ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 814

บทที่ 814 เรื่องนี้ให้ฉันจัดการ

เวลานี้ที่คฤหาสน์อานเตอร์เล่

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ เดินไปที่ประตูคฤหาสน์ แสงไฟที่ติดกับต้นไม้ทั้งสองข้างค่อยๆ สว่างขึ้น

ประตูคฤหาสน์อยู่ๆ ก็เปิดออก ผู้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก็ได้เดินออกมาจากข้างใน “เฟิงเฉิน! ในที่สุดพวกเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง!”

ชายหนุ่มพูดไปแล้วก็กางแขนออกทั้งสองข้างเดินไปทางพวกเขา ไปกอดเข้ากับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินตบไปที่บ่าของเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มที่รู้สึกขอบคุณ “คืนนี้ขอบใจนายมาก อานเตอร์เล่”

“ยากมากที่นายจะให้ฉันมาช่วยนายแบบนี้ แน่นอนว่าฉันต้องยินดีอยู่แล้ว”

พูดจบ แขนที่ยาวของอานเตอร์เล่ข้างหนึ่งก็ได้โอบไหล่เขา “เป็นไง ถูกจับได้ไหม?”

“ยัง ยังไม่มีใครจับตัวตนที่แท้จริงของฉันได้ชั่วคราว”

ทั้งสองจ้องตากัน แล้วก็หัวเราะออกมา

“ต้องขอบใจนายมากจริงๆ ไม่งั้นคืนนี้ฉันเจอเรื่องยุ่งยากมากๆ แน่ๆ” จิ้นเฟิงเฉินหยักคิ้วแล้วพูด

อานเตอร์เล่แกล้งทำเป็นโมโหแล้วก็ต่อยไปที่ไหล่ของจิ้นเฟิงเฉิน เปิดปากพูด “เรื่องเล็กน้อย ก่อนหน้านี้นายได้ช่วยฉันไปเท่าไหร่? นายไม่เคยที่จะคิดเรื่องตอบแทนเลย”

ทั้งสองได้พูดคุยกันกลางถนน ข้างๆ ก็ได้มีเสียงสวบๆ สาบๆ ดังมา

กู้เนี่ยนรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรวิ่งผ่านไปตรงหน้า ก็ได้ร้องออกมาทันที

การที่เจอแบบนี้อย่างไม่ได้ตั้งตัวนั้นทำให้คนตกใจสุดๆ

เสียงหายไป การพูดคุยระหว่างจิ้นเฟิงเฉินกับอานเตอร์เล่ก็ได้ถูกขัด มองไปทางกู้เนี่ยนพร้อมกัน

กู้เนี่ยนยิ้มออกมาอย่างเขินๆ “ขอโทษครับ”

อานเตอร์เล่ยิ้มปลอบ “ไม่เป็นไร น่าจะเป็นพวกกระรอก พวกเขาชอบออกมาเล่นตอนกลางคืน”

ทั้งสามเดินไปพูดไป ไม่นานก็ได้เข้าไปยังคฤหาสน์ ในโถงนั้นไม่ได้มีของตกแต่งมากมาย แต่ว่าของที่วางประดับนั้นหรูหรามากๆ

ที่ดึงดูดคนมากที่สุดก็คือภาพวาดติดผนัง

คนที่อยู่ในภาพวาดนั้นเหมือนว่าได้มีชีวิต งดงามมากๆ

ต่อให้เป็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็ต้องไปจ้องดูบ้างอย่างอดไม่อยู่

อานเตอร์เล่ก็ได้แนะนำอย่างพอใจ “นี่เป็นผลงานที่ฉันใช้เวลาไปสองปีเต็มๆ เลยนะ ลงแรงไปไม่น้อย”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ชมว่า “สวยมากจริงๆ”

อานเตอร์เล่ได้พาจิ้นเฟิงเฉินเดินไปที่บาร์ เสนอว่า “ดื่มแก้วหนึ่งไหม? พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันมานาน ไม่เมาไม่หยุดดิ”

จิ้นเฟิงเฉินได้ไปนั่งที่โซฟา “เกรงว่าจะตอบตกลงนายไม่ได้”

ได้ยินแบบนั้น ฝีเท้าของอานเตอร์เล่ก็ได้หยุดลง

ปกติตอนที่จิ้นเฟิงเฉินมานั้น ทั้งสองก็จะดื่มกันสักพัก ดื่มเหล้าดีๆ

แต่ว่า คราวนี้การที่จิ้นเฟิงเฉินมานั้นมันก็ไม่ได้เหมือนปกติ ทำให้อานเตอร์เล่ได้กลิ่นที่ไม่เหมือนเดิม

เขาก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง “เป็นไรไป? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น ตบไปที่บ่าของอานเตอร์เล่ มองเขาอย่างรู้สึกผิด “คราวนี้ฉันมาตามหาคน เพราะงั้นไม่สามารถที่จะดื่มเหล้ากับนายได้”