ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 749

บทที่749 ฉันคือโม่เหยีย

เสี่ยวเป่าวางนมร้อนไว้บนโต๊ะแล้วพยุงเจียงสื้อสื้อแล้วพูดเบาๆ “แด๊ดดี้บอกว่าดื่มนมร้อนแล้วจะอารมณ์ดี หม่ามี๊ดูเหมือนไม่มีความสุข ดื่มนมสักแก้วแล้วจะดีแน่ ๆ!”

ระหว่างที่พูด เสี่ยวเป่าก็ส่งนมให้เธอ

เจียงสื้อสื้อรับมันและจิบอย่างเอร็ดอร่อย ทันใดนั้นกระแสความอบอุ่นก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ

มองไปที่เสี่ยวเป่าด้วยดวงตาที่ส่องประกายยิ้มและชื่นชม “ดื่มแล้วอารมณ์ดีขึ้นมากเลย เสี่ยวเป่าเก่งจริงๆ!”

“แค่หม่ามี๊มีความสุขก็พอฮะ”

เสี่ยวเป่ายิ้มพร้อมดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์

เจียงสื้อสื้อดื่มนมที่เหลือจนหมดแล้วมุมริมฝีปากยกยิ้ม “ขอบคุณจ้ะเสี่ยวเป่า”

เสี่ยวเป่าเอียงศีรษะและมองไปที่เจียงสื้อสื้อ “หม่ามี๊ ผมเล่านิทานให้ฟังไหมฮะ?”

“เอาสิจ๊ะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วลูบหัวเสี่ยวเป่าเบาๆ

“กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าชาย...”

แต่พอเล่าไปๆ ตาของเสี่ยวเป่าก็ปิดลงและเถียนเถียนก็หลับอยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบของเด็กน้อยทั้งสองเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอบอุ่น

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เด็กๆ ในอ้อมกอดสักพักก็รู้สึกง่วงและหลับไปอีกครั้ง

ในคฤหาสน์ของตระกูลจิ้นในที่สุดบรรยากาศก็คลี่คลายลงและเมื่อการมาถึงของโม่เหยียก็ตึงเครียดอีกครั้ง

โม่เหยียลงจากรถและเดินไปที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้นด้วยความเร่งรีบ

จิ้นเฟิงเฉินได้สั่งให้พ่อบ้านไว้ก่อนหน้านี้ โม่เหยียจึงถูกพาไปพบจิ้นเฟิงเฉินทันทีที่มาถึง

“คุณชาย”

เมื่อมาถึงห้องหนังสือโม่เหยียก็กล่าวด้วยความเคารพ

“อือ ลำบากนายแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินตบบ่าโม่เหยียเป็นการแสดงออกของเขาแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างมากและเขาก็ตรงไปที่ประเด็น “นายมีความรู้เรื่องเชื้อแบคทีเรียไหม?”

โม่เหยียลังเลครู่หนึ่งและคิด “แบคทีเรียกับไวรัสมีความคล้ายคลึงกัน หากในด้านของการวิจัย ก็พอมีอยู่บ้างครับ ตรวจร่างกายของคุณหญิงอีกรอบ ผมจะลองวิเคราะห์โครงสร้างของเชื้อ จากนั้นค่อยคิดหามาตรการรับมือ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและรู้สึกวางใจได้เปราะหนึ่ง

ถ้าหากแม้แต่โม่เหยียก็ยังหมดหนทาง อย่างนั้นก็คงไม่มีทางแล้ว

สถาบันของโม่เหยียถือว่าเป็นสถาบันระดับโลก

จุดสนใจหลักคือการวิจัยเกี่ยวกับไวรัส

หลังจากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็พาโม่เหยียขึ้นไปชั้นบน

เข้าไปในห้อง เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนตื่นแล้วและยังอยู่พิงเธอทั้งซ้ายและขวา

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อยังซีดขาวเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดจากับเด็กทั้งสองอย่างมีความสุข

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในบ้านและตกลงบนแก้มขาวของเจียงสื้อสื้อราวกับว่าให้แสงสว่างอันอบอุ่นแก่เธอทำให้จิ้นเฟิงเฉิน ตกใจไปชั่วขณะ

เกิดความรู้สึกแปลกในใจ

ไม่ว่าจะต้องเสียอะไร เขาจะต้องทำให้เจียงสื้อสื้อกลับมาแข็งแรงให้ได้!

จิ้นเฟิงเฉินระงับอารมณ์และก้าวเข้าไป “สื้อสื้อ เขาคือโม่เหยีย หมอที่ผมเชิญมา เขามีงานวิจัยเกี่ยวกับเชื้อโรคมากมาย”

จิ้นเฟิงเฉินหันไปเล็กน้อยและแนะนำโม่เหยียและบรรยายคุณสมบัติของเขาให้เจียงสื้อสื้อฟัง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อ ต้องรบกวนคุณแล้ว”

เป็นครั้งแรกของเจียงสื้อสื้อที่ได้เจอโม่เหยีย ย่อมรู้สึกเก้กังเล็กน้อย

พูดจบเธอก็พยายามที่จะลุก

แต่ร่างกายกลับไม่มีแรง จิ้นเฟิงเฉินพยุงแขนเธอให้เธอนั่ง

โม่เหยียยิ้มให้เจียงสื้อสื้อแล้วกล่าวทักทายอย่างสุภาพ “คุณหญิงสวัสดีครับ ผมชื่อโม่เหยีย”

น้ำเสียงนั้นคุ้นเคยไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอเขา