ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 678

บทที่ 678 เรื่องครั้งนี้ยังไม่จบ

แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้บอกเธอว่าเขาส่งคนไปปกป้องเธอ

เจียงสื้อสื้อ เข้าใจความหมายของคำพูดของจิ้นเฟิงเฉินทันที

เธอขมวดคิ้วและถามว่า: “คุณรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือ? หรือว่าผู้หญิงคนนั้นรู้จักฉันมาก่อน”

ฝู้จิงเหวินที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ สีหน้าก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมา

“เมื่อก่อน เธอเคยมีความแค้นกับเราทั้งสองคน และต้องการทำร้ายคุณมาตลอด”

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายให้ฟัง

เจียงสื้อสื้ออยากถามรายละเอียดเพิ่มเติม จิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนเรื่อง

“แต่เธอตายไปแล้ว หลังจากผลักคุณเสร็จ เธอก็ถูกรถชน มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ถ้าตำรวจมาถามก็อย่ากังวล”

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ตกตะลึงอย่างมาก

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินอธิบายเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ลูกน้องรายงานให้ฟังอย่างสั้นๆ

เจียงสื้อสื้อตะลึงกับเรื่องราวที่พลิกเช่นนี้

อารมณ์ที่ซับซ้อนเกิดขึ้นอย่างแผ่วเบาในใจของเธอ และเธอไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์แบบไหน

ทันใดนั้นห้องพักผู้ป่วยก็เงียบลง

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่มองที่สีหน้าของเจียงสื้อสื้อ เขาก็กังวลเล็กน้อย

เขากลัวว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้เธอมีความทรงจำที่เลวร้ายหลงเหลือไว้

เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก และหลังจากที่ได้เห็นกับตาว่าเจียงสื้อสื้อไม่เป็นอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็จากไปอย่างเงียบๆๆ

ก่อนไป เขาให้บอดี้การ์ดสองสามคนอยู่ดูแลเธอ กำชับว่าต้องติดตามเธอไป และคอยปกป้องเธอจากอันตราย

หากเกิดเรื่องอะไร ก็ใช้ชีวิตมาชดใช้คืน

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดไม่กล้าที่จะละเลย

จากนั้นหมอก็มาตรวจร่างกายให้เจียงสื้อสื้อ

เห็นเธอไม่เป็นอะไรร้ายแรง จึงไม่ได้หยุดความคิดของพวกเขาที่อยากออกโรงพยาบาล เพียงแค่กำชับเธอให้กลับมาล้างแผลที่โรงพยาบาล

เมื่อกลับมาถึงบ้านของตระกูลฝู้ ก็สายเกินไปแล้ว

เมื่อเจียงสื้อสื้อและฝู้จิงเหวินเข้ามาในบ้าน แม่ของฝู้จิงเหวินก็เข้ามาต้อนรับพวกเขาทันที

เธอดึงแขนของเจียงสื้อสื้อและถามด้วยความกังวล

“สื้อสื้อ หนูโอเคมั้ย? มันเจ็บตรงไหน? หมอเช็กให้หรือยัง?”

พ่อฝู้เองก็กังวลอย่างมาก จึงกล่าวเสริมว่า “ออกไปข้างนอกก็เจอเรื่องโชคร้ายแบบนี้เลย หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

หลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากของฝู้จิงเหวิน ผู้อาวุโสสองก็เป็นห่วงเจียงสื้อสื้ออย่างมาก

หลังจากที่ได้เห็นว่าเจียงสื้อสื้อสบายดี พวกเขาจึงโล่งอก

เธอรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนชราทั้งสองคนเป็นห่วงตัวเอง เจียงสื้อสื้อพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “พ่อคะแม่คะ หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ”

“เจ้าเด็กนี่ ออกไปนอกบ้านก็ไม่รู้จะระวังตัวเลย” คุณฝู้บ่น

“ยังดีที่ครั้งนี้ไม่เป็นอะไร แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าแม่ฝู้เป็นห่วงตน เธอก็อุ่นใจขึ้นมา

เธอเกลี้ยกล่อมด้วยอารมณ์ดี “แม่ไม่ต้องกังวลนะ ไม่มีครั้งต่อไปแล้วค่ะ ต่อไปหนูจะระวังนะคะ”

"สื้อสื้อ...” แม่ฝู้ยิ้มอย่างจนปัญญา แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

