ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 670

บทที่ 670 ห้ามหยุดจนกว่าจะหาเจอ!

หลังจากที่แน่ใจว่าเจียงนวลนวลไม่ได้เสแสร้งขึ้น เธอก็ก้มตัวลง สำรวจลมหายใจของเจียงนวลนวล ยังมีลมหายใจอยู่ ยังตายไม่ได้

จื่อเฟิงกลับไม่รีบร้อน พาเธอไปขึ้นรถอย่างสบายๆ หลังจากนั้นก็ไปส่งเธอที่โรงพยาบาล

ตอนนี้ในใจของจิ้นเฟิงเฉินมีเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น ก็คือค้นหาความจริง แล้วก็พาเจียงสื้อสื้อกลับมา

นอกจากเรื่องนี้แล้ว เรื่องอื่นเขาก็เอาไว้ด้านหลัง

จื่อเฟิงรู้สึกเกลียดชังอย่างมาก ยิ่งรู้สึกว่า พอเจียงสื้อสื้อตายแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็จะเป็นของเธอ

ที่จริงแล้วเธอมั่นใจในตัวเองมากเกินไป แม้แต่ตอนช่วงเวลาที่เจียงสื้อสื้อหายไปนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่เคยมีใจให้เธอเลยแม้แต่นิดเดียว

ต่อให้มีอีกครั้งหนึ่ง ผลลัพธ์ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

แต่ว่าจื่อเฟิงกลับมองไม่ชัด

หลายวันผ่านไป จื่อเฟิงถึงจะมาที่JSกรุ๊ป

เธอยืนมองจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้านหลังอยู่นาน หลังจากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรีบร้อนแล้วก็ผลักประตูเข้ามา

“แย่แล้วค่ะประธานจิ้น เจียงนวลนวลหนีไปแล้ว!”

มือของจิ้นเฟิงเฉินหนุกทันที สีหน้าดูแย่มาก

“เธอว่าไงนะ？”

จื่อเฟิงทั้งร้อนใจและหวาดกลัว จงใจพูดให้ดูน่าสงสารนิดหน่อย

“เจียงนวลนวลหนีไปแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ เพราะว่าฉันไม่ได้จับตาดูเธอให้ดี”

จิ้นเฟิงเฉินปาเอกสารลงกับพื้นทันที และพูดด้วยความโมโห “พวกคนไร้ประโยชน์ คนเยอะขนาดนั้นดูคนคนเดียวไม่ได้ ฉันเลี้ยงพวกแกไว้เพื่ออะไรกัน?!”

จื่อเฟิงไม่กล้าพูดอะไร

เธอรู้จักเวลาจิ้นเฟิงเฉินโมโหดี ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ได้มีการโจมตีอะไรหรอก

“ขอโทษด้วยค่ะ，ประธานจิ้น……”

จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างร้ายกาจมาก “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอหนีไปได้ยังไง?!”

คนป่วยอย่างเจียงนวลนวล แถมยังเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก คนคอยเฝ้าดูเยอะขนาดนั้นเธอหนีไปได้ยังไงกัน?

หัวของจิ้นเฟิงเฉินกำลังจัดการเคลียร์ความรู้สึกนึกคิดอย่างรวดเร็ว แล้วก็จ้องมองไปที่จื่อเฟิง

จื่อเฟิงใจสั่น จิ้นเฟิงเฉินสายตาเฉียบแหลมมาก แววตานั้นทำให้เธอตื่นตระหนก

เธอพยายามตั้งสติให้นิ่ง พยายามควบคุมตัวเองให้สงบและพูดว่า “ครั้งที่แล้วเธอป่วย อาการร้ายแรงมาก ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป ก็เลยส่งเธอไปโรงพยาบาล”

จิ้นเฟิงเฉินเคยบอกแล้วว่า เจียงนวลนวลจะตายไม่ได้ เขาต้องการให้เธอมีชีวิต มีชีวิตแบบตายทั้งเป็น

พึ่งจะพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็มองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น

จื่อเฟิงกัดฟันและพูดต่อ “หลังจากไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ฉันไปจ่ายเงินค่ารักษา ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมานั้นเธอก็แอบหนีไปค่ะ”

เธอคิดว่าคำพูดนี้ไม่ได้มีข้อบกพร่องอะไร

จิ้นเฟิงเฉินมองจื่อเฟิงอย่างตรวจสอบอยู่นาน ตอนที่เหงื่อของเธอออกเต็มหลังนั้น ในที่สุดเขาก็ละสายตาไปจากเธอ

จื่อเฟิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ออร่าของจิ้นเฟิงเฉินนั้นแข็งแกร่งเกินไปแล้ว อยู่ข้างกายเขามานาน แต่เธอก็ยังคงแบกไม่ไหว

“ให้คนไปตามหา！”

จิ้นเฟิงเฉินออกคำสั่งตาย “ห้ามหยุดจนกว่าจะหาเจอ!”

จื่อเฟิงตอบรับ หลังจากนั้นก็พูดด้วยความลังเลว่า “ประธานจิ้นคะ เจียงนวลนวลนั่นอ่อนแอมาก แถมยังป่วยอีก น่าจะสร้างพายุอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำไมถึงต้องตามหาเธอกลับมาให้ได้ด้วยคะ?”

คำถามที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจ ที่จริงแล้วเธอก็แค่อยากรู้ความคิดของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินยกมุมปาก แววตาของเขาไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอแค่เธอมีชีวิตอยู่ ขอแค่เธออยู่ด้านนอก ก็จะเป็นคำขู่ให้สื้อสื้อได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้มีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับเธอแม้แต่นิดเดียว”

จื่อเฟิงกำหมัดแน่น

เพื่อเจียงสื้อสื้อ เพื่อเจียงสื้อสื้ออีกแล้ว!

ทั้งๆที่รู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว เธอยังคาดหวังอะไรอยู่กัน?

จื่อเฟิงรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง แต่ว่ากลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย

“เข้าใจแล้วค่ะ ประธานจิ้น ฉันจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้”