ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 818

บทที่ 818 นายมาช่วยฉันได้ไหม

ฝู้จิงเหวินได้ขับรถ บนถนนในมิลาน ขับวนไปรอบแล้วรอบเล่า

ถึงขั้นได้เจอแผ่นหลังที่คลายกันหน่อย ก็ได้หยุดรถแล้วก็มอง

ไม่ใช่ไม่ใช่ ไม่ใช่ทั้งหมด

สีหน้าของฝู้จิงเหวินได้ตึงเครียดจนน่ากลัว มือที่จับพวงมาลัยก็ได้แน่นจนเริ่มซีด ริมฝีปากที่เรียวบางก็ได้เม้มแน่น ในใจเต็มไปด้วยความกลัว ยังเป็นความกังวลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

มิลานใหญ่ขนาดนี้ เธอจะไปหลบที่ไหนได้?

เธอไม่มีเงิน จะไปไหนได้

กระหายแล้ว ขนาดเงินซื้อน้ำก็ไม่มี

ฝู้จิงเหวินขอแค่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ก็อยากตบหน้าของตัวเอง

ที่นี่เธอไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ขอความช่วยเหลือไม่มีทาง

ถ้าเกิดเจอคนเจตนาไม่ดีเข้า เกิดเรื่องอะไรขึ้น ชีวิตที่เหลือของเขาก็ได้อยู่อย่างทรมานแน่ๆ

แต่ว่า ต่อให้รู้ว่าจะต้องลำบาก แต่เจียงสื้อสื้อก็ไปจากเขาอย่างไม่สนใจอะไร ไปจากที่แห่งนั้น

ตัวเองก็ไม่ทำร้ายเธอนะ!

เธอไม่อยากที่จะอยู่กับเขาขนาดนี้เลยเหรอ?

ตอนที่เสียใจนั้น ในใจของฝู้จิงเหวินก็ได้มีความรู้สึกหดหู่ที่เข้มข้นมากๆ ทำให้เขานั้นแทบจับพวงมาลัยไม่ได้

ก็เลยทำได้แค่จอดรถข้างถนน ออกแรงตีไปที่พวงมาลัย เอาหัวพิงบนนั้น

เหมือนปีศาจที่ได้เหนื่อยแล้ว ไม่มีท่าทางที่อ่อนโยนเหมือนเคยอีกต่อไป

เวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่บนช่องเล็กๆ ในรถก็ได้ดังขึ้นอย่างสนุกสนาน

ฝู้จิงเหวินไม่ขยับ เสียงโทรศัพท์ก็ได้ดังจนหยุดลง ไม่นาน ก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้ ฝู้จิงเหวินไม่ได้หยุดคิด เอาโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่ต้องมอง แล้วกดรับ

มือก็ได้กระชากเนคไท ออกแรงเยอะไป ทำให้กระดุมสองเม็ดบนได้หลุด แล้วก็ตกไปที่พรมบนรถแบบไม่มีเสียง

ฝู้จิงเหวินนั่งบนรถอย่างหมดอาลัยอาวรณ์ มือข้างหนึ่งก็ได้ปิดตาไว้ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยว่า “ใครครับ?”

“ฉันเอง เมื่อกี้นายทำไมไม่รับสายฉัน?” อีกด้านเป็นข่ายสื้อลินที่พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี

ฝู้จิงเหวินก็ได้พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ไม่ได้ยิน”

ข่ายสื้อลินก็ไม่ได้จุกจิกเรื่องนี้กับเขาต่อ แต่เป็นการบอกข่าวที่ไม่ดีมากๆ ข่าวหนึ่ง

“จิ้นเฟิงเฉินได้หาที่ที่นายกักขังเจียงสื้อสื้อเจอแล้ว พวกเราจำเป็นต้องเคลื่อนไหวให้เร็วกว่าเขา หาคนให้เจอ นาย......”

“ไม่ใช่กักขัง!” ฝู้จิงเหวินเน้นย้ำ

“เวลานี้นายก็ไม่ต้องจับผิดคำพูดฉันแล้ว นายเอาคนเขาไปขังแล้ว ยัง......”

ฝู้จิงเหวินก็ได้ขัดเธอ พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันพูดอีกครั้ง นั่นไม่ได้เรียกว่ากักขัง!”

ข่ายสื้อลินไร้คำพูดไปช่วงขณะ พูดอย่างหมดหนทางว่า “ก็ได้ๆๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ งั้นสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นายได้ยินไหม?

จิ้นเฟิงเฉินได้มาถึงมิลานแล้ว งั้นเขาต้องออกตามหาเจียงสื้อสื้อสุดกำลังแน่ อีกอย่าง ไม่แน่ว่าจะหาเจอก่อนพวกเรา เพราะงั้นนายต้องเร่งรีบหน่อย อย่าให้เขาได้หาเจอก่อน ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ดีต่อพวกเราแน่!”

รีบๆๆ งั้นก็ต้องหาให้เจอก่อนสิ!

ในใจของฝู้จิงเหวินก็ได้หงุดหงิด ก็ได้ต่อยไปที่รถ

จนมีเสียงรถดัง ข่ายสื้อลินที่ได้อยู่ปลายสายก็ได้ตกใจ ก็ได้ถามว่า “ทางนายมันอะไร เสียอะไร?”

“ไม่มีอะไร”

น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความรำคาญ

ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินได้ข่าวเร็วแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเกิดหมอนั่นได้หาเจอก่อนเขาจริง งั้นเขาไม่มีโอกาสแล้วแม้แต่นิดแน่

ไม่สามารถเข้าใจความหงุดหงิดของฝู้จิงเหวิน ข่ายสื้อลินก็ได้นิ่งไปสักพัก “ฉันรู้ว่านายอารมณ์ไม่ดี แต่ว่า เวลานี้นายจะวู่วามไม่ได้”