ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 675

บทที่ 675 แกไปตายเถอะ

วินาทีถัดไป ดวงตาของหญิงสาวก็ส่องประกายแปลกประหลาดออกมา แววตาของเธอส่องประกายเจิดจ้าไปที่เจียงสื้อสื้อ

สายตาคู่นั้นร้อนรนอย่างมาก และเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พูดไม่ถูก

เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่สบายตัว

ผู้หญิงคนนี้เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มองคนเลยเหรอ? มันรู้สึกทำให้คนขนลุกขึ้นมา

เมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกไม่สบายของเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็เก็บสายตาลงบ้าง

เธอก้มหน้าลงและหดไหล่ลง และกลายเป็นผู้หญิงที่ขี้กลัวอีกครั้ง

ที่ไม่ไกลนัก จื่อเฟิงมองดูภาพนี้ มุมปากของเธอยิ้มขึ้นมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

หลายวันมานี้จื่อเฟิงจับตาดูการกระทำของเจียงนวลนวลอยู่ตลอด รู้ว่าเธอได้สัมผัสกับเจียงสื้อสื้อแล้ว

เกรงว่าวันนี้เธอคงจะลงมือแล้ว

เจียงสื้อสื้อเจ้าโง่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่สงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยรสนิยมของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ทำไมเขาถึงชอบผู้หญิงโง่เง่าแบบนี้!

สามารถหลอกเธอไปได้อย่างง่ายดาย ถ้าตายไปจริงๆ ก็สมควรแล้ว

เป็นแค่ของแบบนี้ ยังจะติดอยู่กับจิ้นเฟิงเฉินไม่ปล่อยมืออีก เธอมีสิทธิ์อะไร?!

ไร้สมองขนาดนี้ ควรจะโดนคนฆ่าตายซะ

เจียงสื้อสื้อไม่คู่ควรกับจิ้นเฟิงเฉินเลย เธอต่างหากเป็นคนที่ยืนเคียงข้างเขา!

แต่คราวนี้เธอคงไม่โชคดีขนาดนั้นแล้ว

เจียงนวลนวล เธออย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ

ตอนนี้เป็นไฟแดง เจียงสื้อสื้อยืนอยู่ข้างทางม้าลายรอข้ามถนน

เจียงนวลนวลค่อยๆ เดินเข้าไปด้านหลังเธอ ดวงตานั้นฉายแววดุร้ายออกมา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตัว และหันกลับไปมอง

เจียงนวลนวลเก็บสีหน้าดุร้ายกลับไปทันที จากนั้นก้มหน้าทำท่าทางน่าสงสาร

“คุณ...”

เจียงสื้อสื้อกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเห็นท่าทางที่เกรงกลัวของเธอ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

คนนี้ดูแปลกๆ แต่ก็พูดไม่ออกว่าแปลกตรงไหน

ใช่แล้ว ดวงตาคู่นั้นเธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เจียงนวลนวลก็ยิ้มให้เธออย่างประจบ และกล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณเป็นคนดีจริงๆ ฉันหามาหลายคนแล้ว พวกเขาไม่ยอมพาฉันไปกินเลย”

“แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เท่านั้นเอง ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร” เจียงสื้อสื้อกล่าวอย่างเฉยเมย

แต่นิ้วของเจียงนวลนวลแทบจะจิกเข้าที่ฝ่ามือ

ใช่ มันเป็นเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเจียงสื้อสื้อ

นั่นเป็นเพราะเธอไม่เคยทนทุกข์ทรมาน และไม่รู้ว่ากินข้าวไม่เคยอิ่มมันรู้สึกอย่างไร

และสำหรับเธอแล้ว ในช่วงเวลาที่ถูกขังไว้นั้น ชีวิตเธอเหมือนตายทั้งเป็น!

ดวงตาของเธอฉายแววโกรธแค้น เจียงนวลนวลยิ้มได้น่าแปลกมาก

“แต่ก็ขอบคุณนะ สำหรับฉันแล้ว นี่เป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่”

เจียงสื้อสื้อมองท่าทางน่าสงสารของเธอ ความสงสัยในใจก็ค่อยๆ จางหายไป

บางทีเธออาจจะระแวงมากไป เธอเป็นแค่คนน่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้นเอง

บางทีอาจจะเจออะไรบางอย่างมา ดูเธอผอมมากขนาดนั้นแล้วน่าสงสารมาก

เหลือเวลาอีก 9 วินาที...

เจียงสื้อสื้อจ้องไปที่ตัวเลขบนสัญญาณไฟโดยไม่รู้ตัว จึงไม่ได้เห็นว่าเจียงนวลนวลที่อยู่ข้างหลังเธอ แสดงสีหน้าน่าขนลุกออกมาอีกครั้ง

ทันใดนั้น เธอก็ผลักหลังของเจียงสื้อสื้ออย่างแรง และพูดอย่างดุเดือดว่า “เจียงสื้อสื้อ ไปตายซะ!”

เจียงสื้อสื้อไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกผลักไปทางม้าลาย

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เมื่อสักครู่นี้ยังมีใบหน้าที่น่าสงสารอยู่นั้น ขณะนี้ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวและดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด น่ากลัวยิ่งกว่าผีร้ายที่มาจากนรกเสียอีก

เธอมองผิดไปเหรอ? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เจียงนวลนวลยิ้ม แต่กลับยิ้มจนน่าสยด เธอตะโกนใส่เจียงสื้อสื้ออย่างบ้าคลั่ง “ไปตายซะ ไปตายซะ นังสารเลว!”

รถบรรทุกขนาดใหญ่ขับตรงมาอย่างรวดเร็ว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจมาก ดวงตาของเธอหดลงเล็กน้อย

ดิ้นรนที่จะลุกขึ้นและหลีกหนีไป แต่เธอลุกขึ้นมาในทันทีไม่ได้