เรื่องครั้งนี้ทําให้แม่ฝู้รู้สึกกลัวจริงๆ เธอดึงเจียงสื้อสื้อมาแล้วกําชับว่า “สองสามวันมานี้เธออย่าออกไปข้างนอกเลย อยู่บ้านเป็นเพื่อนเถียนเถียน เด็กคนนั้นคิดถึงเธอมากๆ เลยนะ”

เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนี้ เจียงสื้อสื้อจึงไม่มีอารมณ์ที่จะออกไปข้างนอกอีก จึงตอบตกลง

แม่ฝู้ดึงเจียงสื้อสื้อไปอีกครั้ง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกพ่อฝู้ห้ามไว้

เมื่อคิดถึงว่าเจียงสื้อสื้อเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล ร่างกายของเธออาจจะไม่ค่อยแข็งแรง

พ่อฝู้พูดขึ้นมาว่า “เอาล่ะ คุณก็อย่าวุ่นวายกับเธอเลย สื้อสื้อเองก็เหนื่อยแล้ว คุณปล่อยเธอไปพักผ่อนเถอะ”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไรค่ะ พ่อคะหนูไม่เหนื่อยค่ะ”

เธอก้มตัวลงอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา คิดไม่ถึงจริงๆ เลยว่าเจ้าน้อยจะมาที่บ้านตระกูลฝู้

“เสี่ยวเป่า หนูมาทําอะไรที่นี่?”

“หนูคิดถึงแม่ค่ะ” เสี่ยวเป่ายอมรับอย่างซื่อสัตย์

เขากอดคอของเจียงสื้อสื้อไว้ คิดไปคิดมา เขาหอมแก้มของเจียงสื้อสื้อ

เสี่ยวเป่าเป็นห่วงเจียงสื้อสื้อ กลัวว่าเธออุ้มตนไว้นานแล้วจะเหนื่อย

เขาจึงลงมาเอง และไปนั่งข้างๆ อย่างดี

แม่ฝู้รู้ว่าเจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่าสนิทสนมกันมาก เธอให้คนรับใช้เตรียมผลไม้มา แล้วเธอก็เอาไปวางตรงหน้าเสี่ยวเป่าด้วยตัวเอง

“เสี่ยวเป่ากินผลไม้หน่อยสิ”

“ขอบคุณครับคุณยายฝู้”

เสี่ยวเป่าหยิบลูกแพร์ชิ้นหนึ่งมา แล้วกล่าวขอบคุณอย่างเชื่อฟัง

ต่อหน้าคนนอกเสี่ยวเป่ามีมารยาทเสมอ มารยาทนี้รักษาความสมบูรณ์แบบของตระกูลจิ้น ไม่มีจุดผิดพลาดให้คนอื่นได้เห็นเลย

แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่พ่อและแม่ของฝู้จิงเหวินได้เจอเสี่ยวเป่า แต่เสี่ยวเป่าเชื่อฟังและฉลาด พวกเขาถามอะไรเขาก็ตอบอย่างนั้น

หน้าตาก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ทั้งสองไม่สามารถเกลียดเขาได้เลย

เขาส่งลูกท้อให้เสี่ยวเป่า1ลูก พ่อฝู้ถามเขาว่า “เสี่ยวเป่ามาเยี่ยมสื้อสื้อหรือ?”

"ใช่ครับ" เสี่ยวเป่าตอบอย่างจริงจัง

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงสื้อสื้อและจับแขนเสื้อของตนไว้แล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า “หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ? ผมได้ยินว่าพ่อบอกว่าหม่ามี๊เกือบจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

ผมอยากมาเยี่ยมครับ แต่แดดดี๊ไม่ยอม ผมอ้อนวอนนานมากครับแดดดี๊ถึงปล่อยผมออกมา”

น้ำเสียงของเสี่ยวเป่าฟังดูน่าสงสาร ดวงตาของเขาคำคล้ำเล็กน้อย คิดว่ามีหลายวันพักผ่อนไม่เพียงพอ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกปวดใจราวกับว่าหัวใจของเขาถูกน้ำร้อนลวก

"เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงตำหนิตัวเองเล็กน้อยว่า “หม่ามี๊ไม่เป็นอะไรมาก แต่ร่างกายของเสี่ยวเป่าเพิ่งจะหายดี ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”