ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 784

บทที่784 กลับประเทศ

สีหน้าของเขาช่างยากที่จะอธิบาย เจียงสื้อสื้อจึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อ ทำให้อารมณ์ของจิ้นเฟิงเฉินดีขึ้นมากไม่น้อย

แม่จิ้นกำชับจิ้นเฟิงเฉินว่าจะต้องพาเจียงสื้อสื้อกลับไปด้วยให้ได้ เนื่องจากเป็นครอบครัวเดียวกันก็จะต้องอยู่ด้วยกัน

แต่คำตอบของจิ้นเฟิงเฉินนั้นสองแง่สองง่าม

หลังจากที่สนทนากับคนในครอบครัวอยู่สักพัก ก็ปิดวิดีโอคอลลง

“สื้อสื้อ คุณกลับไปกับผมได้ไหม？”

จิ้นเฟิงเฉินยังไม่แน่ใจว่าในใจลึกๆของเธอคิดอย่างไร และเขาก็ไม่อยากจะไปบีบบังคับเธอให้ทำในเรื่องที่ไม่ชอบ

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดอยู่สักครู่ อย่างไรเสียที่ประเทศฝรั่งเศสก็ไม่มีอะไรที่เธอต้องเป็นห่วงกังวล จึงได้พยักหน้าตอบรับ

เมื่อเห็นว่าเธอตอบรับแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ดีใจเสียจนเอื้อมมือไปโอบกอดเธอเข้ามา

อ้อมกอดที่มาโดยกะทันหันเมื่อสักครู่ทำให้เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก จึงได้เอื้อมมือไปโอบกอดคอของจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้แน่น

เด็กน้อยทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงเมื่อเห็นดังนั้นก็ดีใจเสียจนตบมือดังลั่น

หลังจากหมุนไปอยู่หลายรอบ ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็วางเจียงสื้อสื้อลง ความตื่นเต้นดีใจในดวงตาของเขาไม่อาจจะปิดกั้นเอาไว้ได้

เจียงสื้อสื้อหันไปมองค้อนเขา หลังจากนั้นเดินกลับไปบนเตียงด้วยอาการหน้าแดง

ผู้ชายคนนี้นี่จริงเลย ชอบทำเรื่องกะทันหันแบบนี้อยู่เรื่อย

แต่ในใจของเธอลึกๆนั้นกลับหวานราวกับน้ำผึ้ง

หลังจากนั้นไม่นาน จิ้นเฟิงเฉินก็รีบจองตั๋วเครื่องบินโดยทันที เขาไม่รีรอหรือครุ่นคิดอะไรอีก กลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะเปลี่ยนใจ

เช้าวันต่อมา ในขณะที่เถียนเถียนยังไม่ทันจะตื่นนอนก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินอุ้มไปยังสนามบินแล้ว

หลังจากระยะทางอันแสนยาวไกลสิ้นสุดลง ทุกคนก็เดินทางมาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย

จิ้นเฟิงเหราพาส้งหวั่นชีงมารับพวกเขาทั้งสี่คน หลังจากพบหน้ากันพวกเขาก็ได้โอบกอดให้หายคิดถึงจากนั้นจึงขับรถกลับไปยังตระกูลจิ้น

เมื่อแม่จิ้นที่ไม่ได้พบกับหลานชายและหลานสาวมาเป็นเวลานานเธอก็ดีใจมาก

จนกระทั่งลืมผู้ใหญ่สองคนไปเสียสนิทเลย เธอได้แต่อุ้มเด็กน้อยทั้งสองคนไม่ยอมปล่อย

จิ้นเฟิงเฉินเห็นดังนั้นก็ประหลาดใจยิ่งนัก ว่ากันว่าย่าหลานมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด ประโยคนี้เหมาะสมที่จะใช้กับพ่อแม่ของเขาดีจริง

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกัน หากว่าอยากได้อะไรก็ตกลงทันที อย่าว่าแต่เวลาที่นานขนาดนี้ คิดว่าพวกเขาคงจะคิดถึงตั้งแต่แรกจนทนไม่ไหวแล้ว

พ่อจิ้นมองไปยังทั้งสองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “กลับมากันแล้วเหรอ”

เจียงสื้อสื้อรีบเข้าไปทักทายจากนั้นเดินตามจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปด้านใน

ส่วนด้านนี้ แม่จิ้นยังคงชื่นชมเอ็นดูเด็กทั้งสองไม่หยุด

“เสี่ยวเป่า หลานรักของย่ามาให้ย่าดูหน่อยซิว่าสูงขึ้นหรือเปล่า โอ้โห！น่ารักจังเลย ย่าทนไม่ไหวแล้วเนี่ย”

“เถียนเถียน มานี่เร็ว โอ้โหหลานสาวที่รักของย่า！”

แม่จิ้นลูบคลำหลานรักทั้งสองคนตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไม่อยากจะวางมือลงจริงๆ

เด็กน้อยทั้งสองก็ค่อนข้างจะเชื่อฟัง ถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น ทำให้แม่จิ้นคลายกังวลไปมากทีเดียว

หลังจากที่ย่าหลานทั้งสามคนโอบกอดกันอยู่สักพัก แม่จิ้นจึงได้จูงมือทั้งสองคนเดินมานั่งลงที่โซฟา

เธอมองไปรอบๆแล้วพูดขึ้นว่า “ดีจริงๆเลย ครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้สิถึงจะดี ตอนนี้ เราแค่รอเจ้าตัวน้อยในท้องหวั่นชีงออกมา”

ทุกคนพากันยิ้มตามเธอ ส้งหวั่นชีงนำมือลูบไปที่ท้องโดยสัญชาตญาณและยิ้มออกมา

เถียนเถียนมองดูส้งหวั่นชีงด้วยความประหลาดใจและถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “คุณอาคะ เถียนเถียนได้ยินหม่ามี๊บอกว่า ในท้องของคุณอามีเบบี๋ หนูจะได้เป็นพี่สาวแล้ว