ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 861
สรุปบท บทที่ 861 อบอุ่นจนทำให้คนคลั่งตายได้: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอน บทที่ 861 อบอุ่นจนทำให้คนคลั่งตายได้ จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 861 อบอุ่นจนทำให้คนคลั่งตายได้ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่เขียนโดย เมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“เขาชื่อจิ้นเฟิงเฉิน”
เสียงของฟางยู่เชินไม่ดังไม่เบา แต่มากพอที่จะให้ฟางเฉิง ฟางรุ่ยสองครอบครัว และแขกรอบข้างได้ยินชัดเจน
จิ้นเฟิงเฉิน สามคำนี้เมื่อก่อนพูดได้ว่าเหมือนฟ้าผ่าก้องหู
เพียงแต่ตั้งแต่เขาไปต่างประเทศ ตระกูลจิ้นถูกจิ้นเฟิงเหราดูแล ชื่อเสียงของเขาค่อยๆ จางลง
แต่บางคนยังจำจิ้นเฟิงเฉินได้
ดังนั้น เมื่อฟางยู่เชินพูดชื่อนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง
คนในสองครอบครัวฟางเฉิงและครอบครัวฟางรุ่ย ยิ่งตกใจจนอ้าปากค้าง
“จิ้น จิ้นเฟิงเฉิน? หรือเป็นตระกูลจิ้นนั้น?”
น้ำเสียงของฟางเฉิงกำลังสั่น เขากลืนน้ำลาย แล้วถามกลับ
ฟางยู่เชินมองท่าทางเสียอาการของฟางเฉิงอย่างอารมณ์ดี ปากเขาฉีกยิ้มจนเห็นฟัน พยักหน้าตอบอย่างภูมิใจ ในเวลาเดียวกันยังไม่ลืมที่จะประชด “ตระกูลจิ้นนั่นแหละ เขาจะมองเห็นทรัพย์สินตระกูลนายเหรอ?”
ถูกตบหน้าโดยไม่ได้ตั้งตัว
ใบหน้าของคนในสองครอบครัวฟางเฉิงและครอบครัวฟางรุ่ยรู้สึกเจ็บแสบ ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้
เขาแค้นจนอยากรีบขุดหลุมแล้วมุดลงไป
แต่มากกว่านั้น ยังคงเป็นการตกตะลึง
พวกเขาคิดยังไงก็คิดไม่ถึง
เจียงสื้อสื้อแต่งงานกับตระกูลจิ้น!!
ลูกสาวของน้องสาวที่พวกเขาดูถูกที่สุด กลับก้าวไปเป็นหงส์!!
“นี่คือการเข้าใจผิด”
“ฉันก็ว่านี่ ทำไมคุณท่านตระกูลฟางถึงกล้ายอมรับเลือดเนื้อเชื้อไขของลูกสาวที่หายตัวไปหลายปี ที่มีก็มีคนอื่นสนับสนุน”
“มีตระกูลจิ้นสนับสนุน จะเห็นทรัพย์สินแค่นั้นของเขาได้ยังไง”
การพูดคุยที่เสียงดัง เข้าหูของพวกเขา
ใบหน้าของสองครอบครัวถูกคนพูดจนแดง
หลินหลานตอบสนองก่อน เธอเก็บสีหน้าแย่ๆ นั่น
และทำหน้ายิ้มแย้มเดินมาข้างๆ เจียงสื้อสื้อ
“สื้อสื้อ ถูกไหม? ยากมากกว่าเธอจะกลับมา ยังไม่คุ้นเคยกับบ้านเรา”
หลินหลานพูดและยื่นมือออกมา อยากจับมือเจียงสื้อสื้อ พูดต่ออย่างกระตือรือร้น “เดี๋ยวฉันพาเธอรู้จักญาติคนอื่นๆ!”
