ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 672

บทที่ 627 พวกเขาจะต้องตายทั้งเป็น

ฝู้จิงเหวินส่ายหน้า แล้วพึมพำ “ไม่มีอะไร เมื่อสักครู่นี้ผมได้ยินเสียงเสียบกิ่งไม้ อาจจะหูฝาดไป หรืออาจจะเป็นแมวจรจัดที่เดินผ่านไปมา เราเข้าไปกันเถอะ”

หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปแล้ว ใบหน้าของเจียงนวลนวลค่อยๆ เผยออกมาตรงหลังต้นไม้ใหญ่

เธอมองไปที่ประตูใหญ่ของตระกูลฝู้ด้วยสีหน้าดุร้าย

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงสื้อสื้อตื่นแต่เช้า เธอขึ้นไปชั้นบนไปดูเถียนเถียน แล้วพบว่าเธอยังหลับอยู่

เธอจูบที่หน้าผากของหนูน้อยจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

หลังจากนั้นท่านอาจารย์ก็เรียกตัวฝู้จิงเหวินไป เจียงสื้อสื้อจึงไปที่ห้องหนังสือเพื่อทำงาน

หลังจากออกมาจากห้อง เธอก็ทำความสะอาดบ้าน

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่าง ก็บ่ายแล้ว

หนูน้อยได้ยินเสียง จึงเดินออกมาด้วยเท้าเปล่าพร้อมอุ้มหมอนข้างยูนิคอร์นมาด้วย

ตาของเธอยังมัวๆ เมื่อเธอเห็นเจียงสื้อสื้อ เธอแสดงสีหน้าที่มีความสุขออกมาทันที

“หม่ามี๊!”

เธอวิ่งไปหาเจียงสื้อสื้อ

แต่เจียงสื้อสื้อเพิ่งถูพื้นไป พื้นยังลื่นมาก

เถียนเถียนไม่ทันสังเกตก็สะดุดล้มก้นลงกับพื้น ใบหน้าเล็กของหนูน้อยย่นขึ้นมาแล้วร้องไห้ออกมา

เจียงสื้อสื้อหันกลับไปและรีบเข้าไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมา และลูบหลังเธอและถามอย่างกังวลด้วยความเป็นห่วง

“ล้มโดดที่ไหนบ้างคะ? มันเจ็บมากไหม? ขอโทษทีนะ หม่ามี๊ผิดเอง”

“ก้นค่ะ ฮือๆๆ เจ็บค่ะ...”

หนูน้อยพูดอย่างเศร้าใจ แล้วขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ น้ำตาไหลไม่หยุด เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ

เดิมทีไม่ได้ล้มแรง แต่เธอเพิ่งตื่น อารมณ์ก็ไม่ดีอยู่แล้ว

พอเจียงสื้อสื้อมาใส่ใจมาโอ๋ ก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจมากขึ้นกว่าเดิม

“งั้นเราไปตรวจดูที่โรงพยาบาลกันดีไหม?”

เจียงสื้อสื้อพูดจบ เสียงร้องไห้ของคนในอ้อมกอดก็ชะงัก แล้วอึ้งไป

จากนั้น สีหน้าของเถียนเถียนก็แย่เรื่อยๆ

เธอยืดเท้ากลางอากาศ แล้วดิ้นรนอย่างแรง ตกใจจนร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมอีก “ไม่เอาค่ะ ไม่อยากไป!”

เจียงสื้อสื้อรีบปลอบใจหนูน้อย “ได้ๆ ๆ เราไม่ไปแล้ว พวกเราไปร้านขนมหวานกันดีกว่า”

เจ้าหนูที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็หยุดดิ้นอย่างกะทันหัน

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อพร้อมน้ำตา “จริง....จริงเหรอคะ?”

“อืม เพื่อเป็นการชดเชยความเจ็บปวดที่ก้นของหนูไงคะ”

เจียงสื้อสื้อมองดูสายตาที่เป็นประกายของสายน้อยแล้วพูดอย่างขบขัน

เธอรู้ดีว่าวิธีนี้ได้ผลดีที่สุด

เมื่อเธอได้ยินคำว่าของหวาน เธอก็เลิกงอแงทันที

ไม่นาน เธอแต่งตัวให้เถียนเถียนเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเธอเดินออกมาจากบ้านของตระกูลฝู้แสงแดดส่องผ่านรอยแยกบนยอดไม้และตกลงบนตัวสองแม่ลูกนี้ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานและเดินไปขึ้นรถเมล์

เจียงนวลนวลเห็นเจียงสื้อสื้ออุ้มหนูน้อยออกมา เธอก็รีบตามพวกเธอไปทันที

เธอจ้องมองเถียนเถียนและพบปัญหาบางอย่าง

ทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้หน้าตาเหมือนเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินขนาดนี้? มันทำให้หัวใจของเธอเต้นอย่างแรง

เธอย้อนคิดกลับไปเมื่อสามปีก่อน เจียงนวลนวลนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่เธอผลักเจียงสื้อสื้อตกลงไปในทะเล เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ จากนั้นเธอก็เหงื่อแตกทันที เธอจ้องมองแผ่นหลังของหนูน้อย จนแทบจะจ้องเห็นกระดูกแล้ว

เด็กน้อยคนนี้ก็โชคดีนะ ไม่คาดคิดว่าเธอจะรอดชีวิตพร้อมกับเจียงสื้อสื้อมาได้!

เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เจียงนวลนวลครุ่นคิด แล้วเอามือไปลูบที่ท้องของตนอย่างไม่รู้ตัว

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเด็กที่ยังไม่เกิดของเขาด้วยความเจ็บปวด

สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้หากเธอคิดจะมีลูกอีกครั้ง

ทำไม สิ่งที่เธอต้องการ เจียงสื้อสื้อกลับได้ไปทั้งหมดเลย!

ตอนนี้ เจียงนวลนวลเกลียดชังเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินมากยิ่งขึ้น