ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 744

บทที่744 มีคนฉีดยา

หนูน้อยที่กำลังร้องไห้จ้า ได้ยินดังนั้นเสียงของเธอก็หยุดลงและมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

หนูน้อยกะพริบตาโตและรู้สึกกระวนกระวาย

“จริงเหรอคะ? เดี๋ยวหม่ามี๊ก็ฟื้นเหรอคะ?”

เมื่อเห็นความไม่ไว้วางใจอย่างลึกซึ้งในดวงตาของหนูน้อย จิ้นเฟิงเฉินจึงหยิบกระดาษขึ้นมาเช็ดจมูกของหนูน้อยและพูดกับเธอด้วยเสียงต่ำ “แน่นอนสิ เถียนเถียนไม่เชื่อที่แด๊ดดี้พูดเหรอ? แด๊ดดี้เคยหลอกหนูเหรอ?”

หนูน้อยใช้ความคิดจากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “แด๊ดดี้ไม่เคยหลอกเถียนเถียนค่ะ”

พูดแล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มและจับหน้าผากของหนูน้อยและพูดอย่างอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้นเถียนเถียนไปรับพี่ชายที่คลาสเรียนพิเศษกับคุณลุงกู้ได้ไหม ไม่แน่นะกลับมาหม่ามี๊อาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้”

หนูน้อยสูดจมูกแดงๆ ของเธอแล้วพูดอย่างอ่อนหวาน “ค่ะ”

เมื่อเห็นเธอเห็นด้วย จิ้นเฟิงเฉินก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

“กู้เนี่ยน พาเถียนเถียนไปหาเสี่ยวเป่าที”

ก่อนไป หนูน้อยยังมองพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ

เป็นจิ้นเฟิงเฉินที่ต้องปลอบอยู่สักพักแล้วจะยอมไปกับกู้เนี่ยน

หลังจากทั้งสองคนไปแล้ว ห้องคนไข้ก็เงียบสงบลงในทันใด

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หน้าเตียงและมองเจียงสื้อสื้ออย่างคาดการณ์

เดิมทีผิวของเธอก็ขาวมากอยู่แล้ว แต่เมื่อเธอล้มป่วยภายใต้แสงแดดในตอนบ่ายเธอก็ซีดและโปร่งใสเข้าไปอีก

เนื่องจากมีไข้จึงมองเห็นเส้นเลือดสองสามเส้นชัดเจน

ด้วยผ้าขนหนูบนหน้าผากของเธอ คิ้วของเธอขมวดแน่นและเธอก็เหงื่อออก

เข็มถูกสอดเข้าไปที่หลังมือของเธอและยาเหลวใสก็ค่อยๆ ไหลเข้าไปตามเส้นเลือดสีเขียว

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง เขาหยิบผ้าขนหนูออกจากหัวของเธอและเปลี่ยนน้ำเป็นครั้งคราว

และวางกลับไว้บนหน้าผากของเธออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

การกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับมีความอดทนอย่างมากมาย

ช่วงเวลาผ่านเลยไป

อีกฟากหนึ่งหลังหนูน้อยได้เจอกับเสี่ยวเป่าแล้ว ในที่สุดก็มีคนที่สามารถแบ่งปันความกังวลใจด้วยได้

จมูกที่ตีบตัน ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเสี่ยวเป่า

เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เสี่ยวเป่าฟัง

“พี่ชาย ถึงพ่อจะบอกว่าหม่ามี๊จะฟื้นในไม่ช้า แต่ว่า ครั้งก่อน คุณย่ากับหม่ามี๊ก็เป็นแบบนี้ นอนอยู่ในโรงพยาบาลตั้งนาน ถ้าหากหม่ามี๊ไม่ฟื้น พวกเราจะทำยังไง...เถียนเถียนกลัว”

เถียนเถียนพูดทั้งน้ำตาที่หยดแหมะๆ

เมื่อเห็นเถียนเถียนร้องไห้แบบนั้น ในใจเสี่ยวเป่าก็เป็นกังวลเช่นกัน

แต่ในฐานะพี่ชาย เขาไม่สามารถจะตื่นตระหนกและทำได้เพียงปลอบใจเธออย่างหนักแน่น “แด๊ดดี้บอกว่าไม่เป็นไรก็ต้องไม่เป็นไร พวกเราต้องเชื่อแด๊ดดี้ อย่าเพิ่งตกใจ ตอนนี้พี่จะพาเธอไปหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาลนะ”

พูดแล้วเสี่ยวเป่าก็ทวงถามกู้เนี่ยน “ลุงกู้ครับ พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

กู้เนี่ยนรับคำแล้วทั้งสามก็มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง

เมื่อเข้าไปในห้องพักคนไข้ หนูน้อยกับเสี่ยวเป่าอยู่ตรงหน้าเตียงและเฝ้าอยู่ข้างเตียงเจียงสื้อสื้อทั้งสองด้าน ขมวดคิ้วและถามจิ้นเฟิงเฉิน “พ่อฮะ หม่ามี๊เป็นยังไงบ้าง?”