เจียงสื้อสื้อหลบไปข้างๆ อย่างไม่ทิ้งร่องรอย หลบมือที่หลินหลานยื่นมา แล้วยกยิ้มมุมปาก
การเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือนี้เธอดูจนในใจขยะแขยงมาก
และตั้งแต่เริ่ม เธอก็ไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อสองครอบครัวนี้
เฉินหยุนก็ตอบสนอง เห็นหลินหลานเจอตะปู ลังเลสักพัก
ยังไม่อยากเสียโอกาสที่จะเข้าหาตระกูลจิ้นไปแบบนี้
“สื้อสื้อ จริงๆ แล้วหลายปีมานี้น้ารองของเธอ ก็คิดถึงแม่ของเธอมาตลอด หรือ……”
“ไม่จำเป็น”
เจียงสื้อสื้อยกมุมปากตัดบทของเฉินหยุน “เมื่อกี้คุณน้าสะใภ้เล็กพูดแล้ว เธอจะพาฉันไป”
สีหน้าของหลินหลานและเฉินหยุนแข็งทื่อพร้อมกัน
เป็นครั้งแรกที่เธอทั้งสองถูกปฏิเสธโดยตรงต่อหน้าผู้คนมากมาย
รอบข้างมีคนแอบหัวเราะออกเสียง และเห็นได้ชัดว่าเป็นการหัวเราะเยาะ
ก็ใช่นะสิ
เมื่อกี้แขกเห็นอย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้ที่สองครอบครัวนี้ไม่รู้จักตัวตนของจิ้นเฟิงเฉิน รังเกียจเขาขนาดไหน
ครั้งนี้ถูกตบหน้า อยากเข้าใกล้เขายังถูกปฏิเสธ
“เฮอะๆ ใช่ ใช่เหรอ งั้นก็ช่างเถอะ”
หลินหลานยังทำสีหน้ายิ้ม แต่อย่าพูดถึงเลยว่ารอยยิ้มนั้นปลอมแค่ไหน
“สื้อสื้อ เธออย่าเกรงใจ จากนี้ถ้ามีเรื่อง โทรศัพท์หาคุณป้าใหญ่ได้ตลอดเลยนะ”
“พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่พูดคำพูดสองครอบครัว”
เผชิญหน้ากับคำพูดที่อยู่ในฉากของหลินหลานและเฉินหยุน เจียงสื้อสื้อยกยิ้มอย่างไม่สนใจ ไม่ตอบ
ในสายตาของเธอ เขาก็เหมือนร่างที่ส่องแสง ไม่ว่าอยู่ที่ไหน เธอก็สามารถหาเขาเจอทันที
จิ้นเฟิงเฉินเหมือนมีกระแสจิต หันมาสบตากับเจียงสื้อสื้อ
สายตาอ่อนโยนลงทันที อ่อนโยนจนทำให้คนคลั่งตายได้
หยุนโม่เหิงและคนอื่นที่อยู่ข้างๆ เห็น พูดแซวเล่น
“พี่เฉิน พอได้แล้ว อย่าทำร้ายคนโสดอย่างเราเลย”
“ใช่ รู้แล้วว่านายกับพี่สะใภ้รักกัน!”
ฟางยู่เชินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ กลับถูกคุณท่านตระกูลฟางตบหัว “นายหัวเราะอะไร? นายไม่โสดหรือไง”
หยุนโม่เหิงและคนอื่นหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ
ซ่างหยิงก็เห็นฉากนี้ เธอยิ้มและลูบเสี่ยวเป่าที่อยู่ในอ้อมกอด
“สามีของเธอก็แคร์เธออยู่แล้ว พวกเธอมีลูกตั้งสองคน”
สิ่งที่ยากที่สุดคือ มีลูก
และการกระทำแต่ละอย่างของจิ้นเฟิงเฉิน สามารถดูออกว่าเขาแคร์เจียงสื้อสื้อมากแค่ไหน
เจียงสื้อสื้อยิ้มและเก็บสายตา ตอบเหมือนกินน้ำผึ้งเข้าไป “ใช่แล้ว”
เถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมกอดยังงอแงจะกินเค้ก เจียงสื้อสื้อกดมือของเธอแล้วเตือน “เสียวเป่า เถียนเถียน คืนนี้พวกเธอกินของหวานเยอะเกินไปไม่ได้ จะทำให้ฟันผุได้นะ!”
ส่วนครอบครัวของฟางเฉิงและฟางรุ่ยก็เหมือนถูกปฏิเสธ มองหน้ากัน เห็นความเสียดายในดวงตาของอีกฝ่าย
พวกเขาตอนนี้เหมือนลำไส้จะขาดแล้ว
“นายดูสิ นายดูสิ”
หลินหลานโมโหจนตาแดง ชี้เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉิน
“ถ้ามีความคิดริเริ่มที่จะแสดงความดี จะมีเรื่องพวกนี้อีกเหรอ?”
หลินหลานกดเสียงต่ำ พูดเสริมอีกประโยค “ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลจิ้น ยังกลัวตระกูลฟางจะไม่ตกอยู่ในมือของเราเหรอ?”
ประโยคนี้ไม่รู้ว่ากำลังโทษฟางเฉิงหรือโทษลูกชายของตัวเอง
อย่างไรก็คือ เสียใจมาก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！