ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 740

บทที่ 740 แด๊ดดี้เป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก

บนใบหน้าของข่ายสื้อลินมีรอยยิ้มเย็นชาอยู่ตลอด สายตาที่มองไปที่ฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยการถามอย่างเจาะลึก

ได้ยินอย่างนั้น ฝู้จิงเหวินมองไปที่เธออย่างระแวง

ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้บอกว่าแบคทีเรียจะทำอันตรายต่อเจียงสื้อสื้อ ตอนนี้มาบอกว่าผลกระทบน้อยอีก

เขาไม่รู้จริงๆว่าควรจะเชื่อประโยคไหนของเธอ

แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ในใจของฝู้จิงเหวิน ร่างกายของเจียงสื้อสื้ออันตรายหรือปลอดภัยเป็นที่หนึ่งตลอดมา

นึกถึงเช้าวันนี้ที่ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อไม่มีเลือดฝาด ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ

คำพูดที่พูดออกมาก็อดไม่ได้ที่จะเฉียบขาดมาก “แบบนี้ดีที่สุด ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะให้ชดใช้เป็นสองเท่าอย่างแน่นอน!”

สีหน้าอึมครึมอารมณ์ไม่ดี สายตาที่มองไปที่ข่ายสื้อลินดุร้ายโหดเหี้ยมขึ้นมา

ยิ่งเขามีท่าทีแบบนี้ ข่ายสื้อลินก็ยิ่งพอใจ

คนที่ใจมีพันธนาการควบคุมได้ง่ายที่สุด

ข่ายสื้อลินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองไปที่ฝู้จิงเหวินอย่างแฝงความหมายไม่ชัดเจน มุมปากที่พราวเสน่ห์ยกขึ้นบางๆ พูดว่า “เป็นเรื่องจริงแน่นอน พวกเราเป็นพันธมิตรร่วมกัน โดยธรรมชาติแล้วเราต้องไว้ใจซึ่งกันและกัน”

เส้นเลือดที่หน้าผากของฝู้จิงเหวินก็ขึ้นมาในทันที ชี้นิ้วไปที่ข่ายสื้อลิน พูดอย่างโหดเหี้ยมาว่า “ดีที่สุดเธอควรจะรับประกันว่าคำที่เธอพูดเป็นความจริง ถ้าหากว่าทำให้เจียงสื้อสื้อเจ็บปวดแม้แต่นิดเดียว ฉันจะให้เธอได้ชิม รสชาติของการตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!”

เรื่องนี้เขาสะเพร่าเองจริงๆ ไม่งั้นคงมีเหตการณ์อย่างในวันนี้

“วางใจเถอะ มันจะไม่เกิดขึ้นจริงๆ”

ข่ายสื้อลินรู้ว่าบังคับเขาอย่างรุนแรงจริงๆ เขาสามารถทำอะไรออกมาก็ได้

เมื่อถึงเวลาก็ทำแผนของตัวเองให้ยุ่งเหยิง ผลกำไรที่ได้รับไม่สามารถชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้นได้

“จำคำพูดของเธอไว้”

ฝู้จิงเหวินมองข่ายสื้อลินอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต และก็ก้าวเร็วๆออกไป

มองหลังของเขาที่ออกไป บนหน้าของข่ายสื้อลินก็แสดงความหมายลึกซึ้งออกมา

การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในบ้าน ไม่รู้ทำไมถึงมักจะรู้สึกอึดอัดใจ เหมือนมีคนบีบหัวใจของเธอเอาไว้อย่างนั้น

ผ่อนคลายอยู่นานก็ไม่ดีขึ้น คาดไม่ถึงว่ารู้สึกว่าแขนขาไม่มีแรงอย่างช้าๆ

แต่ว่า เพื่อไม่ให้แม่ฝู้มองออกว่ามีอะไรผิดปกติ จะได้ไม่ต้องกังวล

เจียงสื้อสื้ออยู่ในห้องครัว ยืนอยู่ข้างๆแม่ฝู้ พยายามทำเท่าที่จะทำได้

แม่ฝู้เห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อไม่ค่อยจะดี ตามปกติที่เตรียมไว้ก็มากขึ้นกว่าเดิม

“สื้อสื้อ วันนี้เธอกินเยอะๆหน่อย ช่วงนี้เธอผอมลงไปมาก ไม่สามารถทำแบบนี้กับร่างกายต่อไปได้อีก”

เวลาทานข้าว แม่ฝู้คีบน่องไก่ไปวางไว้ในชามของเจียงสื้อสื้อ

“ขอบคุณค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มและพูด

เมื่อเผชิญหน้ากับการถามของแม่ฝู้ เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้พูดอะไร

แม่ฝู้เห็นเจียงสื้อสื้อเป็นแบบนี้ ก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

ถามขึ้นมาในทันที “สุดสัปดาห์นี้เธออย่าไปไหน แม่จะทำอาหารอร่อยๆให้เธอ เถียนเถียนด้วย ให้ฉันดูและพวกเธอแม่ลูก ถ้าให้คนอื่นเห็นแบบนี้ จะคิดว่าพวกเราตระกูลฝู้โหดร้ายกับลูกสะใภ้”

รับรู้ได้ถึงความห่วงใยอย่างมากของแม่ฝู้ เจียงสื้อสื้อก็ลำบากที่จะปฏิเสธ ทำได้เพียงตอบว่า “ค่ะ งั้นต้องรบกวนคุณแม่แล้ว”

บนใบหน้าขาวผ่องรูปไข่ของเจียงสื้อสื้อ ในเวลานี้สีหน้าก็ไร้เรี่ยวแรง