ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 816

บทที่ 816 ผมชื่อเบอร์เกน

“อย่าพึ่งถามเยอะแยะตอนนี้ เธอรีบมาช่วยฉันตามหาตัวคนก่อน!”

น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินไม่ดีเอามากๆ ยังไม่รอให้ข่ายสื้อลินตอบ ก็ได้วางสายไป

คนที่อยู่ๆ ก็โดนดุอย่างข่ายสื้อลิน มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ได้ดับไปก็ได้โมโหไปตาม

ตอนนี้ขนาดเขาก็กล้าที่จะมาขี่หัวตนแล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่ง เธอก็ไม่มีทางที่จะก้มหัวให้แบบนี้

เวลาก็ได้ผ่านไปทีละนาที ในใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ร้อนรนเอามากๆ

เขาได้มองหน้าจอโทรศัพท์ไม่หยุด แต่ก็ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อส่งมา

สื้อสื้อ เธออยู่ที่ไหนกันแน่......

ทางเจียงสื้อสื้อ ก็ไม่รู้ว่าตัวเองได้เดินมาถึงที่ไหน มองไปที่ทางที่โล่ง ก็ได้มีความเหนื่อยล้าและน้อยใจอย่างอดไม่ได้

แต่เธอไม่กล้าที่จะหยุด เธอไม่อยากที่จะไปถูกกักขังที่นั่นอีก

เวลานี้ท้องก็ได้ร้องออกมา

เธอได้เอามือล้วงกระเป๋า ไม่มีอะไรเลย

ตอนที่เธอหนีออกมาจากบ้าน ไม่ได้ไม่เอาอะไรมาเลย แต่ว่าตอนที่หกล้มแถวประตูคฤหาสน์นั้น เหมือนว่ากระเป๋าตั้งก็ได้ตกออกมา ตอนนั้นรีบร้อนมาก เธอไม่มีเวลามาสนใจพวกนั้น

ส่วนโทรศัพท์ ก็ได้ถูกฝู้จิงเหวินยึดไปแล้ว นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อหงุดหงิดมาก

ในที่แบบนี้ เธอติดต่อคนไม่ได้ และไม่มีเงิน ทำได้แค่เดินเร่ร่อนแถวถนน

ข้อเท้าก็ได้ส่งความเจ็บปวดมา เจียงสื้อสื้อทนความเจ็บแล้วก็เดินต่อไป

ลมกลางคืนค่อนข้างหนาว เจียงสื้อสื้อก็ได้กอดตัวเองแน่นอย่างอดไม่ได้

เพราะว่าหิว การได้ยินกับการมองเห็นของเธอก็ได้ลดลงไป

ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นได้เดินไปกลางถนนแล้ว

อยู่ก็ได้มีเสียงแตร แล้วก็แสงไฟที่แสบตา ทำให้เธอดึงสติกลับมา

มองรถที่ได้ใกล้เข้ามา เจียงสื้อสื้อไม่มีที่ให้หลบ ก็ได้ล้มไปทางด้านหลัง

มีช่วงหนึ่ง คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ

แต่ว่า ดีที่มีเสียงเบรกที่แสบหูดังตามมา รถก็ได้หยุดลงทัน แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่เฉียดขาเธอไปบ้าง

มองเลือดที่ไหลลงมาจากขา เจียงสื้อสื้อก็ได้หดหู่ คืนนี้ถือเป็นคืนที่เรื่องเยอะจริงๆ

เวลานั้น ประตูรถก็ได้เปิด มีผู้ชายลงมาคนหนึ่ง

เขาได้เดินไปตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ ถามว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ คุณยังโอเคไหม?”

เงาก็ได้ไปครอบที่หัวเจียงสื้อสื้อ เธอได้ออกแรงที่จะลุกขึ้น

เงยหน้าเจอกับสายตาชายหนุ่มพอดี เจียงสื้อสื้อก็ได้เก็บสายตา โบกมือแล้วพูด “ฉันยังโอเคค่ะ ไม่เป็นไร”

ตอนนี้เธอนั้นไม่อยากที่จะเจอกับปัญหาอะไร

เจียงสื้อสื้อพูดจบก็จะเดินจากไป แต่ก็ได้ถูกแขนของชายหนุ่มลากไว้

เขาได้ก้มตัวลง มองไปที่ขาที่มีเลือดออกของเธอ สีหน้าจริงจัง “นี่ยังจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ออกเลือดแล้ว เรื่องในคราวนี้เป็นความผิดของผม ผมจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ......”

“คุณครับ ผมไม่ได้เป็นคนที่เจอเรื่องยุ่งยากเข้าแล้วก็เดินจากไป ขอให้คุณนั้นอย่าปฏิเสธผม ผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาล”

ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อได้เม้มปาก และก็พูดออกไปที่เป็นการเถียงออกไปไม่ออก

ที่จริงไปโรงพยาบาลก็ดี แผลจะได้ไม่อักเสบ ถึงตอนนั้นจะยุ่งยากไปอีก

ขึ้นรถไป ชายหนุ่มก็ได้หันมาแนะนำตัวว่า “ผมชื่อเบอร์เกน เป็นคนอังกฤษ ไม่ทราบว่าควรเรียกคุณยังไงดี? ผมดูแล้วเหมือนคุณเป็นคนเอเชีย”

เจียงสื้อสื้อลังเลไปสักพัก ก็ได้แต่งเรื่องออกไปว่า “ฉันชื่อ...... โซเฟย่าค่ะ”

ผู้ชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้านั้น ยังไม่ได้ถึงขั้นที่เจียงสื้อสื้อต้องพูดชื่อที่แท้จริงออกไป ยังไงซะก็ได้อยู่ที่ต่างประเทศ เธอจำเป็นต้องระวังตัวมากๆ

ได้ยินที่เธอตอบ เบอร์เกนพยักหน้า “โซเฟย่า ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังอยู่ข้างนอกคนเดียว?”