ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 812

บทที่ 812 เป็นฝู้จิงเหวิน!

ความจำของเบอร์เกนดีจนน่ากลัวมาก ถ้าเกิดเป็นคนที่เคยเจอมาก่อน ไม่มีทางที่จะจำไม่ได้

อีกอย่าง การเปิดตัวบริษัทยาคราวนี้สำคัญมาก คำเชิญนั้นเขาเป็นคนเชิญเอง

ถ้างั้น คนตรงหน้านี้......เป็นใคร?

ก็ได้จบบทสนทนาในการพูดคุย เขาก็ได้รีบเดินไปทางจิ้นเฟิงเฉินกับกู้เนี่ยน

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยกแก้วไวน์ของตัวเองอย่างสุภาพ “ทั้งสอง ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลามางานเลี้ยงคืนนี้”

ตอนที่เบอร์เกนเดินเข้ามาใกล้นั้น ทั้งสองคนก็รู้สึกตัว

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เปลี่ยนสีหน้าของตัวเองแบบไม่ให้รู้ตัว ยิ้มเรียบๆ “คุณเบอร์เกนเกรงใจไปแล้วครับ”

วาจามีมารยาท ท่าทางมีสุภาพ บรรยากาศสง่า เหมือนคุณชายตระกูลผู้ดี

นี่ยิ่งทำให้เบอร์เกนเดาไม่ออกเข้าไปอีก ในใจนั้นก็ได้มีแต่ความสงสัย ยิ้มพูด “ผมก็อายุเยอะแล้ว ช่วงนี้ความจำก็ไม่ดี ไม่ทราบว่าคุณเป็นคุณชายตระกูลไหนครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดออกไป “มาจากตระกูลอานเตอร์เล่ แต่ว่าผมเป็นรุ่นหลังของคุณอานเตอร์เล่ เพราะว่าท่านสุขภาพไม่ดี และก็ไม่อยากที่จะพลาดงานเลี้ยงของคุณ ก็ได้ให้ผมมาเป็นตัวแทนของท่านก่อนครับ”

พูดจบ เขาก็ได้บอกให้กู้เนี่ยนเอาของขวัญให้

“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เล็กไปหน่อย เป็นการแสดงน้ำใจของคุณอานเตอร์เล่ครับ”

เบอร์เกนก้มหน้ามองของขวัญ เป็นของเก่าที่มีราคามาก ราคาไม่ใช่น้อยๆ

ก็ได้รับมาด้วยความดีใจ เขาพูดออกไปแบบนั้นก็ได้ทำให้ความสงสัยเล็กน้อยของเบอร์เกนได้หายไป

เพราะงั้น ก็ได้หาข้ออ้างเดินออกไป “คุณอานเตอร์เล่เกรงใจแล้วครับ หวังว่าพวกคุณจะสนุกนะครับ งั้นผมขอตัวก่อนแป๊บหนึ่งครับ”

รอให้เบอร์เกนเดินออกไป รอยยิ้มบนหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ค่อยๆ หายไป นิ้วที่ได้จับขาแก้วไวน์นั้นก็ได้แรงขึ้น เล็บที่ได้ตัดอย่างเรียบร้อยก็ได้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว

ถึงแม้ว่าสิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดดูดีมาก ทำให้คนนั้นจับผิดไม่ได้ แต่ว่าเบอร์เกนก็ยังไม่เชื่อใจเขา

เขาเป็นคนที่ขี้สงสัย ยอมที่จะระวังตัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดอะไร ก็ได้เดินไปแล้วสั่งลูกน้องไปว่า “จับตามองสองคนนั้นไว้”

ลูกน้องก็ได้ตกลง ก็ได้ทำตัวกลมกลืนไปกับพวกเขาเงียบๆ

ชายสองคนที่นั่งบนโซฟาในที่ที่ไม่ไกลนัก มองดูแล้วเหมือนได้พูดคุยกันไป มองผู้หญิงในงานแล้วก็พูดคุย

แค่ความจริงนั้นสายตาก็ได้จ้องไปที่จิ้นเฟิงเฉินตลอด ไม่ละสายตา

หน้าตาของชายทั้งสองคุ้นๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ย้อนคิดไปสักพัก เหมือนว่าเป็นสองในลูกน้องของเบอร์เกนเมื่อกี้

จิ้นเฟิงเฉินแกล้งทำเป็นมองไปเจอเข้ากับสายตาพวกเขา ความเยือกเย็นในแววตานั้นทำให้สองคนนั้นหดถอยเล็กน้อย

บรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็ได้เก็บอาการไปบ้าง

จ้องมองกับทั้งสองสักพัก มุมปากก็ได้ยิ้มขึ้น ถึงว่าเป็นการทักทายด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

ต่อจากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้คุยกับแขกที่ได้เดินเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ

ในงานเลี้ยงนั้นหญิงสาวต่างดูดี เหล้าในมือจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เปลี่ยนไปแก้วแล้วแก้วเล่า

พึ่งคุยกับคนแก่ๆ ท่านหนึ่งเสร็จ ไหล่ของเขาอยู่ๆ ก็ถูกตบเบาๆ

หันไป เป็นหญิงร่างสูงตาสีคราวผมสีทอง

เขาได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาที่สงสัยได้จ้องมองหญิงสาว

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเอน่า พอฉันเขามาก็ได้มองเห็นคุณเลย คุณก็เป็นแขกที่คุณเบอร์เกนเชิญมาเหรอ?”

หญิงสาวไม่ได้ปิดบังความสนใจเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีคราวสวยได้จ้องมองเขาไม่ห่าง

“ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากพูดอะไรมาก ก็ได้หันหลังเตรียมตัวจากไป

คนข้างล่างเวทีก็ได้พากันปรบมือ จิ้นเฟิงเฉินหน้านิ่งราวกับน้ำ ก็ได้ปรบมือไปตามคนรอบข้าง ทำให้ไม่ได้โดดเด่นมาก

แนะนำศาสตราจารย์คูรี่เสร็จ ก็ได้มีผู้ชายอีกคนเดินขึ้นเวที แสงไปได้ส่องไปบนตัวของเขา

ผู้ชายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าได้ผอมกว่าคนแถบยุโรปที่ร่างใหญ่รอบข้าง

จิ้นเฟิงเฉินมองคนคนนั้น หน้าตาได้เครียด ริมฝีปากเม้มแน่น ได้มีบรรยากาศที่ทำให้คนกลัวออกมา

“นั่นฝู้จิงเหวิน!” กู้เนี่ยนก็จำคนคนนั้นได้ ตื่นเต้นจนเสียงได้หลงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินมองด้วยห่างตาเป็นการเตือน กู้เนี่ยนก็ได้ปิดปากทันที

มองไปยังรอบๆ โชคดีที่สายตาทุกคนได้มองไปบนเวที ไม่มีคนสังเกตเขา เพราะงั้นก็ได้ถอนหายใจเบาๆ

“คนที่จะแนะนำอย่างเป็นทางการคนที่สองนั้นเป็นหมอที่มีความสามารถคนหนึ่ง ชื่อว่าฝู้จิงเหวิน อายุน้อยๆ ก็ได้จบด๊อกเตอร์จากมหาวิทยาลัยNJ ได้ทำงานวิจัยทางการแพทย์

อีกอย่าง การวิจัยและการวิเคราะห์ของเขาถือเป็นประวัติการณ์ วันนี้ก็ได้เข้าร่วมพวกเราอย่างเป็นทางการ ต่อไปต้องเป็นคนที่มีความสามารถข้างกายผมแน่ ขอให้ทุกคนยินดีกับการเข้าร่วมของเขาด้วยครับ!”

พูดจบ ก็ได้มีเสียงตบมือที่ดังขึ้นอีก ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเล็กน้อย

“เป็นไปอย่างที่คิด เหมือนที่พวกเขาคาดเดาไว้”

กู้เนี่ยนได้ขยับเข้าใกล้จิ้นเฟิงเฉิน พูดคุยกับเขาเสียงเบา “ไอ่ฝู้จิงเหวินนี่ ไปร่วมมือกับเบอร์เกนจริงๆ ด้วย เจ้าเล่ห์จริงๆ!”

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินข้างๆ ก็ได้เยือกเย็นมากๆ มองฝู้จิงเหวินบนเวทีด้วยสายตาที่น่ากลัว

ก็ได้เอาแก้วไวน์ในมือยัดไปที่มือของกู้เนี่ยน จากนั้นก็ได้เดินอ้อมไปจากข้างๆ

กู้เนี่ยนมองแก้วไวน์ที่อยู่ๆ ได้มาอยู่ในมือเพิ่ม แล้วก็มองจิ้นเฟิงเฉินที่สายตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมที่มองไปบนเวที ก็รู้เลยทันทีว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

เขาใจหายอย่างห้ามไม่ได้ ก็ได้รีบเดินตามไป

ลากชายเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินไว้ พูดออกความเห็นว่า “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือนะครับ ที่นี่คนเยอะเกินไป ถ้าพวกเราทำอะไรบุ่มบ่าม ยากมากที่จะไม่ให้เบอร์เกนสงสัย”