ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 844

บทที่ 844 ไม่มีคำว่า “ถ้าหาก”

เมื่อหันไปพบจิ้นเฟิงเฉิน ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นทันที

แตกต่างกับเมื่อตอนอยู่กับเจียงเจิ้น ซึ่งแลดูห่างเหิน จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เถียนเถียนแทบรอไม่ไหวเธอรีบกระโดดลงจากโซฟา แล้วก้าวขาน้อยๆของเธอวิ่งออกไปกอดขาของเขา จากนั้นเลยน่าพูดจาออดอ้อนว่า

“แด๊ดดี้คะ เถียนเถียนคิดถึงจังเลยค่ะ！”

เวลาที่เธอทำตัวน่ารักขึ้นมาแทบจะขาดใจ

ประโยคของเจ้าหนูน้อยเมื่อสักครู่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินใจละลาย เขาก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าหนูน้อยมาไว้ในอ้อมกอด

กิริยาท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินช่างอ่อนโยน มือของเขาลูบไปที่แก้มันขาวผ่องเนียนนุ่มแล้วถามขึ้นว่า “วันนี้เถียนเถียนออกมากับหม่ามี๊เป็นเด็กดีหรือเปล่าคะ？”

“เป็นเด็กดีค่ะ！”

“แด๊ดดี้ครับ เสี่ยวเป่าก็เป็นเด็กดีนะครับ ตอนที่คุณตาให้อั่งเปาผมกับน้องสาวก็พูดว่าขอบคุณด้วย！”

เสี่ยวเป่าเงยศีรษะอันน้อยของเขาขึ้น แล้วกระโดดลงมาสู่พื้นยกมือขึ้นยื่นอั่งเปาที่เจียงเจิ้นให้เมื่อสักครู่

จิ้นเฟิงเฉินลูบศีรษะของเขา “ดีแล้วครับทุกคนเป็นเด็กดีนะ”

“สื้อสื้อไปกันเถอะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือมาจับมือกับเจียงสื้อสื้อ และกุมมือเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา

“พ่อคะ หนูกับเฟิงเฉินขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“อืม ได้ๆ”

แม้ว่าเจียงเจิ้นจะอยากจะสนทนากับพวกเขาอีกสักพัก แต่ในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงยิ้มแล้วพยักหน้า

เพียงแต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าอย่างไม่อยากจากไป

เมื่อเจียงสื้อสื้อมองเห็นสีหน้าท่าทางอันดูผิดหวังเล็กน้อยของเจียงเจิ้น ใจเธอลึกๆก็รู้สึกไม่ดี

“พ่อเองก็รีบกลับบ้านนะคะ ระมัดระวังด้วย”

เธอเม้มปากเล็กน้อยแล้วกำชับสองสามประโยคก่อนจะจูงมือเถียนเถียน แล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน

เงาของทั้งสี่คนพ่อแม่ลูกมองไปแล้วช่างอบอุ่นเหลือเกิน

เจียงเจิ้นออกมาพร้อมกับพวกเขา และส่งเจียงสื้อสื้อพร้อมกับเด็กน้อยอีก 2 คนขึ้นรถด้วยสายตา

“คุณตาสวัสดีค่ะ！”

“คุณตาครับ เดี๋ยวครั้งหน้าเสี่ยวเป่าจะมาเล่นด้วยนะครับ”

วินาทีที่รถวิ่งออกไป หน้าต่างของรถถูกลดลง เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนโผล่ศีรษะออกมาแล้วโบกมือให้กับเจียงเจิ้น

“ได้เลยจ้า ครั้งหน้าตาจะพาไปสวนสนุกนะ！”

เจียงเจิ้นหยุดชะงักลง จากนั้นก็ยิ้มและโบกไม้โบกมือให้พวกเขา

เมื่อมองตามรถของจิ้นเฟิงเฉินที่ยิ่งแล่นยิ่งไกลออกไป ในที่สุดเจียงเจิ้นก็ได้ถอนหายใจออกมายาวๆ

เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมเนิ่นนานเลยทีเดียว เงาของเขาที่ตกกระทบไปบนถนนมองไปแล้วดูหดหู่เล็กน้อย

เมื่อหวนนึกถึงรอยยิ้มอันสดใสบริสุทธิ์ของเด็กน้อยทั้งสองคน อีกทั้งน้ำเสียงและๆอันไพเราะที่เรียกเขาว่าคุณตา

ตอนนี้ในใจเขารู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ได้

หากว่าในตอนนั้นเขาไม่ได้ปฏิบัติกับลูกสาวคนนี้แบบนั้น บางทีทุกสิ่งทุกอย่าง ณ ปัจจุบันอาจจะแตกต่างกันไป

บางทีตอนนี้เขาอาจจะเป็นเหมือนคนวัยชราทั่วไปคนหนึ่ง

ที่พาหลานๆไปเดินเล่นยังสวนสาธารณะทุกวัน เล่นหมากรุก พูดคุยสนทนากับคนวัยเดียวกัน ชีวิตคงจะมีความสุขไม่น้อย

น่าเสียดายเหลือเกิน...... บนโลกนี้ไม่มีคำว่า "ถ้าหาก"

“เอาล่ะค่ะ ทั้งสองคนนั่งดีๆได้แล้ว ตอนที่ลุงคนขับรถขับรถอยู่จะโผล่ร่างกายออกไปจากรถไม่ได้นะคะ”

เจียงสื้อสื้อลากให้เด็กน้อยทั้งสองลงมาจากหน้าต่างรถ แล้วอุ้มมานั่งข้างๆเธอ ก่อนจะตักเตือนอย่างเคร่งครัดว่า “ทำแบบนี้อันตรายนะคะต่อไปไม่อนุญาตให้ทำแล้วนะเข้าใจไหม？”

เถียนเถียนและเสี่ยวเป่าพยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง จากนั้นก็หันไปพูดคุยสนทนากับจิ้นเฟิงเฉิน

เถียนเถียนชอบปีนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแด๊ดดี้

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ เมื่อไหร่เถียนเถียนจะได้ไปเที่ยวสวนสนุกกับคุณตาล่ะคะ？”

“แด๊ดดี้ครับ เสี่ยวเป่าก็อยากไป”

ทั้งสองคนเข้ามารุมล้อมถามคำถามเขาไม่ยอมหยุด และจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตอบคำถามทีละคำถามอย่างใจเย็น