ในใจของจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกอ่อนโยนราวกับกินก้อนเมฆเข้าไปก้อนใหญ่ และสามารถม้วนตัวเป็นเช่นนั้นได้“ได้สิ”